Παναγιώτατε,
Αγαπητοί συνάδελφοι στην Κυβέρνηση και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο,
Κύριε Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας,
Κύριε Δήμαρχε Θεσσαλονίκης,
Κύριε Αντιπεριφερειάρχη Μητροπολιτικής Ενότητας Θεσσαλονίκης,
Στρατηγέ, Διοικητή του Γ’ Σώματος Στρατού,
Υψηλοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι,
Χριστός Ανέστη.
Ο άνθρωπος μεγαλουργεί με τη μνημοσύνη και όχι με τη λησμονιά.
Για αυτό και η Ελλάδα του σήμερα, 91 χρόνια μετά τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, δεν διεκδικεί τις χαμένες πατρίδες, αλλά υπερασπίζεται σθεναρά το αναφαίρετο δικαίωμα στην ιστορική μνήμη.
Η θυσία των περίπου 350.000 Ελλήνων του Πόντου, αποτέλεσε μια ευλαβή προσφορά ηρωισμού από όλους εκείνους που:
-ξεριζώθηκαν από τις προαιώνιες εστίες τους,
-ατιμάστηκαν
-και εξοντώθηκαν.
Μια θυσία που ήταν, επιτρέψτε μου την έκφραση, ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο αποτέλεσε μέρος ενός πολύ καλά οργανωμένου σχεδίου που:
-έσβησε σχεδόν ολοκληρωτικά μια πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού
-και αποσκοπούσε στην εξαφάνιση όλου του Χριστιανικού πληθυσμού της Νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας.
Μια:
-στυγερή
-και μαζική δολοφονία,
η οποία ακόμα και σήμερα βασανίζει συνειδήσεις:
-ανθρώπων
-και κρατών.
Την πατρίδα μ’ έχασα,
έκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αροθυμώ,
ν’ανασπαλώ κι΄πορώ,
λέει ένα ποντιακό μοιρολόι, που γράφτηκε όταν όσοι επέζησαν από το ελληνικό ολοκαύτωμα, αποτέλεσαν τα καραβάνια της προσφυγιάς που έπαιρναν το δρόμο για τη Μητέρα Πατρίδα.
Ο Πόντος, φίλες και φίλοι, ήταν και είναι μια ιστορία που δεν σβήνει.
Τα εδάφη του μπορεί να μην ανήκουν στην Ελλάδα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι διεγράφησαν από τις μνήμες του Ελληνισμού.
Για αυτό και εσείς οι πόντιοι, συνηθίζετε να λέτε: «Εσύ πατρίδα μ’ ανασπάλτς.
Κράτμας αροθυμίας».
(Εσύ πατρίδα μου δεν ξεχνιέσαι, κρατάς αναμνήσεις).
Όπως όμως επισήμανα μετά την επιμνημόσυνη δέηση για την επέτειο μνήμης από τη γενοκτονία των Αρμενίων, οι ημέρες μνήμης δεν θεσπίστηκαν για να αναζωπυρώνουν:
-μίση μεταξύ των λαών,
-ή τάσεις ρεβανσισμού.
Θεσπίστηκαν για να μας θυμίζουν τα λάθη το παρελθόντος και να μας εμποδίζουν να τα επαναλάβουμε.
Αυτή θα είναι η ελάχιστη ηθική δικαίωση όλων εκείνων των θυμάτων.
Αυτή είναι και η δική μας ιερή υποχρέωση:
-τόσο απέναντι σε εκείνους τους χιλιάδες ήρωες που χάθηκαν,
-όσο και στις επόμενες γενιές των Ελλήνων.
Χρόνο με τον χρόνο, η γενοκτονία των ποντίων εξελίσσεται σε έναν φάρο για την πορεία του Έθνους μας.
Μας δείχνει το δρόμο προκειμένου να συνεχίσουμε να δίνουμε μάχες για τη διαφύλαξη ιδανικών όπως:
-η ελευθερία,
-η ισότητα,
-η ειρήνη
-και η δικαιοσύνη.
Αυτό είναι, τελικά, το βαθύτερο νόημα εκείνης της ιστορικής επιταγής, την οποία εξαργυρώνουμε σήμερα.
Γιατί: «Η Ρωμανία κι αν επέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο».
Αιωνία η μνήμη των 350.000 Ελλήνων του Πόντου, που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της ποντιακής γενοκτονίας.
Σας ευχαριστώ.
