Άρθρο Θ. Καράογλου στην ιστοσελίδα «Voria.gr», που δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2019
«Γιατί συμμετείχα στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία»
Ως σημείο αναφοράς στην προσωπική μου διαδρομή έχω τις αρχές και τις αξίες μου. Αυτές με οδήγησαν να συμμετέχω δυναμικά στο μεγάλο συλλαλητήριο της πλατείας Συντάγματος και να ενώσω τη φωνή μου με χιλιάδες συμπατριώτες, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, οι οποίοι στάθηκαν με υπερηφάνεια έξω από το κοινοβούλιο διαδηλώνοντας για το αυτονόητο. Ότι η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική.
Όφειλα να το κάνω, πρωτίστως γιατί η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Και αυτή η αναντιστοιχία, ιστορικά, γεννούσε πάντα εθνικές καταστροφές...
Όφειλα να το κάνω, διότι αρνούμαι να δω τη χώρα μου να είναι συνεπής σε ένα ραντεβού εθνικής... αυτοκτονίας.
Όφειλα να το κάνω, ώστε να εκφράσω και εκείνους που δίστασαν να συμμετέχουν στο συλλαλητήριο, φοβούμενοι μήπως οι λεγόμενοι «προοδευτικοί» τους κολλήσουν την «ταμπέλα» του «εθνικιστή».
Ήταν υποχρέωσή μου να βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή του αγώνα επειδή η εθνικά επιζήμια Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι μια «χαμένη υπόθεση».
Ήταν υποχρέωσή μου να δηλώσω βροντερό παρών ώστε με τις δυνάμεις μου να αντισταθώ σε μια εθνική υποχώρηση που θα έχει απρόβλεπτες εξελίξεις. Σήμερα αμφισβητείται η ελληνικότητα της Μακεδονίας... Αύριο;
Ήταν, επίσης, υποχρέωσή μου να βρίσκομαι μπροστά στην εξέδρα των ομιλητών προκειμένου να υπερασπιστώ τις λέξεις «πατρίδα» και «ιστορία», που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ξεπερασμένες έννοιες, στέλνοντας τους το μήνυμα ότι η ιστορική ταυτότητα δεν είναι ένα... άχρηστο βαρίδι.
Ήταν υποχρέωσή μου να το κάνω γιατί είμαι υπερήφανος για την πατρίδα μου. Αγαπώ, σέβομαι, τιμώ την εθνική μου υπόσταση και καταγωγή, όπως και τη θυσία των εκατοντάδων χιλιάδων προγόνων μας οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να αναπνέουμε στη Μακεδονία τον αέρα της ελευθερίας.
Σε τελική ανάλυση ήταν ιερή υποχρέωση να συμμετέχω, για να αποδείξω στο «τέρας» του εθνομηδενισμού και της ηθικής βαρβαρότητας ότι εξακολουθούν να υπάρχουν Έλληνες οι οποίοι δεν το φοβούνται, βάζοντας το εθνικό συμφέρον πάνω από το ατομικό.
Αναμφίβολα το διαβατήριο της προόδου είναι να κοιτούμε μπροστά ως έθνος και κοινωνία. Το αναγνωρίζω. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να ξεχνούμε τις ρίζες μας. Το ποιοι είμαστε, δηλαδή, από πού προερχόμαστε και τι προηγήθηκε για να μπορούμε σήμερα να στεκόμαστε όρθιοι με τιμή και αξιοπρέπεια απέναντι στην ιστορία. Κατά την προσωπική μου άποψη η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια συνθηκολόγηση από ελληνικής πλευράς. Και συνθηκολογήσεις κάνουν μόνο οι χώρες που έχουν ηττηθεί.
Γιατί είναι συνθηκολόγηση να συμβιβαζόμαστε ως Έθνος να κρατήσουμε την αρχαία ελληνική κληρονομιά, χαρίζοντας ελαφρά τη καρδία το όνομα, την ιστορία, την ψυχή της Μακεδονίας μας.
Συνοψίζοντας, η συμμετοχή στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Κυριακής ήταν ζήτημα δημοκρατίας, δεδομένου ότι η πλειοψηφία-κουρελού που παριστάνει την κυβέρνηση, δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση να ψηφίσει τη Συμφωνία.
Για αυτό εκατοντάδες χιλιάδες «κατέβηκαν» στην πλατεία Συντάγματος, αντιλαμβανόμενοι πλήρως πως πίσω από το θέμα του ονόματος διακυβεύονται η δημοκρατία και η ομαλότητα στην πατρίδα μας.
