Άρθρο του Υφυπουργού Εσωτερικών (Μακεδονίας και Θράκης), κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος", που δημοσιεύτηκε το Σάββατο 07 Νοεμβρίου 2020
«Ελεύθερο Πανεπιστήμιο δεν σημαίνει διαλυμένο Πανεπιστήμιο»
Στην πολιτική μου διαδρομή δεν επιδίωξα ποτέ να αποκτήσω κάποιο "προοδευτικό πρόσημο", ούτε διακατέχομαι από αγωνία να γίνω αποδεκτός από τον ευρύτερο κύκλο όσων καταθέτουν διαπιστευτήρια στην Αριστερά.
Δουλοπρεπής δεν υπήρξα ποτέ! Πιστεύω στις αρχές και στις ιδέες της παράταξής μου για τις οποίες αγωνίζομαι από την πρώτη ημέρα που εντάχθηκα στη Νέα Δημοκρατία.
Γι' αυτό και εκτιμώ ότι με αφορμή τη διαπόμπευση του Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών ήρθε η ώρα να βάλουμε τις ιδέες απέναντι στις ιδέες.
Τα όσα θλιβερά και αποτρόπαια είδαν το φως της δημοσιότητας αποδεικνύουν πως ο "κόκκινος φασισμός" ζει και βασιλεύει στα πανεπιστήμια της χώρας, καπηλευόμενος με τον πλέον αισχρό και αποκρουστικό τρόπο τις αξίες της Αριστεράς. Για την ακρίβεια, κρύβεται με κουκούλες πίσω από την Αριστερά, επιβεβαιώνοντας ότι τα άκρα εφάπτονται...
Ειλικρινά, δεν έχω καμία διάθεση να ξύσω ιδεολογικές πληγές. Όμως αρνούμαι να πειθαρχήσω σε όσους προσπαθούν να μας επιβάλλουν ότι οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια, το να χτίζονται καθηγητές στα γραφεία τους ή να προπηλακίζονται πρυτάνεις είναι απολύτως φυσιολογικό. Όπως αρνούμαι να "βαφτίσω" τη βία "αγανάκτηση", διότι τότε τη νομιμοποιώ. Η βία είναι βία από όπου και αν προέρχεται.
Στην προκειμένη περίπτωση η "πολιτική δράση" που επικαλούνται οι τραμπούκοι που βανδάλισαν το γραφείο του Πρύτανη του Ο.Π.Α., κρεμώντας του ταμπέλα είναι ωμή βία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από το σύνολο της κοινωνίας ώστε να αποτρέψουμε τη μεταφορά της σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Ελεύθερο πανεπιστήμιο δεν σημαίνει διαλυμένο πανεπιστήμιο και ως εκ τούτου το ζήτημα είναι αμιγώς πολιτικό και κοινωνικό, με την απάντηση να βρίσκεται στο ερώτημα "τι παιδεία θέλουμε";
Η πανεπιστημιακή αστυνομία, η κάρτα εισόδου στα πανεπιστήμια και η αυστηροποίηση των ποινών είναι τα πρώτα βήματα για την υπεράσπιση της ελευθερίας στα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα. Πλέον άπαντες πρέπει να απαντήσουμε ευθέως στο ερώτημα με ποιούς ταυτιζόμαστε. Με το νόμο ή με τους τραμπούκους; Χωρίς να ξεχνούμε ότι η παιδεία, στην ευρύτερη σημασία της, περιλαμβάνει την ανάπτυξη, την καλλιέργεια και την διαπαιδαγώγηση.
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό και την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, διότι όλα έχουν ένα όριο. Και όταν επιτρέπουμε με τη συμπεριφορά μας την ταπείνωση της Δημοκρατίας, τότε υπονομεύουμε την ύπαρξή της, αφού ανοίγουμε το δρόμο στο φασισμό να επιβάλλει τα "θέλω" του στην κοινωνία μας.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να υπερασπιστούμε το ελληνικό σχολείο και να φροντίσουμε για την ποιοτική του αναβάθμιση.
Ας τραβήξουμε, λοιπόν, διαχωριστικές γραμμές με όσους ακροβατούν ανάμεσα στην άρνηση της πραγματικότητας και την εθελούσια τυφλότητα και όσους ντύνουν με τον μανδύα των λαϊκών αγώνων και της "αθώας" φοιτητικής αντίδρασης συμπεριφορές που προσβάλλουν την κοινωνία και τραυματίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Είναι η ώρα της ρήξης με τους μπαχαλάκηδες, ήρθε η ώρα του "ακρωτηριασμού" των άκρων από όπου και αν προέρχονται.
