Αξιότιμε ευρωβουλευτή κ. Γεώργιε Χατζημαρκάκη,
Εκλεκτά μέλη του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ποντιακού Ελληνισμού,
Υψηλοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι,
Προσέρχομαι με αισθήματα ιδιαίτερης συγκίνησης στην αποψινή φωτογραφική έκθεση που πραγματοποιείται στο κτίριο Altiero Spinelli του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας την Ελληνική Κυβέρνηση, για να αποτίσω και εγώ με τη σειρά μου τον ελάχιστο φόρο τιμής στα αθώα θύματα της Γενοκτονίας των Ποντίων, καθώς σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 95 χρόνια από τη 19η Μαΐου του 1919, εκείνη την αποφράδα ημέρα που ξεκίνησε ο τραγικός ξεριζωμός των Ελλήνων του Πόντου.
Ο απολογισμός θλιβερός.
353.000 νεκροί ως ευλαβική προσφορά:
-ηρωισμού,
-και αυτοθυσίας
και εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες.
Από εκείνα τα άγια χώματα όπου για περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια άκμασε ο Ποντιακός Ελληνισμός.
Από εκείνες τις προαιώνιες εστίες που κάποιοι θέλησαν να διαγράψουν κάθε ίχνος:
-ελληνικής
-και χριστιανικής παρουσίας,
επειδή η Τουρκία επιχείρησε να δημιουργήσει ένα ομοιογενές κράτος μέσα από τα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η γενοκτονία των Ποντίων είναι ένα από τα αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα που δεν φθείρονται.
Και αυτό γιατί το να γνωρίζει κάποιος το τι πραγματικά συνέβη εκείνη την μαύρη ημέρα, δεν είναι μια απλή διαιώνιση της ιστορικής αλήθειας, αλλά μια πολύτιμη παρακαταθήκη η οποία υπηρετεί το παρόν και το μέλλον.
Εξάλλου ο άνθρωπος λειτουργεί με τη μνημοσύνη και όχι με τη λησμονιά.
«Την πατρίδα μ'έχασα,
έκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αροθυμώ,
ν'ανασπάλω κι πορώ»
λέει ένα ποντιακό μοιρολόι, που γράφτηκε όταν όσοι επέζησαν από τη στυγερή και μαζική δολοφονία, σχημάτισαν τα καραβάνια της προσφυγιάς που έπαιρναν το δρόμο για τη Μητέρα Πατρίδα.
Ο Πόντος, φίλες και φίλοι, ήταν και είναι μια ιστορία που δεν σβήνει.
Και πως μπορεί να γίνει διαφορετικά άραγε, από τη στιγμή που η ιστορική μνήμη δεν αποτελεί προϊόν:
-διαπραγμάτευσης
-και συμβιβασμών;
Ενενήντα πέντε χρόνια μετά:
-τον ξεριζωμό
-και τη γενοκτονία,
τα εδάφη του Πόντου μπορεί να μην ανήκουν στην Ελλάδα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι διεγράφησαν από τη μνήμη του Ελληνισμού, όπως πολύ εύστοχα περιγράφει ένα άλλο ποντιακό τραγούδι με τους εξής στίχους:
«Εσύ πατρίδα μ' κι ανασπάλτς.
Κράτμας αροθυμίας».
(Εσύ πατρίδα μου δεν ξεχνιέσαι, κρατάς αναμνήσεις).
Σε κάθε περίπτωση, η αποψινή φωτογραφική έκθεση δεν εκφράζει τάσεις:
-ρεβανσισμού
-ή αλυτρωτισμού,
ούτε αποτελεί πράξη οπισθοδρόμησης και μισαλλοδοξίας.
Πραγματοποιείται για να θυμίσει σε όλη την οικουμένη τα λάθη του παρελθόντος και να εμποδίσει τους λαούς να τα επαναλάβουν.
Στο μεγάλο βιβλίο της ζωής και στις μαύρες σελίδες της ιστορίας με:
-το ολοκαύτωμα των Εβραίων
-και τη γενοκτονία των Αρμενίων,
το κεφάλαιο της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού είναι γραμμένο με ακόμα πιο μαύρες σελίδες, επειδή από τα χιλιάδες θύματα του 1919 στερείται η στοιχειώδης ηθική δικαίωση.
Η αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας οφείλει και πρέπει να αποτελέσει, λοιπόν, απόλυτη προτεραιότητά μας, διότι αυτή θα είναι η ελάχιστη ηθική δικαίωση όλων εκείνων των θυμάτων.
Από τη δική μας πλευρά ιερή υποχρέωση είναι:
-να πλατύνουμε
-και να εμβαθύνουμε
τη συνείδηση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού στο σύνολο του ελληνικού λαού.
Κυρίες και κύριοι,
χρόνο με το χρόνο, η γενοκτονία των Ποντίων εξελίσσεται σε φάρο για την πορεία του Έθνους μας.
Μας δείχνει το δρόμο πώς να συνεχίσουμε να δίνουμε μάχες για τη διαφύλαξη ιδανικών όπως:
-η ελευθερία,
-η ισότητα,
-η ειρήνη
-και η δικαιοσύνη.
Αυτό είναι τελικά το βαθύτερο νόημα της ιστορικής επιταγής, την οποία εξαργυρώνουμε απόψε.
Γιατί: «Η Ρωμανία κι αν επέρασεν, ανθεί και φέρει και άλλο».
Σας ευχαριστώ πολύ.
{gallery}stories/ymath/2014/april2014/genoktoniapontionvryxelles7414{/gallery}
