{youtube}http://www.youtube.com/watch?v=6ekcbG8S7Ck{/youtube}
Ομιλία Θ. Καράογλου στα πλαίσια της συζήτησης του Σ/Ν: «Αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα, του ντόπινγκ, των προσυνεννοημένων αγώνων και λοιπές διατάξεις» 14-2-2012
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γρηγόριος Νιώτης): Καλείται στο Βήμα ο κ. Θεόδωρος Καράογλου, Βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας. Είστε οπαδός του Ηρακλή;
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ: Γνωστός οπαδός του Ηρακλή.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ: Σωστά.
Κύριοι συνάδελφοι, καλούμαστε να συζητήσουμε σήμερα ένα σοβαρό νομοσχέδιο, ένα νομοσχέδιο του οποίου μεγάλο τμήμα άμεσα ή έμμεσα απασχολεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στα τρία πρώτα κεφάλαια του νομοσχεδίου που αφορούν τον αθλητισμό, ο οποίος, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, απασχολεί το πιο δυναμικό ίσως κομμάτι του ελληνισμού, τη νεολαία είτε άμεσα, δηλαδή με τη μορφή της ενεργού αθλητικής συμμετοχής, είτε έμμεσα με την απλή μορφή του φιλάθλου.
Τα τρία πρώτα κεφάλαια, λοιπόν, αυτού του νομοσχεδίου έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον μια που αφορούν θέματα σχετικά με την αθλητική βία, το ντόπινγκ, τους στημένους αγώνες, αλλά και τη λειτουργία των συνδέσμων φιλάθλων ή στο εξής, όπως θα ονομάζονται, «λέσχες φιλάθλων».
Το Κεφάλαιο Δ΄ αντιμετωπίζει θέματα αρμοδιότητας τουρισμού, αλλά και θέματα σχετικά με τον πολιτισμό. Είναι δε κατά την άποψή μου θέματα που κακώς αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και εκτιμώ ότι θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν ολοκληρωμένα, σφαιρικά και με άλλα σχετικά και πλήρη νομοσχέδια.
Στο λίγο χρόνο που διαθέτω θα σταθώ στα τρία πρώτα κεφάλαια που αφορούν θέματα πολιτισμού. Το νομοσχέδιο προσπαθεί να αντιμετωπίσει μερικές από τις σύγχρονες μάστιγες της κοινωνικής ζωής που αναπτύσσονται γύρω από τον αθλητισμό και ιδίως γύρω από αυτό που αποκαλείται «εμπορικός αθλητισμός».
Είναι λυπηρό ότι παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες που έχουν γίνει για την καταπολέμηση της βίας, το φαινόμενο εξελίσσεται, αναπτύσσεται και δυστυχώς παίρνει συνεχώς ανησυχητικές διαστάσεις, με έκτροπα και επεισόδια εντός και εκτός αθλητικών γηπέδων, αλλά ακόμη-ακόμη και σε αγώνες παιδικών ή εφηβικών τμημάτων των αθλητικών σωματείων.
Ως πολιτεία, ενώ κατά καιρούς έχουμε πάρει αυστηρά νομοθετικά μέτρα, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Δεν αρκούν μόνο οι σκληρές ποινές, καθώς η βία έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες. Είναι θέμα παιδείας των νέων, πολλαπλασιάζεται από το αίσθημα αδικίας και ανισονομίας που αισθάνονται οι πολίτες. Καλλιεργείται από παράγοντες ομάδων και ανθρώπους που έχουν πρόσβαση στα media και φανατίζουν τον κόσμο και γιγαντώνεται, όταν υπάρχει κοινωνική περιθωριοποίηση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων και αυξημένα ποσοστά φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικής υποβάθμισης.
Η πιο αυστηρή παρέμβαση που είχαμε ψηφίσει μέχρι τώρα είναι το γνωστό άρθρο 20 του ν. 3472/2006. Αυτή καθιέρωνε το λεγόμενο «ιδιώνυμο», όπου η κάθε ποινή ήταν εκτελεστέα. Τότε, πραγματικά υπήρξε μια μείωση των περιστατικών. Ωστόσο, ήταν αρκετά σκληρό το νομικό πλαίσιο, να αντιμετωπίζεται δηλαδή ένας ταραξίας των γηπέδων πιο αυστηρά από έναν έμπορο ναρκωτικών ή από έναν παιδεραστή, για παράδειγμα. Αυτή η ρύθμιση καταργήθηκε με το ν. 3773/2009.
