Άρθρο Θ. Καράογλου στην εφημερίδα «30 ημέρες» που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαΐου
«Η διαχωριστική γραμμή των ευρωεκλογών...»
Όπως σε όλη την Ευρώπη, έτσι και στην Ελλάδα το δίλημμα των ευρωεκλογών είναι σαφές και «καθαρό». Στις 26 Μαΐου επιλέγουμε ανάμεσα στην υπευθυνότητα και τον λαϊκισμό. Στην προοπτική και την ευρωπαϊκή απορρύθμιση. Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή μιας κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης η οποία θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό το μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Η χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε τα κατασκευαστικά ελλείμματα της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης και κλόνισε την εμπιστοσύνη του κόσμου στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η ένταση της κρίσης και τα υψηλά επίπεδα ύφεσης δοκίμασαν και εξακολουθούν να δοκιμάζουν τις αντοχές των κοινωνιών που εγκλωβίστηκαν στο σπιράλ των περιοριστικών δημοσιονομικών πολιτικών. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να συζητούμε σήμερα για την ανάγκη περισσότερης και καλύτερης Ευρώπης.
Στον πυρήνα του παραπάνω προβληματισμού εκτιμώ πως βρίσκεται η ανάγκη στις 26 Μαΐου να δρομολογηθεί μια μεγάλη αλλαγή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναφέρομαι σε αλλαγή σκέψης και νοοτροπίας, ώστε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να πάψει να παρασύρετε από τις σειρήνες του λαϊκισμού, οι οποίες κλονίζουν τα θεμέλιά του και να στραφεί στις πολιτικές που θέτουν ρεαλιστικούς στόχους μέσα από στοχευμένες μεταρρυθμίσεις.
Η τελευταία λέξη είναι παρεξηγημένη διότι έχει ταυτιστεί από συγκεκριμένους κύκλους με το περίφημο «πολιτικό κόστος». Ωστόσο από τη δική μου οπτική «μεταρρυθμίσεις» συνεπάγονται τομές οι οποίες ανανεώνουν τους θεσμούς και ανοίγουν το δρόμο προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, προασπίζοντας τη θεμελιώδη ιδέα της διακρατικής συνεργασίας.
Οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των εταίρων δεν συνθέτουν αλλά διαιρούν. Το ίδιο και οι εύκολες λύσεις που στην πράξη αποδεικνύονται ατελέσφορες διότι κατά βάθος υπηρετούν και εξυπηρετούν τις πολιτικές λιτότητας.
Στις 26 Μαΐου, λοιπόν, οφείλουμε πρώτα από όλα να συμμετέχουμε στην εκλογική διαδικασία των ευρωεκλογών και κατά δεύτερον να επιλέξουμε τους ευρωβουλευτές μας όχι υπακούοντας στους κανόνες του μάρκετινγκ και του life style -που «σκοτώνουν» την πολιτική- αλλά εκλέγοντας τα πρόσωπα που απαντούν ουσιαστικά στο ερώτημα «ποια Ευρώπη θέλουμε;»
«Καλή» δεν είναι η Ευρώπη που εξυπηρετεί τα δικά μας «θέλω», αλλά εκείνη που υπηρετεί τους πολλούς. Ως εκ τούτου η αποδυνάμωση των λαϊκιστικών μορφωμάτων που απειλούν τον πυρήνα της ευρωπαϊκής ιδέας και ευρωπαϊκής συνοχής πρέπει να είναι καθολική. Διότι σε διαφορετική περίπτωση ανησυχώ πως δεν είναι μακριά ο καιρός που η ιστορία θα μας εκδικηθεί...
