Άρθρο Θ. Καράογλου στην ιστοσελίδα «Vimapress.gr» που δημοσιεύτηκε την Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018
«Ώρα απαλλαγής για την Ελλάδα»
Μέχρι τώρα, βάσει Συντάγματος, γνωρίζαμε ότι το δικαίωμα σχηματισμού και ανασχηματισμού της κυβέρνησης το είχε ο πρωθυπουργός. Στα χρόνια της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το απέκτησε ο συγκυβερνήτης. Αρμόδιος να εξηγήσει το «πως» και το «γιατί» είναι μονάχα ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος όντας πολιτικά αδύναμος και υπό προθεσμία, πρωθυπουργεύει σε μια κυβέρνηση του Πάνου Καμμένου.
Προσωπικά δεν θα σταθώ στη μεταξύ τους συναλλαγή από την οποία εκκινεί το θέατρο πολιτικού παραλόγου που ζούμε τις τελευταίες ημέρες. Στη χώρα μας άλλωστε υπάρχουν αρμόδιοι θεσμικοί παράγοντες οι οποίοι κινητοποιήθηκαν -με μεγάλη καθυστέρηση είναι η αλήθεια- και ερευνούν τις εκατέρωθεν καταγγελίες Καμμένου-Κοτζιά προκειμένου να διαφωτίσουν κάθε πτυχή τους και να ενημερώσουν σχετικά την κοινή γνώμη.
Σε ό,τι με αφορά προτιμώ να εστιάσω στις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώνουμε ως χώρα εξαιτίας της λουδοβίκειας λογικής που διακατέχει τους δυο κυβερνητικούς εταίρους.
Για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους αφήνουν τη χώρα να... σέρνεται σε δύσβατα μονοπάτια. Δεν διαθέτουν την αντίληψη και το «καθαρό μυαλό» να αντιληφθούν ότι οι πολιτικές τους αποφάσεις οδηγούν την πατρίδα μας προ τετελεσμένων, οι συνέπειες των οποίων θα φανούν στο άμεσο μέλλον.
Δείτε, για παράδειγμα, τα αποτελέσματα που παράγει η εθνικά επιζήμια συμφωνία των Πρεσπών. Προτού καλά-καλά ολοκληρωθεί η πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή των Σκοπίων, σε δημοσίευμα της κατά τα άλλα σοβαρής γερμανικής εφημερίδας «Suddeutsche Zeitung» γίνεται λόγος για «καταπιεσμένη μακεδονική μειονότητα σε χωριά της Βορείου Ελλάδας» και για τη «μυστική μακεδονική κουλτούρα» της «καταπιεσμένης μακεδονικής μειονότητας της Έδεσσας».
Το γεγονός ότι μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει καμία αντίδραση από την ελληνική πλευρά, δείχνει πολλά... Αλλά ποιος να αντιδράσει; Ο Νίκος Κοτζιάς που δηλώνει «περήφανος» για τη συμφωνία της ντροπής ή ο Πάνος Καμμένος ο οποίος παραμένει στην κυβέρνηση μέχρι να φύγει και τη μία μέρα παριστάνει τον «Μακεδονομάχο» και την επομένη τον εγγυητή της κυβερνητικής σταθερότητας;
Δυστυχώς αυτές είναι οι συνέπειες του αριστερού... οράματος που κάποιοι θέλησαν να εφαρμόσουν στην πατρίδα μας, αναμασώντας εύπεπτες θεωρίες και «βαφτίζοντας» προοδευτικό καθετί διαλυτικό της κοινωνίας. Αυτές είναι, επίσης, οι θλιβερές συνέπειες του άκρατου λαϊκισμού που ναι μεν δίνει πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη σε όσους επενδύουν πάνω του, μα οι πληγές που προκαλεί μένουν μόνιμα ανοιχτές και αιμορραγούν.
Για αυτό και συνηθίζουμε να λέμε ότι ο λαϊκισμός είναι αντίθετος με την ουσία της δημοκρατίας. Η δεύτερη προσπαθεί μέσω του διαλόγου να συμβιβάσει τις αντιθέσεις σε μια κοινωνία, ενώ ο πρώτος φροντίζει να τις οξύνει με συνθήματα του τύπου «ή εμείς ή αυτοί». Σαν και εκείνες που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας και στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015, τότε που αναζητούσε «βολικούς εχθρούς» και όχι πολιτικούς αντιπάλους...
Το ζητούμενο ωστόσο παραμένει! Τι κάνουμε από εδώ και πέρα... Πως θα κλείσουμε την «κερκόπορτα» που άνοιξαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διότι η πολιτική τους χρεωκοπία απειλεί να συμπαρασύρει ένα ολόκληρο έθνος.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση ουδείς δικαιούται να κρύβεται. Ήρθε η ώρα ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του ώστε η Ελλάδα να μετεξελιχθεί από μια λαϊκιστική δημοκρατία του σήμερα, σε κοινωνία της γνώσης και της μεταρρύθμισης.
Η πατρίδα μας δεν χρειάζεται αλλαγή, αλλά απαλλαγή από όλα τα χαρακτηριστικά που λειτουργούν ως καταλύτες ενδυνάμωσης του λαϊκισμού, συντηρώντας τις παθογένειες του χθες.
Οι συνθήκες πλέον ωριμάζουν και οφείλουμε άπαντες να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Διότι αυτή είναι η βασική προϋπόθεση αποκατάστασης των αναγκαίων ισορροπιών μεταξύ της ορθής πολιτικής λειτουργίας και της κοινωνίας της γνώσης.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει ούτε άλλη ευκαιρία...
