Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως και Τραϊανουπόλεως κ. Άνθιμε,
Πρώην Υπουργέ, πρώην Πρόεδρε της Βουλής και νυν… συγγραφέα, αξιότιμε κύριε Μανόλη Δρεττάκη
Αγαπητέ συντονιστή της συζήτησης, φίλε Παντελή Σαββίδη,
Υψηλοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι,
Καλημέρα και Χριστός Ανέστη.
Νοιώθω λίγο αμήχανα επειδή καλούμαι να μιλήσω για το βιβλίο:
-ενός ανθρώπου που σέβομαι και εκτιμώ βαθύτατα, -και ας ανήκαμε σε διαφορετικές παρατάξεις,
-του πρώην Υπουργού και πρώην προέδρου της Βουλής, του Μανόλη Δρεττάκη.
Όπως αντιλαμβάνεστε, εκ των πραγμάτων δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, καθώς εκτιμώ βαθύτατα τον κύριο Υπουργό και μοιραία αυτό σαφέστατα επηρεάζει την κρίση και την αντικειμενικότητά μου.
Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να αποφύγω τους… συναισθηματισμούς και να είμαι όσο το δυνατόν πιο αμερόληπτος, βοηθώντας και εγώ από την πλευρά μου στο να απαντηθούν τα ερωτήματα που πολύ εύστοχα θέτει ο συγγραφέας, στο βιβλίο του με τίτλο: «Ώρα κρίσης για την Ελλάδα-Διαπιστώσεις και προοπτικές».
Μπορούμε να αναστρέψουμε την εθνική κατάπτωση;
Υπάρχουν λύσεις για την Ελλάδα;
Και τελικά τι είναι η κρίση;
-Κρίση αξιών;
-κρίση οικονομική;
-ή μήπως κρίση πολιτισμού;
Προσωπικά πιστεύω ότι σήμερα η Ελλάδα θερίζει αυτά που έσπειρα τα τελευταία 36 χρόνια.
Φίλε Μανόλη,
δανείζομαι την παραπάνω φράση από το ένατο κεφάλαιο του βιβλίου σου για να κάνω την εισαγωγή μου, διότι είμαι σίγουρος ότι συμφωνούμε πως στα χρόνια που πέρασαν από την ένταξη της πατρίδας μας στην Ε.Ε, δεν δώσαμε την προσοχή που έπρεπε στη διάσταση της ανταγωνιστικότητας.
Ξεχάσαμε τις δυνατότητές μας,
-σταματήσαμε να παράγουμε,
-μας έγινε συνήθεια να εισάγουμε
-και βολευτήκαμε στην πλαστή ευημερίδα των… δανεικών.
Μοιραία, τώρα πληρώνουμε το τίμημα.
Και πώς να μην το πληρώσουμε, όταν από τη στιγμή που δεν είσαι ανταγωνιστικός, παράγεις μόνο υψηλά ελλείμματα;
Αυτά ως μια γενική τοποθέτηση.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ερώτημα πρώτο: Μπορούμε να αναστρέψουμε την εθνική κατάπτωση;
Απαντώ.
Ναι, αρκεί να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας.
Όλοι συμφωνούμε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μείζονες οικονομικές προκλήσεις, οι οποίες επιτάσσουν:
-σταθερότητα,
-αποφασιστικότητα,
-αλλά και αισιοδοξία.
Και αυτό μας αφορά όλους:
-κυβέρνηση,
-αντιπολίτευση,
-φορείς,
-εργαζόμενους,
-τους πάντες.
Ας αναλογιστούμε μονάχα που βρισκόμασταν πριν από ένα χρόνο.
Η οικονομική κατάσταση της χώρας ήταν τραγική,
-όλοι πόνταραν στην έξοδο μας από το ευρώ
-και οι αντοχές της κοινωνίας μας ήταν στα όρια τους.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά:
-για πρώτη φορά έκθεση του ΔΝΤ μιλά με θετικά λόγια για την προσπάθεια της πατρίδας μας,
-ο Γενικός Δείκτης του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών βρίσκεται σε ανοδική τροχιά,
-τα spreads μειώθηκαν στις 842 μονάδες,
-ξένες εταιρείες θέλουν να έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα,
-η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών προχωρά,
-το Eurogroup αποφάσισε την εκταμίευση της διπλής δόσης
-και όλα δείχνουν ότι επιτέλους κάτι αλλάζει.
Το ίδιο δείχνει και η πρόσφατη αναβάθμιση της οικονομίας μας από τον οίκο fitch.
Αυτό δεν το μπορεί να το αγνοήσει κανείς.
Ασφαλώς όλα τα παραπάνω κερδήθηκαν με πολλές θυσίες.
Οφείλονται, όμως και σε δυο ακόμα σημαντικούς παράγοντες.
Πρώτον στο ότι συσπειρώθηκαν όλες οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας
και δεύτερον χάρη στην:
-ωριμότητα
-και στη ψυχραιμία
που επέδειξε ο λαός μας,
ο οποίος έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες του εύκολου λαϊκισμού.
Ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι η κακέκτυπη αντιγραφή:
-τακτικών
-και πρακτικών του παρελθόντος
-ή λογικές του «σκληρού ροκ»,
δεν οδηγούν πουθενά.
Και για να το πω πιο απλά, οι εποχές:
-της γκρίνιας,
-της μεμψιμοιρίας
-και του αυτομαστιγώματος,
πρέπει να περάσουν ανεπιστρεπτί, ώστε να αλλάξει επιτέλους και η ψυχολογία στην αγορά.
Ο προβληματισμός
-και η αγωνία
που έχουμε όλοι μας για το αύριο αυτής της χώρας, πρέπει να αποτελέσει αφετηρία μιας παραγωγικής δυναμικής που θα δώσει και πάλι ελπίδα στην κοινωνία μας.
