Άρθρο του Υφυπουργού Εσωτερικών (Μακεδονίας και Θράκης), κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην ιστοσελίδα "Thestival.gr", που δημοσιεύτηκε την Τρίτη 19 Μαΐου 2020
«Η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης, τιμής και χρέους»
Κάθε χρόνο, στις 19 Μαΐου, είμαστε όλοι Πόντιοι!
Φέτος συμπληρώνονται εκατόν ένα χρόνια από τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Η συγκεκριμένη ημερομηνία έχει σημαδέψει την εθνική μας συνείδηση, διότι υπενθυμίζει στις νεότερες γενιές το θρήνο, τις θηριωδίες και την προσευχή των 353.000 αθώων θυμάτων ενός από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Στον Πόντο η Ελλάδα πόνεσε, μάτωσε και δάκρυσε. Ήταν το Ολοκαύτωμα πριν το Ολοκαύτωμα.
Όσοι επέζησαν της γενοκτονίας ήπιαν το πικρό ποτήρι του ξεριζωμού και πήραν το δρόμο για τη "μητέρα Ελλάδα", έχοντας το ψυχικό σθένος να μετατρέψουν την τραγωδία σε δύναμη και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.
Στους νέους τόπους που κατοίκησαν έδωσαν ονόματα φορτισμένα με μνήμες και μακραίωνους δεσμούς. Με το δοξάρι του κεμεντζέ και τους λεβέντικους χορούς μετέτρεψαν το μόχθο και το δάκρυ σε καρπό, δίνοντας στην πατρίδα μας νέα δυναμική και πρόσωπο.
Με απέραντο σεβασμό προς όλες και όλους εκείνους που θυσιάστηκαν, οι νεότεροι Έλληνες δεν επιτρέπεται και δεν μπορούμε να σιωπούμε.
Κοινωνίες με αποδυναμωμένη εθνική συνείδηση θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη. Γι' αυτό καθήκον όλων μας, ανεξαρτήτως εάν είμαστε Πόντιοι ή όχι στην καταγωγή, είναι να διατηρήσουμε αναλλοίωτη τη μακραίωνη και ένδοξη ιστορία του ποντιακού ελληνισμού.
Ο ποντιακός ελληνισμός είναι η Ελλάδα! Και ιερή ευθύνη μας να μην ξεχνούμε την εκρίζωση του.
Ο πυρρίχιος, ο χορός της φωτιάς, γιγαντώνει τη φλόγα στις ψυχές μας σηματοδοτώντας τη σταθερή προσπάθεια να αναγνωριστεί η θυσία των θυμάτων.
Υπό αυτό το πρίσμα η 19η Μαΐου αποτελεί ημέρα μνήμης, τιμής και χρέους. Μνήμης προς εκείνους που θυσιάστηκαν, τιμής προς εκείνους που επέζησαν και χρέους προς τις μελλοντικές γενιές να θυμόμαστε μια από τις μεγαλύτερες "πληγές" στο σώμα του ελληνισμού. Μια "πληγή" η οποία δεν πρόκειται να κλείσει μέχρι την ημέρα της τελικής δικαίωσης.
"Την πατρίδα μ' έχασα, έκλαψα και πόνεσα. Λύουμαι και αροθυμώ, ν'ανασπάλω κι' πορώ" αναφέρει το γνωστό ποντιακό μοιρολόι που γράφηκε από όσους ακολούθησαν τα καραβάνια της προσφυγιάς.
Εθνική μας υποχρέωση είναι να συνεχίσουμε να μιλούμε για τη μεγάλη τραγωδία. Να τη μαθαίνουμε στα παιδιά μας και μαζί της να κρατούμε άσβεστα στην ιστορία τα ονόματα των ηρώων που προσέφεραν εαυτούς ως θυσία για τη διαφύλαξη των ιδανικών της ελευθερίας, της ισότητας, της ειρήνης και της δικαιοσύνης.
Η Ρωμανία κι αν επέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
Ας το θυμόμαστε, διότι με αυτόν τον τρόπο ποτίζουμε αδιάκοπα τις ρίζες του ελληνισμού με το νερό της εθνικής αυτογνωσίας. Άλλωστε, εκτός από "άστρον φωτεινόν" που λέει το τραγούδι, ο Πόντος υπήρξε και παραμένει δύναμη δημιουργίας, ανάπτυξης και προόδου.
