Άρθρο Θ. Καράογλου στο «Insider.gr» που δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018
«Αριστερά και ευθιξία δεν συναντιούνται ποτέ»
Ένας παλαιότερος κοινοβουλευτικός άνδρας, από τους έμπειρους και λεγόμενους «σοφούς» της πολιτικής, μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως το πρώτο έγγραφο που πρέπει να υπογράφει ένας υπουργός μόλις αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιό του είναι η παραίτηση.
Να την έχει καλά φυλαγμένη στο συρτάρι του γραφείου του για να την χρησιμοποιήσει όταν θιγεί η πολιτική και προσωπική του αξιοπρέπεια.
Δυστυχώς ο απαράβατος αυτός κανόνας τείνει να γίνει είδος εν ανεπαρκεία στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Για αυτό και όταν ανέδειξα το θέμα της επιδότησης ενοικίου που εισέπραττε μέχρι πρότινος η ζάμπλουτη εξωκοινοβουλευτική αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Ράνια Αντωνοπούλου, ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι Αριστερά και ευθιξία δεν τέμνονται πουθενά!
Έπρεπε να περάσουν τέσσερις ημέρες έντονης κοινωνικής αντίδρασης, προκειμένου το Μέγαρο Μαξίμου να αποφασίσει να πράξει το αυτονόητο και ο Αλέξης Τσίπρας να δηλώσει «ενοχλημένος» από τη στάση της κυρίας Αντωνοπούλου.
Μόνο που δεν υπάρχει τίποτα πιο υποκριτικό από τη στάση του πρωθυπουργού, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που τον Αύγουστο του 2015 –με αναδρομική ισχύ από 1ης Φεβρουαρίου 2015- έφερε και ψήφισε το νόμο που επέτρεψε στην κα. Αντωνοπούλου και τον σύζυγό της να εισπράττουν το επίδομα των 1000 ευρώ ανά μήνα.
Προσέξτε την ημερομηνία... Αύγουστος του 2015! Την ώρα, δηλαδή, που η ελληνική οικονομία βρισκόταν ένα βήμα πριν την πτώχευση και η Ελλάδα μισό βήμα πριν το Grexit, η κυβέρνηση προωθούσε τη συγκεκριμένη διάταξη κλείνοντας το μάτι σε συγκεκριμένα στελέχη της. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, η κα. Αντωνοπούλου δεν είναι το μόνο μέλος του υπουργικού συμβουλίου που έκανε ή κάνει πράξη της συγκεκριμένης διάταξης.
Αντί, λοιπόν, να ζητήσουν συγγνώμη, έχουν το θράσος να παριστάνουν ακόμη και τώρα τις «άμωμες παρθένες» της Μεταπολίτευσης.
Κουνούν διαρκώς το δάκτυλο στους πολιτικούς τους αντιπάλους με το επιχείρημα ότι διαφέρουν από το «παλιό» πολιτικό σύστημα. Μόνο που ξεχνούν ένα βασικό στοιχείο, να το αποδεικνύουν εμπράκτως.
Και σε αυτά τα 3 χρόνια που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας ο αμοραλισμός τους έπαψε να εκπλήσσει την κοινωνία.
Μοναδική τους κόκκινη γραμμή: «Όλα για την καρέκλα». Και το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία.
Τι να πρωτοθυμηθώ...
-Την ανάθεση δημοσίου έργου σε εταιρεία η οποία ανήκε στον Αλέκο Φλαμπουράρη;
-Την υπογραφή ιδιωτικών συμφωνητικών από απολυμένους του δημοσίου με τον Γιώργο Κατρούγκαλο;
-Την ανάληψη μεγάλου χρηματικού ποσού από την τράπεζα πριν την επιβολή των capital controls από τη μητέρα της Νάντιας Βαλαβάνη;
-Τη φοροδιαφυγή του Σταθάκη;
-Το σκάνδαλο Καμμένου με τα πυρομαχικά που θα πωλούνταν στη Σαουδική Αραβία μέσω μεσάζοντα;
Ή μήπως:
-Την αύξηση του μηνιαίου μισθού του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου του ΑΔΜΗΕ σε 20.000 ευρώ με αναδρομική ισχύ από 1η Ιανουαρίου του 2016,
-την αύξηση του εφάπαξ του διευθύνοντα συμβούλου της ΔΕΣΦΑ από 150.000 σε 250.000 ευρώ και
-τον διπλασιασμό του μισθού του Γενικού Διευθυντή και αναπληρωτή Γενικού Διευθυντή του ΟΔΔΗΧ από 4.635 σε 8.315 ευρώ;
Όσο περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μένουν στην εξουσία, τόσο περισσότερες περιπτώσεις σαν τις παραπάνω θα καταγράφονται στη σχετική λίστα.
Τελικά το έτσι και αλλιώς ανύπαρκτο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» μετατράπηκε σε «ανήθικο βόλεμα για λίγους». Διότι, πολύ απλά, όπως έγραψα και στην εισαγωγή, Αριστερά και ευθιξία είναι δυο έννοιες που δεν συναντιούνται ποτέ!
