Άρθρο του Βουλευτή Β΄ θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην εφημερίδα «Karfitsa», που δημοσιεύτηκε το Σάββατο 17 Απριλίου 2021
«Αριστερά: Η ιδεολογία της υποκρισίας»
Η απόφαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης να εκτελέσει απόφαση δικαστηρίου και να προχωρήσει σε κατάσχεση στην πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Αθήνα, μετά τη δικαίωση υπαλλήλου που είχε καταγγείλει σεξουαλική παρενόχληση από τον τότε πρέσβη, επαναφέρει στο προσκήνιο μια δυσώδη και ντροπιαστική υπόθεση, τόσο για τον ίδιο τον πρέσβη που «πρωταγωνίστησε» αρνητικά όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπάθησε να καλύψει την υπόθεση.
Όσα είδαν το φως της δημοσιότητας γύρω από την περίφημη επιστολή του Αλέξη Τσίπρα προς τον Νικολά Μαδούρο και τις μεθοδεύσεις της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης προκειμένου να «κουκουλώσει» το σκάνδαλο ώστε να μην τραυματιστεί η «εικόνα» της Αριστεράς, επιβεβαιώνει περίτρανα ότι οι υποστηρικτές της συντάσσονται με μια ιδεολογία που ως κύριο συστατικό έχει την υποκρισία.
Στις 18 Φεβρουαρίου του 2021, με αφορμή τις αποκαλύψεις σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών στην Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας έγραψε στο Twitter ότι το κίνημα #Metoo «είναι ένα ξέσπασμα που δεν αφορά αποκλειστικά τον κόσμο του θεάτρου αλλά το σύνολο της κοινωνικής ζωής. Αν μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό όταν βλέπω το θάρρος των ανθρώπων που καταγγέλλουν στιγμές που τους πόνεσαν και τους πλήγωσαν, αυτή είναι η λέξη "ευγνωμοσύνη"».
Ο ίδιος, όμως, το 2013 δεν ένιωσε κανένα αίσθημα συμπόνιας για τις πέντε γυναίκες που έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από τον τότε πρέσβη της Βενεζουέλας στην Αθήνα. Αντίθετα, εφιστούσε την προσοχή του Μαδούρο σε ένα «ευαίσθητο θέμα», τονίζοντας ότι «μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας».
Ο ίδιος άνθρωπος, δηλαδή, που ορθώς συντάχθηκε με τα θύματα του ελληνικού #metoo, στην περίπτωση των σεξουαλικών επιθέσεων εις βάρος των εργαζομένων γυναικών στην πρεσβεία της Βενεζουέλας την περίοδο 2012-2013, δεν ήταν με την πλευρά των θυμάτων αν και (όπως αποδεικνύεται) γνώριζε τι συνέβαινε. Επέλεξε να συγκαλύψει την υπόθεση γιατί το μόνο που είχε σημασία για εκείνον ήταν να μην πληγεί πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των επερχόμενων εκλογών...
Τελικά Αριστερά δεν σημαίνει διαρκής ευαισθησία, αλλά διαρκής υποκρισία! Οι οπαδοί του πολιτικού θεατρινισμού δεν νιώθουν καμία ντροπή γιατί διαχρονικά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα βολευτούν στην εξουσία και στη συνέχεια πως θα κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν σε αυτήν.
Άλλωστε το παρελθόν τους είναι βεβαρημένο από παρόμοια παραδείγματα, με αποκορύφωμα τα γεγονότα του τέλους της δεκαετίας του 1940 στην Ανατολική Ευρώπη.
Για αυτούς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παριστάνουν ότι αγωνίζονται για «ψωμί, λευτεριά και τιμή του λαού» και ισχυρίζονται ότι δήθεν προασπίζονται τα λαϊκά συμφέροντα και πως καταργούν τις ταξικές διαφορές, αλλά στην πραγματικότητα είναι οπαδοί του μίσους.
Στοχοποιούν το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ. και μιλούν για αστυνομοκρατία οι οπαδοί της Στάζι και της Σεκιουριτάτε. Πίνουν νερό στο όνομα του Στάλιν, του Ζαχαριάδη και του Μπελογιάννη εκείνοι που αποκαλούν «φασίστα» και «εθνικιστή» όποιον μιλά περήφανα για την πατρίδα του και δηλώνει την πίστη του στην Ορθοδοξία. Μιλούν για ηθική υπεροχή εκείνοι που διαβάζουν ιδεολογικά κείμενα τα οποία είναι μακριά από την πραγματικότητα. Εκείνοι που ενώ απολαμβάνουν τα αγαθά του καπιταλισμού επιλέγουν να δηλώνουν «αριστεροί» από άποψη και τάσσονται υπέρ της δημόσιας παιδείας στέλνοντας τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία.
Αυτή είναι η Αριστερά διαχρονικά. Της υπερβολής και της μιζέριας που βαφτίζει σπουδαίο το μέτριο. Που είναι απέναντι σε όλα, φέροντας και περιφέροντας τις αποξηραμένες δάφνες ενός ανύπαρκτου ηθικού πλεονεκτήματος και μιας «εικονικής» αγιοσύνης. Με αυτά και με αυτά θυμάμαι την περίφημη φράση του συγκατηγορούμενου του Νίκου Μπελογιάννη, Στάθη Λαζαρίδη, ο οποίος παραδέχθηκε: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι»!
