Αξιότιμε Πρόεδρε του Συλλόγου Μανδριτσιωτών Ζαγκλιβερίου, αγαπητέ Γιώργο Συμεωνίδη,
Εκλεκτά μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου,
Αδέλφια Μανδριτσιώτες,
Είναι ξεχωριστή χαρά και συγκίνηση που συναντιόμαστε απόψε στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου για να τιμήσουμε, ως απόγονοι άξιων Μανδριτσιωτών, τη συμπλήρωση ενός αιώνα από:
-την εγκατάσταση
-και το ριζωμό
των προγόνων μας:
-στα ευλογημένα
-και φιλόξενα
χώματα του Ζαγκλιβερίου.
Όσο και αν σας ακουστεί περίεργο, σε αυτήν εδώ την Εκκλησία χτυπά σήμερα η καρδιά ολόκληρου του Ελληνισμού, γιατί εμείς οι Έλληνες που έλκουμε την καταγωγή μας από την ανατολική Ρωμυλία συγκροτούμε μια από τις δυναμικότερες συνιστώσες τους Οικουμενικού Ελληνισμού.
Βλέπετε, εκφράζουμε ένα:
-πολύπαθο
-αλλά δυναμικό
τμήμα των απανταχού Ελλήνων, καθώς η μοίρα μας επεφύλαξε να μεταφέρουμε στη μακραίωνη ιστορική μας διαδρομή μεγάλες ιστορίες ηρωισμού και άνισης πάλης.
Ιστορίες που περιγράφουν βιώματα:
-πατρογονικών εστιών που χάθηκαν,
-ξεριζωμού,
-προσφυγιάς,
-περηφάνιας,
-μα και αδούλωτης συνείδησης.
Προφανώς ο πόνος της προσφυγιάς δεν ξεχνιέται εύκολα.
Και πως μπορεί, άραγε, να λησμονηθεί εκείνη η αποφράδα ημέρα της 13ης Οκτωβρίου 1913, όταν 480 ελληνικές οικογένειες της Μανδρίτσας εκπατρίστηκαν βίαια από τη γενέθλια γη;
Πως μπορεί άραγε να ξεχάσει ο νους κάθε Μανδριτσιώτη ότι πριν από 100 χρόνια:
-συγγενείς και φίλοι μαυροφόρεσαν,
-μικρά παιδιά ορφάνεψαν
και εκατοντάδες ανθρώπινες ψυχές συμπατριωτών μας σκόρπισαν στα πέρατα του κόσμου, κουβαλώντας στο δισάκι τους άσβεστες μνήμες;
Ο τραγικός ξεριζωμός,
-η νέα αρχή στο ελληνικό κράτος,
-η αγάπη για την πατρίδα,
-η εργατικότητα,
-η προκοπή
-και η εντιμότητα
που μας διακρίνουν, ήταν εκείνα τα χαρακτηριστικά που επέτρεψαν στους προγόνους μας να κάνουν μια νέα αρχή και να διασφαλίσουν μια νέα ιστορική πορεία.
Όπου και αν βρέθηκε Μανδριτσιώτης πέτυχε γρήγορα την ενσωμάτωσή του στην τοπική κοινωνία και επιδόθηκε σε ένα διαρκή αγώνα δημιουργίας.
Στο Ζαγκλιβέρι,
-στη Θέρμη,
-στη Σουρωτή,
-στις Μάνδρες Κιλκίς
και όπου αλλού χτύπησε και εξακολουθεί να χτυπά Μανδριτσιώτικη καρδιά, σε αυτήν την 100ετή παρουσία μας στη Μητέρα Ελλάδα, προσφέραμε πολλά στην ανάπτυξη του τόπου.
Συνεισφέραμε σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, δημιουργήσαμε σπιτικά, οικογένειες και βάλαμε τα θεμέλια πάνω στα οποία συνεχίζουν να χτίζουν περήφανα οι επόμενες γενιές των Μανδριτσιωτών.
Και όλα αυτά τιμώντας πάντα τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας.
Τιμώντας πάντα τις μνήμες και τις παρακαταθήκες εκείνων που έφυγαν με την πίκρα του ξεριζωμού και δεν αντίκρισαν ξανά τα σπίτια τους.
