Άρθρο Θ. Καράογλου στην εφημερίδα "Νέοι Ορίζοντες Πέλλας" που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017
«Από τη δημοκρατία των πλειοψηφιών στη δικτατορία των μειοψηφιών»
Καταλαβαίνει κανείς πως μια κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο και παλινδρομεί, όταν επιχειρεί εναγωνίως να αλλάξει την πολιτική ατζέντα προκειμένου να στρέψει την προσοχή της κοινωνίας σε ήσσονος σημασίας θέματα. Ένα από αυτά είναι και η πρόθεσή του Αλέξη Τσίπρα να «συριζοποιήσει» την Τοπική Αυτοδιοίκηση, εφαρμόζοντας σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά την απλή αναλογική.
Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκεκριμένη συζήτηση έρχεται και πάλι στο προσκήνιο σε μια περίοδο που η κοινωνική οργή κορυφώνεται με φόντο τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, ακόμη και για οφειλές 500 ευρώ.
Πίσω, λοιπόν, από αυτό το «κουτοπόνηρο» σκεπτικό που ξεδιπλώνεται 1,5 χρόνο πριν τις αυτοδιοικητικές κάλπες, κρύβεται η επιθυμία του Μεγάρου Μαξίμου να ανακατέψει την πολιτική τράπουλα ενόψει της πρόωρης προσφυγής σε βουλευτικές εκλογές το 2018.
Γνωρίζοντας ότι σύντομα θα καθίσουν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φιλοδοξούν να μετατρέψουν την τοπική αυτοδιοίκηση σε κομματικό «λάφυρο». Για αυτό και στις προθέσεις τους είναι να ανατρέψουν τους υφιστάμενους συσχετισμούς μέσω μιας επιχειρούμενης ανακατανομής δυνάμεων, με απώτερο σκοπό να δημιουργήσουν μικρά ή μεγάλα «οχυρά» σε κάθε δήμο, τα οποία θα λειτουργούν ως «αναχώματα» αντιπολιτευτικής οπισθοφυλακής για την επόμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Άλλωστε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ μετρά μόλις 22 δημάρχους από τους 325 που έχουν εκλεγεί σε όλη τη χώρα.
Με λίγα λόγια προσπαθούν να χειραγωγήσουν την τοπική αυτοδιοίκηση. Και αν δεν το καταφέρουν, δεν έχουν καμία αναστολή να καταστρέψουν δομές και θεσμούς που αδυνατούν να ελέγξουν.
Προσέξτε όμως...
Εξυπακούεται ότι αυτοσκοπός της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι να ελέγξει την τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν το έπραξε ποτέ, ούτε θα το κάνει τώρα. Λέμε όμως βροντερό «όχι» στην απλή αναλογική διότι, σύμφωνα με τον ιδεολογικό μας πυρήνα, οι δήμοι πρέπει να λειτουργούν ανεπηρέαστοι από κόμματα και οι δήμαρχοι να διαθέτουν μια ισχυρή πλειοψηφική βάση ώστε να μην ακροβατούν σε μια λογική ισορροπιών και αμφισβήτησης που γεννά μονάχα ακυβερνησία.
Για παράδειγμα, σχεδόν τρία χρόνια μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014, υπάρχουν δήμαρχοι οι οποίοι αν και εκλέχθηκαν με μεγάλη πλειοψηφία, σήμερα αδυνατούν να ελέγξουν τη δημοτική τους ομάδα με αποκορύφωμα να μην περνούν κρίσιμες αποφάσεις για σημαντικά έργα του δήμου τους. Σκεφτείτε μονάχα τι πρόκειται να συμβεί εάν και εφόσον, την επόμενη ημέρα των εκλογών, ο εκάστοτε δήμαρχος είναι «όμηρος» ενός δημοτικού συμβουλίου του οποίου δεν διαθέτει την πλειοψηφία.
Γιατί, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σε αυτό αποσκοπεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, «ανάβοντας» επί της ουσίας το πράσινο φως σε πολλούς μικρούς αυτοδιοικητικούς σχηματισμούς να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στην άσκηση διοίκησης των δήμων. Να επιτρέπουν ή να αποτρέπουν την ψήφιση προϋπολογισμών, να εμποδίζουν την υλοποίηση έργων, να «εκβιάζουν» πολιτικά οδηγώντας την τοπική αυτοδιοίκηση από τη δημοκρατία των πλειοψηφιών στη δικτατορία των μειοψηφιών.
Συνοψίζοντας, η αλλαγή του εκλογικού νόμου στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα. Εκείνο που προέχει είναι η ενίσχυση της οικονομικής αυτοτέλειας, η αποσαφήνιση όπου υπάρχει επικάλυψη αρμοδιοτήτων, η έλλειψη προσωπικού. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα, αυτά απασχολούν τους δημότες και «μετρούν» στην τοπική κοινωνία. Τα έργα, η άρτια λειτουργία των κοινωνικών δομών, η φορολογική αποκέντρωση των δήμων.
Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού...
