Συνέντευξη του Βουλευτή Β' Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην εφημερίδα "Παραπολιτικά" και την δημοσιογράφο Σάσα Σταμάτη, που δημοσιεύτηκε στις 25 Οκτωβρίου 2025.
"Μετά τη βιοψία πίστεψα πως ήρθε το τέλος μου"
Ο βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας Θεόδωρος Καράογλου καταθέτει στα «Παραπολιτικά» την εμπειρία του με τον καρκίνο στο στήθος, μια ασθένεια που εμφανίζεται σπανιότερα στους άνδρες απ’ ό,τι στις γυναίκες και, άρα, πριν από τη διάγνωση, δεν πίστευε καν ότι τον αφορά. Πολύ σημαντική στην κερδισμένη πια μάχη ήταν η στήριξη της οικογένειάς του, και ιδίως της συζύγου του, Γιώτας, η οποία επέμενε να τον παροτρύνει να εξεταστεί, όταν είδε το πρώτο χαρακτηριστικό σύμπτωμα. Οσον αφορά τον φόβο, υπάρχει και «είναι ανθρώπινος», λέει ο κ. Καράογλου, αρκεί να μην κάνει τους νοσούντες να καταβάλλονται και να αμελούν τη φροντίδα του εαυτού τους.
1)Πότε διαγνώστηκες με καρκίνο του μαστού;
«Πριν από τρία χρόνια, Σεπτέμβριος του 2022. Θυμάμαι έντονα εκείνη τη μέρα, γιατί μέχρι τότε πίστευα ότι τίποτα δεν μπορούσε να με αγγίξει. Θεωρούσα ότι ήμουν “άτρωτος” αφού γενικά είμαι από τους ανθρώπους που αρρωσταίνουν δύσκολα. Πόσο μάλλον να διανοηθώ ότι μπορεί να έχω καρκίνο του μαστού, που θεωρούσα ότι αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες. Όταν η σύζυγός μου, η Γιώτα, παρατήρησε ότι η δεξιά θηλή μου ήταν στραμμένη προς τα μέσω, ήμουν σχεδόν ειρωνικός μαζί της. Θυμάμαι να της λέω: "Έλα τώρα, έχουμε σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούμε", γιατί προετοιμάζαμε τον γάμο του γιου μας. Τσακωθήκαμε έντονα γιατί πίστευα ότι έχανε τον… χρόνο της. Εκείνη, όμως, δεν το άφησε να περάσει. Άνοιξε αμέσως το τάμπλετ, διάβασε, ενημερώθηκε και κυρίως δεν μου άφησε περιθώριο να επιμείνω στην άρνησή μου. "Αυτό πρέπει να το δει γιατρός. Τώρα", μου είπε και έτσι δεν άφησε τον δικό μου χρόνο να χαθεί. Γιατί, αν δεν είχε επιμείνει, αν δεν είχε πάρει το τηλέφωνο και δεν είχε κλείσει ραντεβού με τον γιατρό, μπορεί τα πράγματα να είχαν πάρει διαφορετική τροπή. Γι’ αυτό, κάθε φορά που με ρωτούν, λέω ότι της χρωστάω τη ζωή μου».
2)Όταν στο ανακοίνωσαν οι γιατροί πως αισθάνθηκες;
«Άνοιξε η γη να με καταπιεί! Όταν μετά τη βιοψία ο γιατρός ξεστόμισε τη λέξη “καρκίνος στο στήθος” ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Η φωνή του ακούγονταν από μακριά, σαν να μην απευθύνονταν σε μένα. Και προφανώς η πρώτη σκέψη που έκανα δεν ήταν καθόλου θετική. «Τελείωσα», είπα στον εαυτό μου και ήρθε στο μυαλό μου η απώλεια της μητέρας μου από όγκο στον εγκέφαλο, όταν εγώ ήμουν μόλις 12 χρόνων. Πίστεψα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι το ρολόι μου μετρούσε αντίστροφα. Μόλις επιστρέψαμε σπίτι, λοιπόν, άρχισα να δίνω οδηγίες στην Γιώτα για τα... μελλούμενα προκειμένου να μην αφήσω εκκρεμότητες. Τους έγραψα και από μια επιστολή για να τις διαβάσουν… μετά θάνατον. Και εκεί η Γιώτα φέρθηκε για ακόμη μια φορά παλικαρίσια. Αφού με άφησε να... εκτονωθώ, γύρισε και μου είπε μονάχα μια κουβέντα: "Θόδωρε, στη ζωή σου έχεις αποδείξει ότι είσαι μαχητής. Θα δώσεις και αυτήν τη μάχη και θα την κερδίσεις". Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να αμφισβητήσω τα λόγια της. Ήταν η στιγμή που γύρισε ο διακόπτης».
