Κυρίες και κύριοι,
Ένας δημοσιογράφος:
-καταξιωμένος
-και βραβευμένος
για την επαγγελματική του δεινότητα από το ίδρυμα Μπότση, όπως ο Πλάτωνας Τσούλος, ασφαλώς δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Άλλωστε, όπως πολύ καλά γνωρίζω, οι δημοσιογράφοι και ειδικότερα οι λεγόμενοι «εφημεριδάδες» δεν έχουν τόσο έντονο το άγχος της αναγνωρισιμότητας, όσο το έχουμε, για παράδειγμα, εμείς οι πολιτικοί.
Στα του λευκώματος, δεν θα πρωτοτυπήσω και θα ξεκινήσω την παρουσίαση μου με την κλισέ φράση πως: «Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις».
Στην προκειμένη περίπτωση, φανταστείτε 165 εικόνες, άρα 165 χιλιάδες λέξεις, να σε κατακλύζουν φέρνοντας μαζί τους κυρίως τρία συναισθήματα:
-δέος,
-γαλήνη,
-κατάνυξη.
Κάπως έτσι, τουλάχιστον, μπορώ να περιγράψω όσα εγώ αισθάνθηκα:
-πρώτα ξεφυλλίζοντας
-και έπειτα μελετώντας
το φωτογραφικό λεύκωμα «Σύμβολο» του Πλάτωνα Τσούλου, παρά το λίγο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου μέχρι την αποψινή εκδήλωση.
Και με κάθε ειλικρίνεια σας διαβεβαιώνω ότι το περιεχόμενο πραγματικά με μαγνήτισε.
Δεν είναι μόνο το θέμα που παρουσιάζει, στην προκειμένη περίπτωση το σύμβολο του Σταυρού.
Είναι και το γεγονός ότι μέσα από λευκώματα σαν και αυτό που παρουσιάζουμε απόψε μπορείς να εκτιμήσεις τη δεινότητα του φωτογράφου, ο οποίος καταφέρνει να εντοπίσει μια λεπτομέρεια σε μια μεγάλη εικόνα και να την αναδείξει.
Μια λεπτομέρεια που είναι μικρή σε χώρο, αλλά μεγάλη, για να μην πω γιγάντια, σε αντίκτυπο.
Φανταστείτε για παράδειγμα να στέκεστε στο προαύλιο ενός ναού...
Σε μια ακριτική γωνιά της Ελλάδας ας πούμε...
Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς εξωτερικά είναι ο τρούλος με το Σταυρό.
Απομονώστε τώρα φωτογραφικά τη λεπτομέρεια του Σταυρού, με την κορυφή ενός βουνού στο βάθος.
Σε αυτό το κλικ, σε αυτό το φωτογραφικό καρέ, αναδεικνύεται όλο το Θείο μεγαλείο που μας περιβάλλει, όλη η ευλογία του κόσμου που μας δόθηκε για να ζήσουμε.
Παράλληλα, όμως, αναδεικνύεται και η ταπεινότητα του ανθρώπου μπροστά σε αυτό το μεγαλείο.
Και μάλιστα αυτό το συναίσθημα απορρέει χωρίς να μας αγχώνει η τεράστια διαφορά ανάμεσα:
-στο Θεϊκό μεγαλείο
-και στην ανθρώπινη ταπεινότητα.
Γιατί με τον τρόπο που απεικονίζει το θέμα του ο Πλάτωνας Τσούλος, αυτό καταφέρνει τελικά. Να μικρύνει την απόσταση του Θείου μεγαλείου, από την ανθρώπινη υπόσταση.
Προσεγγίζει το σύμβολο:
-του πάθους,
-της θυσίας
-αλλά και της αιώνιας λάμψης του Θεανθρώπου
και καταφέρνει να το μετατρέψει σε σύμβολο:
-ελπίδας,
-πίστης
-και ψυχικής δύναμης.
Άλλωστε τι είναι ο Σταυρός;
-ο φύλακας της Οικουμενικής πίστης,
-το στήριγμα των πιστών,
-το έμβλημα της σωτηρίας των ανθρώπων.
Κάτι άλλο που πραγματικά με εντυπωσιάζει στο έργο του Πλάτωνα Τσούλου, είναι ο λυρισμός που χαρακτηρίζει τη φωτογραφική ματιά ενός επαγγελματία που ζει συνοψίζοντας γεγονότα και μεταφέροντας τα «γυμνά» από την προσωπική του άποψη, αποτυπώνοντας τα αντικειμενικά.
Και όμως, στο λεύκωμα βλέπουμε το έργο ενός καλλιτέχνη που αναδεικνύει το υποκειμενικό και καταφέρνει μέσα από το φακό του να σε παρασύρει προς αυτό.
Σε κάνει, δηλαδή, να μοιραστείς μαζί του:
-τη δική του ματιά,
-τη δική του συναίσθηση των πραγμάτων
και να βιώσεις μέσα από αυτήν την προσωπική καταγραφή, τη δική του προσωπική επικοινωνία με το Θεό.
Αφήνω τελευταίο το ταξίδι.
Διότι η περιήγηση αυτή του Πλάτωνα Τσούλου, είναι και ένα δεκαπενταετές ταξίδι σε όλη την Ελλάδα.
Είναι η δική του περιπέτεια γνώσης του τόπου που ζούμε, σε κάθε γωνιά του.
Νομίζω ότι ακόμα και ως περιήγηση, έχει ιδιαίτερη αξία αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα με ξεναγό το Ιερό Σύμβολο του Σταυρού, που έχει ταυτιστεί πλήρως:
-με τη σημαία μας
-και την ιστορία μας.
Και το αποτέλεσμα αυτής της περιήγησης, επιβραβεύει κατά τον καλύτερο τρόπο τον δημιουργό του λευκώματος για την υπομονή με την οποία:
-γύρισε την Ελλάδα,
-φωτογράφισε
-και περίμενε δεκαπέντε χρόνια
για να παρουσιάσει το τελικό αποτέλεσμα.
Και βέβαια επιβραβεύει και εμάς, που το απολαμβάνουμε ταξιδεύοντας μέσα από τις σελίδες του «Συμβόλου».
Σας ευχαριστώ πολύ.
