Άρθρο του Βουλευτή Β' Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην ιστοσελίδα «Vimapress.gr», που δημοσιεύτηκε την Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2021
«Μια οφειλόμενη απάντηση στον Νίκο Ξυδάκη»
Προβληματίστηκα πολύ για το αν πρέπει να τοποθετηθώ για το φάλτσο εύκολης δημοσιότητας του πρώην αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού και πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Ξυδάκη, ο οποίος μιμούμενος τον Παύλο Πολάκη επέλεξε να βαδίσει στο δρόμο της πολιτικής χυδαιότητας αποκαλώντας «κωλοδεξιούς» τους Νεοδημοκράτες και το 40% του εκλογικού σώματος. Φανταστείτε, δε, ότι ο συγκεκριμένος θεωρείται από τους μετριοπαθείς της Κουμουνδούρου, λαμπρό «προοδευτικό μυαλό» με εξαιρετικές σπουδές και υπέροχη πέννα.
Επειδή με την πρόσφατη τοποθέτησή του, αλλά και τη δήλωσή που τη συνόδευσε ότι ο Φιλελευθερισμός έχει ενταχθεί εδώ και δεκαετίες στην Αριστερά, ο συγκεκριμένος μου απέδειξε ότι δεν διαθέτει το τεκμήριο της σοβαρότητας, οφείλω να του δώσω την πρέπουσα απάντηση, σεβόμενος την πορεία μου στη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη.
Πρώτα από όλα, αναρωτηθείτε τι θα συνέβαινε εάν υπουργός, βουλευτής ή απλό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας απέδιδε τον αντίστοιχο χαρακτηρισμό σε όσους συντάσσονται με την αξιωματική αντιπολίτευση. Εκείνοι που σήμερα δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα επικαλούμενοι την ελευθερία της έκφρασης, θα είχαν τσαλαπατήσει τη δημοκρατία εξαπολύοντας οχετό, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία του «βλάσφημου» που έθιξε την ιδεολογία τους. Τα απομεινάρια του φανατισμού θα πρότασσαν τις παρωχημένες εμμονές τους και θα περνούσαν από τη μηχανή του πολιτικού «κιμά» όποιον «προσέβαλε» την «ιερή αγελάδα» της Αριστεράς, επικαλούμενοι τη συμμετοχή της στους «λαϊκούς αγώνες».
Επειδή, όμως, έχει παρέλθει η εποχή που η Νέα Δημοκρατία συμπεριφερόταν ενοχικά, ήρθε η ώρα να κατεβάσουμε την Αριστερά από το βάθρο που κάποιοι την τοποθέτησαν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και να δούμε τις πραγματικές της διαστάσεις χωρίς εξωραϊσμούς.
Πρώτα από όλα η ιστορία απέδειξε ότι η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη συνέβαλλε σε όλες τις στρατηγικές επιλογές της πατρίδας μας. Η ιστορική δικαίωση των πολιτικών μας επιλογών, μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε πολύ υπερήφανοι επειδή βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Εμείς αποκαταστήσαμε τη δημοκρατία το 1974, εμείς αγωνιστήκαμε για να γίνει η Ελλάδα μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, εμείς είχαμε πριν λίγα χρόνια τη διορατικότητα να υπερασπιστούμε και να διαφυλάξουμε κεκτημένα κατοχυρώνοντας τη θέση μας εντός της μεγαλύτερης δημοκρατικής οικογένειας και αγοράς του κόσμου.
Δεύτερον, ο Φιλελευθερισμός βρίσκεται διαχρονικά απέναντι από την Αριστερά, διότι ταυτίζεται με το κράτος δικαίου, υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, σέβεται τη διαφορετική άποψη και δεν υπακούει σε διχαστικά διλήμματα της μορφής «ή αυτοί ή εμείς», ούτε καλλιεργεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Τρίτον, η φράση που χρησιμοποίησε ο κ. Ξυδάκης μαρτυρά το αντιπολιτευτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξέμειναν από επιχειρήματα και στρατηγικές, γι' αυτό προσπαθούν να αναστήσουν ξανά το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Φτιάχνουν, δηλαδή, έναν υπέρτατο ιδεολογικό εχθρό επενδύοντας σε έναν «αντιδεξιό αγώνα» που θα κρατήσει ενωμένο τον ετερογενή πολτό των ψηφοφόρων τους.
Μόνο που η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας γνωρίζει πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ότι πιο οπισθοδρομικό, ενώ η κεντροδεξιά παράταξη ήταν εκείνη που συνέβαλε στο αναπτυξιακό άλμα της ελληνικής οικονομίας στα δύσκολα χρόνια των δεκαετιών του 1950 και του 1960. Εκείνη που έφερε την πρωτοπορία στην ελληνική πολιτική σκηνή δίνοντας τη δεκαετία του 1950 για πρώτη φορά το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις γυναίκες, που εξέλεξε την Ελένη Σκούρα ως πρώτη γυναίκα βουλευτή στην Ελλάδα, είχε τη χαρά να δει την Λίνα Τσαλδάρη να είναι η πρώτη Ελληνίδα που ορκίστηκε Υπουργός στην Κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και εξέλεξε την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτός είναι ο πραγματικός προοδευτισμός!
Με λίγα λόγια, ο Νίκος Ξυδάκης επιβεβαίωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ΣΥΡΙΖΑ και απέχει από την προοδευτική συμμαχία που λένε πως θέλουν να συγκροτήσουν. Δεν είναι κόμμα του πολιτικού κέντρου και της μετριοπάθειας, αλλά ένα ακραίο κόμμα με ακραίες θέσεις. Ένα κόμμα που χαϊδεύει τρομοκράτες, ένα κόμμα του μπάχαλου που δεν μπορεί να ανακάμψει και προκειμένου να επιβιώσει επενδύει σε ανήθικες αντιπολιτευτικές τακτικές.
