Άρθρο κ. Θεόδωρου Καράογλου στην εφημερίδα "Karfitsa" (29-08-2015)
Το τρις εξαμαρτείν ου λαού σοφού
Δεν ξέρω κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας είναι τελικά Πρωθυπουργός... παντός καιρού, εκείνο που ξέρω είναι ότι κατάφερε να μας στείλει στην κάλπη και χειμώνα και καλοκαίρι, τώρα και φθινόπωρο.
Επιτρέψτε μου τον αστεϊσμό μα πρέπει να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας, γιατί τα όσα ζούμε εξαιτίας της πρώτης φοράς Αριστερής Κυβέρνησης είναι μονάχα για κλάματα.
Πρώτα έκαναν το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης σύντομο ανέκδοτο, αμέσως μετά έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στο πλέον σκληρό μνημόνιο και τώρα ο Αλέξης Τσίπρας, ως όψιμος ρεαλιστής, ζητά από τον ελληνικό λαό να τον εμπιστευθεί και πάλι, προκειμένου να εφαρμόσει μια συμφωνία που ο ίδιος έχει δηλώσει κατ' επανάληψη πως δεν πιστεύει.
Ενδιάμεσα, βέβαια, φρόντισε να τζογάρει με την οικονομία της χώρας, επέβαλε τα ταπεινωτικά capital controls και το μόνο που δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής είναι να ράψει τον... αντιμνημονιακό του υμένα.
Αλλά τι να περιμένει κανείς από έναν αποτυχημένο Πρωθυπουργό ο οποίος παραιτήθηκε χωρίς να αναλάβει καμία ευθύνη;
Τι να περιμένει από έναν απαίδευτο αρχηγό κόμματος, ο οποίος δόμησε την πολιτική του ανέλιξη πάνω στον κοινωνικό παραλογισμό και στον πολιτικό λαϊκισμό;
Τι να περιμένει από έναν νεαρό πολιτικό ο οποίος στο διάγγελμά του ομολόγησε ανερυθρίαστα ότι τα όσα υποσχέθηκε προεκλογικά ήταν ανεφάρμοστα και εθνικά επικίνδυνα και προκήρυξε πρόωρες εκλογές προτού αρχίσει να εφαρμόζεται το δικό του μνημόνιο;
Τι να περιμένει από κάποιον ο οποίος για να μην αντιμετωπίσει την εσωκομματική του αντιπολίτευση διέλυσε την Κυβέρνηση, για να μην αντιμετωπίσει το συνέδριο διέλυσε το κόμμα του και για να μην αντιμετωπίσει τις συνιστώσες του διέλυσε τη χώρα;
Υπενθυμίζω μονάχα ότι σε 7 μήνες διακυβέρνησης έκλεισε τις τράπεζες, έχασε 40 δισεκατομμύρια ευρώ από την ανακεφαλαιοποίηση του ΤΧΣ, σταμάτησε την ανάπτυξη του 2% και επέστρεψε την οικονομία στην ύφεση του -4%, αύξησε την ανεργία, έδιωξε τις μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις στο εξωτερικό, έκλεισε όσες μικρές κατάφεραν να επιβιώσουν, "βούλιαξε" την Ελλάδα από τους λαθρομετανάστες και έχασε τη δεδηλωμένη.
Και εδώ είναι η ευθύνη του εκλογικού σώματος. Γιατί στις εκλογές ευθύνες δεν έχουμε μόνο όσοι πολιτευόμαστε, αλλά και οι πολίτες που με την ψήφο τους επιλέγουν μια Κυβέρνηση και κατ' επέκταση είναι συνυπεύθυνοι για το τι θα ακολουθήσει.
Και το τρις εξαμαρτείν, ουκ λαού σοφού. Το 2009 λεφτά δεν υπήρχαν, το 2015 η ελπίδα δεν μας χτύπησε τελικά την πόρτα. Τώρα τι;
Το τρίτο μνημόνιο δεν είναι ένα άδικο μνημόνιο που έφερε στη Βουλή η προηγούμενη Κυβέρνηση, αλλά προϊόν μιας δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης μιας αριστερής Κυβέρνησης με δήθεν αυξημένες κοινωνικές ευαισθησίες. Οι αυξήσεις στον έκτακτο φόρο αλληλεγγύης δεν φέρουν την σφραγίδα των "Σαμαροβενιζέλων", αλλά των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. Την αύξηση της προκαταβολής φόρου από το 75% στο 100% για εταιρείες και ελεύθερους επαγγελματίες δεν μπορεί κανείς να την χαρακτηρίσει πράξη αριστερής ευθύνης, ούτε μπορείς να αποκαλέσεις αναδιανομή πλούτου το γεγονός ότι επί σχεδόν δυο μήνες οι πολίτες υποχρεούνται να ζουν με 60 ευρώ ημερησίως.
Για αυτό εύχομαι και ελπίζω στις εκλογές του Σεπτεμβρίου να διαψευστούν όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Έλληνας το θέλει το παραμύθι του.
Γιατί σε τελική ανάλυση, φίλες και φίλοι, άλλο πράγμα είναι η ελπίδα και άλλο η αυταπάτη.
