Άρθρο Θ. Καράογλου στην ιστοσελίδα «E-Peraia.gr» που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαΐου 2019
«Ποια Ευρώπη θέλουμε;»
Όταν την Κυριακή 26 Μαΐου μπούμε πίσω από το παραβάν και βρεθούμε μπροστά στην κάλπη των ευρωεκλογών θα πρέπει να απαντήσουμε σε δυο θεμελιώδη ερωτήματα. Πρώτον εάν είμαστε ικανοποιημένοι από την Ευρώπη του σήμερα και δεύτερον κατά πόσο μπορεί κάθε χώρα να σταθεί μονάχη της στο περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας που κυριαρχεί γύρω μας.
Κατά την προσωπική μου άποψη η απάντηση και στα δυο ερωτήματα είναι εύκολη, «όχι». Προφανώς και δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τον τρόπο που λειτουργεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα διότι εδώ και καιρό έπαψε να εκφράζει αυτό που οραματίστηκαν ο Σούμαν, ο Ντε Γκολ και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Επίσης καμία χώρα δεν μπορεί να πορευτεί χωρίς την κοινοτική αλληλεγγύη. Δείτε μονάχα τι συμβαίνει γύρω σας στα κράτη που βρίσκονται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης...
Άρα στις ευρωεκλογές ψηφίζουμε πρωτίστως με γνώμονα ποια πολιτική μπορεί να ακουμπήσει καλύτερα τους λαούς, επενδύοντας στην υπευθυνότητα και όχι στην ευρωπαϊκή απορρύθμιση. Αυτό είναι κατ΄εμέ το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών! Η κόκκινη γραμμή που θα επηρεάσει καθοριστικά και το μέλλον της κοινής ευρωπαϊκής πορείας.
Αν συνεχίσουμε να παρασυρόμαστε από τις μέτριες ηγεσίες που υπηρετούν τον λαϊκισμό και σπέρνουν τη διχόνοια, στερούμενες οράματος και έμπνευσης, ανησυχώ πως δεν είναι μακριά ο καιρός που η ιστορία θα μας εκδικηθεί, διότι «ρόδα είναι και γυρίζει». Επομένως τη στιγμή που θα βρεθούμε ενώπιον της κάλπης οφείλουμε να αποδοκιμάσουμε το τέρας του λαϊκισμού που κατασπαράζει τις «σάρκες» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Του λαϊκισμού που δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, ούτε κάποιο σημείο αναφοράς...
Ο μεγάλος μας αντίπαλος δεν πρέπει να είναι τα υπόλοιπα κράτη, αλλά οι εύκολες λύσεις που στην πραγματικότητα υπηρετούν και εξυπηρετούν πολιτικές λιτότητες.
Πράγματι η χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε τα κατασκευαστικά ελλείμματα της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης κλονίζοντας την εμπιστοσύνη του κόσμου στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η ένταση της κρίσης και τα υψηλά επίπεδα ύφεσης δοκίμασαν και εξακολουθούν να δοκιμάζουν τις αντοχές των κοινωνιών που εγκλωβίστηκαν στο σπιράλ των περιοριστικών δημοσιονομικών πολιτικών. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να συζητούμε σήμερα για την ανάγκη περισσότερης και καλύτερης Ευρώπης.
Τι σημαίνει, όμως, στην πράξη «καλύτερη Ευρώπη;» Για εμένα είναι η Ευρώπη που παράγει και εξάγει σταθερότητα και ασφάλεια. Εκείνη που δεν αποτελεί προϊόν χαλαρής ψήφου αλλά υπεύθυνης επιλογής των προσώπων που θα εκπροσωπήσουν κάθε ευρωπαίο πολίτη.
Άλλωστε όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις αποτελούν πράξη ύψιστης σημασίας, ιδίως εκείνες που στην κάλπη ρίχνουμε κομματικό ψηφοδέλτιο.
Και κάπου εδώ προστίθεται στην εξίσωση ο παράγοντας Ελλάδα. Η χώρα μας αποτελεί επί μια τετραετία το προπύργιο του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας παρασύρθηκε από τον ευρωσκεπτικισμό. Ήμαστε «θύματα» της χαλαρής και εν πολλοίς «εκδικητικής ψήφου», γεγονός που το «πληρώνουμε» ακόμη και σήμερα.
Για αυτό και στην κάλπη οφείλουμε να αποδείξουμε ότι ήρθε η ώρα στην Ευρώπη να αλλάξουμε νοοτροπία. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εύπεπτες υποσχέσεις διαιωνίζουν το πρόβλημα και δεν αποτελούν λύση του. Ότι ο δύσκολος δρόμος μπορεί να είναι κουραστικός, αλλά οδηγεί πάντα σε καλύτερες ημέρες.
Σε τελική ανάλυση «καλή» δεν είναι η Ευρώπη που εξυπηρετεί τα δικά μας «θέλω», αλλά εκείνη που υπηρετεί τους πολλούς. Ως εκ τούτου η αποδυνάμωση των λαϊκιστικών μορφωμάτων που απειλούν τον πυρήνα της ευρωπαϊκής ιδέας και ευρωπαϊκής συνοχής πρέπει να είναι καθολική στην πατρίδα μας. Οι ευρωεκλογές αποτελούν ορόσημο και στις Βρυξέλλες χρειαζόμαστε φωνές που να πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ιδέα εμπνεόμενες από το όραμα των ιδρυτών της.