Και το λέω αυτό διότι η πρόοδος που διαπιστώνουν όλοι ότι καταγράφεται στην Ελλάδα, περιέχει μέσα της το σπόρο της ελπίδας.
Το δεύτερο ερώτημα της σημερινής μας συζήτησης είναι αν υπάρχουν λύσεις για την Ελλάδα.
Και φυσικά υπάρχουν.
Αρκεί να απεμπλακούμε από το ψεύτικό δίπολο:
-μνημονιακός
-και αντιμνημονιακός.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, αντιμνημονιακός δεν είναι αυτός που κλείνει:
-δρόμους,
-λιμάνια
-ή επιχειρήσεις,
θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να εμποδίσει να γίνουν επενδύσεις στη χώρα του.
Αντιμνημονιακός, επίσης, δεν είναι εκείνος που εύχεται η χώρα του να βρεθεί στον πάτο του βαρελιού και να καταρρεύσει το βιοτικό επίπεδο των συμπολιτών του, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την όποια μικροπολιτική του φιλοδοξία.
Αυτός είναι καιροσκοπισμός.
Για εμένα, αντιμνημονιακός είναι εκείνος που επιζητά την έξοδο από το Μνημόνιο μέσω της κατάθεσης ενός σχεδίου.
Ενός πλάνου που θα δίνει όραμα και στρατηγική στον κόσμο.
Στο κάτω-κάτω, ο αντιευρωπαϊσμός:
-δεν είναι μόδα,
-ούτε… μπετονιά που την πετάς και μετά τη μαζεύεις όταν τσιμπήσει το δόλωμα ή όποτε θελήσεις, ανάλογα με τις μικροκομματικές σου ανάγκες.
Τα μεγάλα λόγια είναι εύκολα.
Όπως εύκολα είναι και τα δήθεν ηρωικά «όχι» από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Από την κρίση πιστεύω ότι όλοι γίναμε σοφότεροι.
Η κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, στην οποία έχω την τιμή να συμμετέχω ως Υπουργός Μακεδονίας και Θράκης, εφαρμόζοντας μια ρεαλιστική πολιτική, προσπαθεί μέρα με την ημέρα να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, δίνοντας λύσεις:
-τολμηρές
-και σύγχρονες,
-παρέχοντας παράλληλα το δικαίωμα στους Έλληνες να πιστέψουν σε μια νέα Ελλάδα.
Εξάλλου για να είσαι ανταγωνιστικός, πρέπει να είσαι και αισιόδοξος.
Δίνουμε, λοιπόν:
-έμφαση στις διαρθρωτικές αλλαγές,
-ξεριζώνουμε τις λάθος νοοτροπίες του χθες,
-περιορίζουμε τις κρατικές δαπάνες,
-επισπεύδουμε τις επενδύσεις
-και παρέχουμε κίνητρα στους επενδυτές.
Με επίπονη και επίμονη προσπάθεια δημιουργούμε ένα σταθερό υπόβαθρο, μέσω του οποίου θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε άμεσα στην εφαρμογή πολιτικών που θα διευκολύνουν:
-την εισροή κεφαλαίων στη χώρα,
-θα ενισχύσουν τη ρευστότητα,
-και θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας
Έτσι θα αλλάξουμε το μοντέλο της οικονομίας μας, το οποίο μέχρι σήμερα παρέπεμπε σε δημοκρατίες… σοβιετικού Τύπου, όπου όλοι τα περιμένουν όλα από το κράτος.
Επειδή δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, περνώ αμέσως στο τρίτο και τελευταίο ερώτημα, που αφορά στη μορφή της κρίσης και αν είναι κρίση:
-αξιών,
-ηθικής,
-ή πολιτισμού.
Για εμένα -και νομίζω για όλους τους Έλληνες- αυτό που προέχει είναι σε καμία περίπτωση να μην επιτρέψουμε η κρίση να εξελιχθεί σε έλλειμμα εμπιστοσύνης προς:
-τους θεσμούς
-και τη Δημοκρατία μας.
Η δυσπιστία και η απογοήτευση του κόσμου είναι δικαιολογημένη.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει αυτή η απογοήτευση να θρέψει
φαινόμενα:
-λαϊκισμού,
-ακραίου εθνικοπατριωτισμού
-και μισαλλοδοξίας.
Επειδή πτώχευσε η Μεταπολίτευση, δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες νοσταλγούν τη δικτατορία και τις πιο μαύρες σελίδες που γράφτηκαν στην Ελλάδα.
Ο χρόνος δεν γιατρεύει όλες τις πληγές, ούτε το μαύρο μπορεί να γίνει άσπρο.
Για αυτό, ας αφήσουμε την ελπίδα να γυρίσει στα μέρη μας.
Το ποτήρι είναι μισογεμάτο.
Και στο κάτω-κάτω, αυτού του τόπου, του αξίζει μια καλύτερη αντιμετώπιση από όλους μας.
Τότε θα αρχίσει ο κόσμος να εμπιστεύεται και πάλι τους θεσμούς.
Δεν ξέρω αν εξάντλησα το θέμα ή το… ακροατήριο, ελπίζω όμως να βοήθησα ώστε να δούμε κατάματα ορισμένες πραγματικότητες.
Σίγουρα δεν είναι όλα μια χαρά.
Σίγουρα δεν είναι όλα ρόδινα.
Ωστόσο η σημερινή, πολύ δύσκολη είναι η αλήθεια, κατάσταση, μπορεί να αλλάξει.
Το θέλουμε και μαζί με τη βοήθεια του Θεού, θα το πετύχουμε.
Σας ευχαριστώ.
