Άρθρο Θ. Καράογλου στην ιστοσελίδα «Voria.gr», που δημοσιεύτηκε το Σάββατο 25 Αυγούστου 2018
«Βγήκαμε από το μνημόνιο χωρίς να γνωρίζουμε που πάμε...»
Όσο δυνατά και αν χτυπά η κυβέρνηση το ταμπούρλο της προπαγάνδας για την έξοδο από το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο, στο οποίο η ίδια μας έβαλε, δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να πιστεύει ότι η ζωή του άλλαξε προς το καλύτερο από το ξημέρωμα της 20ης Αυγούστου 2018. Το κυβερνητικό... παραμύθι της δήθεν «καθαρής εξόδου» έχει πολλά κενά, αφήνοντας αναπάντητο το θεμελιώδες ερώτημα: «Που πάμε ως χώρα».
Υπό κανονικές συνθήκες η Ελλάδα θα είχε βγει από τα μνημόνια, οριστικά και αμετάκλητα, το 2014. Ας όψεται η «λαιμαργία» του Αλέξη Τσίπρα για την εξουσία που τον οδήγησε να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά με αφορμή την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας και οι τραγικοί του χειρισμοί ως πρωθυπουργός -μαζί με τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη- το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015.
Η παράδοση της χώρας στο λαϊκισμό τον Δεκέμβριο του 2014, τότε δηλαδή που ολοκληρώναμε την απαιτούμενη δημοσιονομική προσαρμογή, μας στοίχισε περίπου 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόσο υπολόγισε το κόστος της διακυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλιγκ, ενώ δεν θα χρειαζόταν την πρωτοχρονιά του 2019 οι εργαζόμενοι να χάσουν έναν επιπλέον μισθό λόγω αύξησης του αφορολόγητου, ούτε φυσικά οι συνταξιούχοι από 1 έως 3 συντάξεις.
Με λίγα λόγια οι μεγαλόστομες διακηρύξεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για «καλύτερες ημέρες» έχουν προεκλογικό χαρακτήρα και ανύπαρκτη ουσία, διότι το ότι βγαίνουμε από το 3ο μνημόνιο δεν συνεπάγεται έξοδο από την κρίση. Αντίθετα η χώρα μπαίνει σε ένα 4ο –άτυπο- μνημόνιο ύψους 5,1 δισεκατομμυρίων ευρώ με σκληρή εποπτεία, νέα μέτρα λιτότητας και βαριές δεσμεύσεις για τα επόμενα χρόνια με υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το γεγονός ότι εκτός από τους πολίτες, η έξοδος από τα μνημόνια δεν πείθει ούτε τις αγορές. ΔΝΤ και διεθνείς επενδυτές είναι επιφυλακτικοί, ενώ μέχρι και ο ευρωπαίος επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί, ο οποίος συχνά-πυκνά στηρίζει με δηλώσεις την συγκυβέρνηση, υπενθύμισε στο Μέγαρο Μαξίμου ότι στις αρχές Σεπτεμβρίου ευρωπαϊκά κλιμάκια θα ξεκινήσουν έλεγχο πεπραγμένων της ελληνικής οικονομίας ενόψει του νέου προϋπολογισμού.
Και πώς να τους πείσει δηλαδή, όταν σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 1,64 δισεκατομμύρια ευρώ συγκριτικά με το τέλος Μαρτίου, διαμορφούμενο στα 345,38 δισεκατομμύρια ευρώ. Ποσό που αντιστοιχεί στο 190% του εθνικού μας προϊόντος.
Συνοψίζοντας, η «καθαρή έξοδος», η επιστροφή στην κανονικότητα και το «σπάσιμο» των δεσμών από τους πιστωτές που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι φρούδες ελπίδες.
Η Ελλάδα του 2018 δεν μοιάζει με την Ελλάδα του 2014. Και αυτό γιατί δεν εκπέμπει αξιοπιστία, εμπιστοσύνη και πρωτίστως προοπτική, τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων.
Ναι, το 3ο μνημόνιο τελείωσε! Η θηλιά του όμως παραμένει γύρω από το λαιμό της πραγματικής οικονομίας και σφίγγει πλέον επικίνδυνα.
Δυστυχώς, η οικονομική μας Οδύσσεια δεν φτάνει στην... Ιθάκη της διότι οι «σειρήνες» του λαϊκισμού αποδείχθηκαν ισχυρότερες από εκείνες της λογικής.
Ευχή μου είναι, την ώρα της κρίσης, να αποδείξουμε ως χώρα ότι δεν είμαστε «λωτοφάγοι». Ότι έχουμε διδαχθεί από τον μύθο του Ίκαρου... Διότι όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη όταν ο γιος του Αιγαία θέλησε να φτάσει τον ήλιο έχοντας κέρινα φτερά...
