Άρθρο του Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην ιστοσελίδα "Voria.gr", που δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 17 Μαρτίου 2021
«Η ήττα του Κουφοντίνα και της επανάστασης του "τίποτα"»
Η απόφαση του Δημήτρη Κουφοντίνα να τερματίσει την απεργία πείνας είναι μια νίκη της Δημοκρατίας, της κοινωνίας, της λογικής και της Δικαιοσύνης. Το Κράτος, πράττοντας το αυτονόητο, δεν υποχώρησε στο στυγνό εκβιασμό ενός καταδικασθέντος κατά συρροήν δολοφόνου, αποτρέποντας το σχέδιο αυτοηρωποίησης του και ο «Λουκάς» της 17 Νοέμβρη αυτοεγκλωβίστηκε στο αδιέξοδό του.
Όσο και αν προσπάθησε να καμουφλάρει την αναδίπλωσή του με επαναστατικά τσιτάτα για την αξία της θυσίας επιχειρώντας να δικαιολογήσει τη δειλία του κρυπτόμενος πίσω από πύρινες ανακοινώσεις, η ουσία είναι ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είναι ο νέος «Άρης Βελουχιώτης», όπως ήθελαν ορισμένοι να τον παρουσιάσουν. Αποκαθηλώθηκε στα μάτια των υποστηρικτών του δίχως να πετύχει το στόχο του, που ήταν να αποτελέσει σύμβολο και σημείο αναφοράς για όσους αυτοπροσδιορίζονται ως «ανυπότακτοι». Απέδειξε ότι δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων που πέφτουν στο πεδίο της μάχης υπερασπιζόμενοι τις ιδέες τους, αλλά αρέσκεται να μένει στα μετόπισθεν προτρέποντας άλλους να «θυσιαστούν» στο όνομά του...
Η ήττα του είναι συντριπτική και με αφορμή την αυλαία που έπεσε στο θέατρο του παραλόγου που ζήσαμε τις προηγούμενες εβδομάδες, ήρθε η ώρα να βάλουμε τέλος και στην επανάσταση του «τίποτα» που εργαλειοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ως άλλος θαυμαστής της θεωρίας «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε αποτυχημένα να εκμεταλλευθεί την κόπωση της κοινωνίας. Επένδυσε στη βαβούρα των social media θέλοντας να φτιάξει αντικυβερνητικό κλίμα και πατρονάρισε από συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μέχρι καταλήψεις πανεπιστημίων.
Πόνταρε στην πόλωση και την τακτική του διχασμού, ενώ επιχείρησε να επαναφέρει το δίλημμα δεξιάς-αριστεράς. Παράλληλα τζόγαρε με τη δημόσια υγεία αναλαμβάνοντας, όπως είπε, το ρίσκο κάποιοι να κολλήσουν κορωνοϊό στο όνομα των δικών του ιδεοληπτικών αγκυλώσεων, αναλαμβάνοντας μαζί και το κόστος αναζωπύρωσης της πανδημίας από τις καθημερινές πολυπληθείς συγκεντρώσεις. Κάπως έτσι ζήσαμε κορυφαίες στιγμές υποκρισίας με εκείνους που το πρωί διαδήλωναν αδιαφορώντας για τη διασπορά του επικίνδυνου ιού, το απόγευμα της ίδιας ημέρας να διαμαρτύρονται για τις συνέπειες της.
Είμαστε, λοιπόν, στο σημείο που ο Μάρτης δεν πρέπει να γίνει... γδάρτης και η πολυπόθητη έξοδος από την υγειονομική κρίση να πραγματοποιηθεί χωρίς εντάσεις και δίχως υπονόμευση εκ των έσω. Η τελευταία φράση είναι αναγκαία προϋπόθεση, διότι όπως διάβασα πρόσφατα: «η ελληνική κοινωνία θυμίζει χύτρα που βράζει με τις βαλβίδες αποσυμπίεσης να έχουν χαλάσει από την πολλή χρήση το τελευταίο έτος». Συνυπογράφω την παραπάνω άποψη, καλώντας τους συμπολίτες μας να περιθωριοποιήσουν όσους υπηρετούν την επανάσταση του τίποτα και μετά την πρόσφατη αποτυχία της θα στραφούν σε πολιτικές πρακτικές του «όλα ή τίποτα».