Με τις προβλέψεις του άρθρου 3 επανερχόμαστε σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Θα ισχύσει το ιδιώνυμο για όσους έχουν επαναλαμβανόμενη παραβατική συμπεριφορά ή κάνουν χρήση όπλων, όπως λέει σχετικά το νομοσχέδιο.
Όμως, δεν αρκούν τα σκληρά μέτρα. Πρέπει να εμπεδωθεί σε όλους ότι αποδίδεται δικαιοσύνη από τη διεξαγωγή του κάθε αγώνα, την αξιολόγηση των συντελεστών του, ως και την πιθανή τιμωρία όσων συλλαμβάνονται, καθώς έχουμε περιστατικά στο παρελθόν από τη μια πλευρά άδικων τιμωριών φιλάθλων και από την άλλη απαλλαγή κατηγορουμένων για εγκλήματα ή ακόμη-ακόμη και τα στραβά μάτια της Αστυνομίας σε εξόφθαλμα περιστατικά.
Απόδειξη της αξίας των νόμων όταν αυτοί τηρούνται είναι η διαφορά με την οποία αντιμετωπίζουν οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων τους εγχώριους αγώνες των ομάδων τους σε σχέση με τους διεθνείς αγώνες. Εκεί, επειδή ξέρουν ότι οι θεσμοί λειτουργούν και οι ποινές είναι σοβαρές, δεν βλέπουμε ούτε επεισόδια ούτε βεγγαλικά, ενώ ταξιδεύουν οι Έλληνες οπαδοί των ομάδων στο εξωτερικό μαζικά, χωρίς να δώσουν το παραμικρό δικαίωμα. Στην Ελλάδα, όμως, δεν μπορούν να πάνε στη διπλανή γειτονιά να δουν παρέα το παιχνίδι με τα αδέλφια τους, με τους συναδέλφους τους, με τους ομόθρησκούς τους, με τους ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο αέρα και τα ίδια προβλήματα.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σταθώ σε ένα θέμα που θεωρώ ότι είναι μεγάλη εστία έντασης και πρόκλησης επεισοδίων. Αυτό είναι ο οπαδικός Τύπος. Βλέπουμε καθημερινά δημοσιεύματα που προκαλούν και παρακινούν τους οπαδούς σε πράξεις βίας. Δεν μπορεί να τιμωρούμε αυστηρά ένα νέο παιδί που από ανωριμότητα παρεκτρέπεται και να μένουν ατιμώρητοι άνθρωποι που με σκοπό το κέρδος ή άλλα ιδιοτελή κίνητρα, εξωθούν τους νέους σε παραβατικότητα.
Οι ποινές που προβλέπονται για παρουσίαση και παραμονή των ταραξιών στα Αστυνομικά Τμήματα θα έλεγα ότι προσθέτουν γραφειοκρατία και είναι αμφιβόλου αποτελέσματος σε μια εποχή που βλέπουμε συνεχώς περιστατικά σε εξωγηπεδικά ραντεβού οπαδών ή ακόμη και σε αγώνες παιδικών ή εφηβικών τμημάτων των αθλητικών ομάδων.
Τέλος, όσον αφορά την αντιμετώπιση της βίας, επιβάλλεται η πρόβλεψη αυστηρών προστίμων σε περίπτωση πρόκλησης φθοράς δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας από τους ταραξίες.
Ίσως αυτό να είναι το πλέον αποτελεσματικό μέτρο. Να τιμωρείται αυστηρά δηλαδή, ο παραβάτης, χωρίς να υπόκειται όμως στην εξαθλιωτική τιμωρία της φυλάκισης.
Είμαι αναγκασμένος, λόγω του λίγου χρόνου, να έρθω σε κάποια ζητήματα που θεωρώ μείζονος σημασίας.
Στο άρθρο 13 λέω ασυζητητί «ναι» στις αυστηρές ποινές σε όσους συμμετέχουν στα στημένα παιχνίδια. Ακόμα θέλω να ξεκαθαρίσω ότι με βάση το άρθρο 16 υπάρχει μία ρύθμιση η οποία –υποτίθεται- θέλει να εμποδίσει την ανεξέλεγκτη συγχώνευση ομάδων, που κατά βάση γίνεται για τη διαγραφή χρεών τους και σύντομη επάνοδο σε μεγαλύτερη κατηγορία. Θέτει δε σχετικές προϋποθέσεις.
Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι η υπερχρέωση των ομάδων προέκυψε από αμέλεια της πολιτείας και των οργάνων της, να ασκήσουν το θεσμικό τους ρόλο, το ρόλο του ελέγχου. Για πολλά χρόνια δίνονταν πιστοποιητικά συμμετοχής με αδιαφανείς διαδικασίες στις ομάδες με συσσωρευμένα χρέη, με απλήρωτους αθλητές, με μεγαλομετόχους με σκιές στο επιχειρηματικό τους παρελθόν.