3) Τώρα σε τι κατάσταση είναι η υγεία σου;
«Ευτυχώς, δόξα τω Θεώ, όλα είναι καλά. Ο καρκίνος του μαστού με δοκίμασε, αλλά δεν με νίκησε. Οι εξετάσεις που κάνω δείχνουν ότι έχω αφήσει πίσω μου αυτήν την δύσκολη περιπέτεια. Φυσικά, δεν εφησυχάζω. Κάνω τακτικά τους προβλεπόμενους ελέγχους μου, ακολουθώ τις οδηγίες των γιατρών και πλέον δίνω μεγάλη σημασία στην πρόληψη. Αυτό που έμαθα μέσα από αυτήν τη εμπειρία που βίωσα είναι ότι η πρόληψη σώζει ζωές. Και σε θέματα υγείας δεν αφήνω τίποτα στην τύχη. Επιπλέον έβαλα στην καθημερινότητά μου το γυμναστήριο και φροντίζω να απολαμβάνω κάθε ημέρα στο έπακρο».
4) Φοβάσαι ακόμα;
«Όποιος πει ότι δεν φοβάται τον καρκίνο λέει ψέματα ή τουλάχιστον δεν τον έχει ζήσει από κοντά. Ο φόβος υπάρχει, είναι ανθρώπινος. Δεν φεύγει τελείως… απλώς μαθαίνεις να ζεις μαζί του, έχοντας διδαχθεί ότι δεν πρέπει να τον αφήνεις να σε κυριεύει. Σε ό,τι με αφορά τον μετέτρεψα σε κίνητρο, με αποτέλεσμα να κάνω τις εξετάσεις μου και να φροντίζω την υγεία μου. Ακόμα και αν μου χτυπά την πόρτα καμία φορά, επιλέγω να μην του… ανοίγω».
5) Τι ήταν αυτό που σου έδωσε δύναμη τις δύσκολες στιγμές;
«Η οικογένειά μου και η πίστη μου στον Θεό. Αυτά τα δύο κράτησαν όρθια την ψυχή μου όταν το σώμα λύγιζε. Και ήταν πολλές οι φορές που λύγισα, δεν ντρέπομαι να το πω. Όπως και οι φορές που αναζητούσα την απομόνωση και αναρωτιόμουν “γιατί σε εμένα”. Όμως κάθε φορά που κλεινόμουν στον εαυτό μου ήταν εκεί η Γιώτα και τα παιδιά, με έναν μοναδικό τρόπο που δεν ξεχνιέται. Ήξεραν πότε να μιλήσουν και πότε απλώς να καθίσουμε αγκαλιά στον καναπέ. Και μετά, ήταν και η πίστη μου. Όταν όλα γύρω μου έμοιαζαν αβέβαια, εκεί έβρισκα μια σταθερά. Προσευχήθηκα πολύ. Όχι μόνο για να γίνω καλά, αλλά για να έχω δύναμη να αντέξω, να ελπίζω, να μη χάσω τον εαυτό μου λόγω του φόβου. Κι αυτή η πίστη, μου έδωσε μια εσωτερική γαλήνη που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Τελικά, καταλαβαίνεις πως σε τέτοιες στιγμές, δεν είσαι μόνος. Και πως η αγάπη και η πίστη είναι ό,τι πιο δυνατό μπορεί να έχει ένας άνθρωπος».
6) Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας πρόληψης του καρκίνου του μαστού. Θέλουμε να στείλεις ένα μήνυμα αισιοδοξίας για όλους όσους περνούν αυτή την ασθένεια.
«Το μήνυμά μου είναι αυτήν την δύσκολη και επίπονη, σωματικά και ψυχικά διαδρομή να την περπατούν με το κεφάλι ψηλά. Ο καρκίνος δεν καθορίζει ποιοι είμαστε. Εμείς αποφασίζουμε πως του… απαντάμε. Η συμβουλή και προτροπή μου είναι όσοι νοσούν να του επιτίθενται με δύναμη, με αξιοπρέπεια, με ελπίδα, με πίστη στη ζωή. Δεν είναι εύκολη η μάχη. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Υπάρχουν πολλές στιγμές φόβου και πόνου. Αλλά υπάρχει και κάτι πιο δυνατό: η θέληση να συνεχίσουμε. Η αγάπη των δικών μας. Η δύναμη που πολλές φορές δεν ξέρουμε καν ότι έχουμε, μέχρι να χρειαστεί να την βρούμε. Συνοψίζοντας, η ζωή συνεχίζεται, και αξίζει να τη ζούμε με όλο μας το είναι. Και ναι, ο καρκίνος μπορεί να γίνει κομμάτι της ιστορίας μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι όλη η ιστορία μας».