Τα περασμένα δεν έγιναν ξεχασμένα, αλλά παρέμειναν ζωντανά.
Ριζώσαμε στη νέα πατρίδα, κρατήσαμε ανέπαφα:
-τα ήθη,
-τα έθιμα,
-τις αξίες
-και τις παραδόσεις μας
και γίναμε πρωτοπόροι στην εθνική προσπάθεια:
-να δυναμώσει
-και να ενισχυθεί
ο οικουμενικός ελληνισμός.
Αδέλφια Μανδριτσιώτες,
όλοι εμείς που δηλώνουμε παρών σε αυτές τις διήμερες εκδηλώσεις και σμίγουμε τα συναισθήματά μας, αλλά και εκείνοι που δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, έχουμε πλήρη επίγνωση του χρέους μας.
Οι μνήμες της θυσίας,
-της προσφυγιάς,
-του ξεριζωμού,
-αλλά και του ριζωμού,
ενισχύουν ακόμη περισσότερο την προσήλωσή μας στις αρχές και τις αξίες που υπηρετούμε με συνέπεια.
Με εκδηλώσεις όπως η σημερινή, χτίζουμε τις γέφυρες που απαιτούνται για να καλύψουμε τα πιθανά κενά του χθες και ενώνουμε τις δυνάμεις μας για να κερδίσουμε το μέλλον.
Κρατάμε ισχυρά και ακλόνητα όλα εκείνα τα στοιχεία που κληρονομήσαμε από τους Μανδριτσιώτες γονείς μας και χαλυβδώνουμε την αποφασιστικότητά μας να προχωρήσουμε μπροστά με:
-την ίδια δυναμική
-και την ίδια θέληση
που το έπραξαν και οι πρόγονοί μας πριν από έναν αιώνα.
Φίλες και φίλοι,
συχνά πολλοί μιλούν για χαμένες πατρίδες.
Εγώ λέω ότι δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες. Και δεν υπάρχουν γιατί στην Ανατολική Ρωμυλία βρίσκεται η μακραίωνη κληρονομιά μας.
Ας το θυμόμαστε για να διατηρήσουμε ζωντανή την ιστορική μνήμη.
Ακόμη θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου λέει πως όταν ξεριζώθηκε, το πρώτο πράγμα που πήρε στα χέρια της, μαζί με τις εικόνες των Αγίων που είχε στο εικονοστάσι, ήταν τα κλειδιά του σπιτιού.
Πίστευε ότι θα γυρνούσε πίσω, πίστευε ότι θα επιστρέψει για να ξαναδεί το σπίτι της.
Εκείνη τη γη ονειρευόταν μέχρι το τέλος.
Εκείνη τη γη πρέπει να αγαπήσουν και τα παιδιά μας, διότι όπως πολύ εύστοχα συνήθιζε να λέει ο Ίωνας Δραγούμης: «Η παράδοση είναι ο σύνδεσμος των ατόμων μιας φυλής, τωρινών και περασμένων που τα κάνει Έθνος. Ιστορία είναι η συνείδηση του συνδέσμου αυτού. Ορμή δημιουργίας είναι ο σύνδεσμος των τώρα ζωντανών ατόμων του Έθνους με τα ερχόμενα, είναι η λησμονιά των περασμένων, είναι ο καημός των μελλόμενων».
Εκατό χρόνια μετά την εγκατάσταση των προγόνων μας στο Ζαγκλιβέρι, έχουμε χρέος να μελετήσουμε όλα τα παραπάνω γιατί είναι δικά μας.
Είναι τα βιώματα των γιαγιάδων μας,
-το παραμύθι που μας έλεγαν οι μανάδες μας,
-είναι η ψυχή και οι γνώσεις μας.
Είναι όλα αυτά που μας θυμίζουν:
-από πού ερχόμαστε,
-ποιος είναι ο δρόμος που έχουμε να διαβούμε
-και που πρέπει να πάμε ως περήφανοι Μανδριτσιώτες, ως περήφανοι Έλληνες.
Σας ευχαριστώ πολύ.