Είχαμε πρόσφατα περιστατικά όπου μεγάλη ομάδα των Αθηνών, η οποία πριν από μερικά χρόνια μπήκε στο άρθρο 44 και μηδένισε τα χρέη της, έχει και πάλι εκατομμύρια χρεών και γίνεται πάλι προσπάθεια να ρυθμιστούν κι αυτά.
Άλλη ομάδα συμμετέχει στο Πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής, χωρίς να έχει άδεια και είναι η μοναδική από τις δεκαέξι ομάδες που δεν έχει τη σχετική άδεια. Η ΕΠΟ δυστυχώς, αντί να αποτελεί θεματοφύλακα του ποδοσφαίρου είχε το ρόλο του πλυντηρίου αδικημάτων και της υπόθαλψης των παραβατικών δραστηριοτήτων.
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Σήμερα είναι αναγκασμένη, ύστερα από τις σαφείς οδηγίες της ΟΥΕΦΑ και την εφαρμογή του λεγόμενου Fair Play και βλέπουμε καθημερινά να ελέγχονται ελληνικά σωματεία, τα οποία καλούνται να βρουν τρόπο να επιβιώσουν οικονομικά.
Σχετικά με το άρθρο 19 –και κλείνω με αυτό, κύριε Πρόεδρε- να πω ότι για μία ακόμα φορά η αμαρτωλή ΕΠΟ επικαλείται το αυτοδιοίκητο. Η επικίνδυνο και υπεύθυνη με τις αποφάσεις της ΕΠΟ για τη βία στα γήπεδα άλλη μία φορά επισείει τον μπαμπούλα της FIFA. Παρά το ότι το καλοκαίρι αποδείχθηκε παντελώς ανίκανη να διαχειριστεί την κρίση στο ποδόσφαιρο, έρχεται και πάλι και απειλεί με τον εξοστρακισμό των ελληνικών ομάδων από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Το καλοκαίρι του 2011, κύριε Υπουργέ, ήταν το μαύρο καλοκαίρι του ελληνικού αθλητισμού. Είχαμε το σκάνδαλο των στημένων, είχαμε τις κασέτες, είχαμε ένα βόθρο και μία δυσωδία η οποία ανέδιδε από παντού. Είχαμε το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει γίνει στο χώρο του ποδοσφαίρου: τον υποβιβασμό της ιστορικότερης ομάδας της Ελλάδας, του Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Και σε όλο αυτό το διάστημα η αθλητική ηγεσία έμενε παντελώς αμέτοχη. Ως Πόντιοι Πιλάτοι πλένατε τα χέρια σας και κοιτούσατε από μακριά το αίμα να τρέχει, το έγκλημα να συντελείται και αδιαφορούσατε, πλήρως καλυπτόμενοι πίσω από το αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ.
Κύριε Υπουργέ, δεν σας καταλογίζω δόλο. Είναι προφανές ότι δεν έχετε καμία σχέση με τον αθλητισμό, είναι προφανές ότι δεν έχετε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Δεν είναι κακό αυτό. Κι εγώ δεν ξέρω από καλλιτεχνικό πατινάζ ούτε από μπριτζ ούτε από μπάτμιντον ...
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΙΑΔΗΣ (Υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Εγώ έχω διατελέσει ποδοσφαιριστής χρόνια, κύριε συνάδελφε.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ: Αν ήσασταν ποδοσφαιριστής, κύριε Υπουργέ, είναι ακόμα χειρότερο αυτό το πράγμα γιατί βλέπατε να γίνονται το καλοκαίρι σημεία και τέρατα και δεν κάνατε το παραμικρό. Είστε υπεύθυνος γι’ αυτό.
Λέω λοιπόν, ότι θα μπορούσατε να κάνετε παρέμβαση και να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα τα οποία γίνονταν.
Έστω και την τελευταία στιγμή σας καλώ να μην λυγίσετε και να μην αποσύρετε το άρθρο 19, γιατί μεταξύ μιας αμαρτωλής ΕΠΟ που βγάζει κατά το δοκούν αποφάσεις, προτιμώ μία επιτροπή, την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, έστω κι αν ελέγχεται από το κράτος, κάτι που κι εγώ δεν θα ήθελα.
Κλείνοντας λέω ότι επί της αρχής δέχομαι το νομοσχέδιο, γιατί θεωρώ ότι κάνει σημαντικά βήματα για την αντιμετώπιση σημαντικών προβλημάτων του αθλητισμού.
Ευχαριστώ.
