Άρθρο Θ. Καράογλου στην εφημερίδα "Τύπος της Θεσσαλονίκης", που δημοσιεύτηκε το Σάββατο 09 Δεκεμβρίου 2017
«Το παραμύθι της Αριστεράς έχει δράκους και όχι ήρωα»
Αρχίζει να γίνεται κουραστικό και μονότονο να ακούω γύρω μου τη στερεότυπη φράση: «Αυτή δεν είναι Αριστερά», από όσους αναζητούν επιχειρήματα προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα της διακυβέρνησης Τσίπρα.
Και με ενοχλεί ακόμη περισσότερο όταν στην προσπάθειά τους να γίνουν πιο... πειστικοί, λες και ως «Αριστεροί» κατέχουν το αλάθητο του Πάπα, παίρνουν το ύφος του περισπούδαστου κήνσορα, συνεχίζοντας την αριστερή ιδεολογική κατήχηση που εφάρμοσαν για περισσότερα από 40 χρόνια στην ελληνική κοινωνία.
Αναμασούν τα γνωστά περί «κοινωνικής ευαισθησίας» και «ηθικού πλεονεκτήματος». «Κολλούν» την ταμπέλα του «φασίστα» σε όποιον διαφωνεί μαζί τους, επιρρίπτουν ευθύνες σε όλους τους άλλους χωρίς να κοιτούν ποτέ τον εαυτό τους στον καθρέφτη και συνεχίζουν να πορεύονται στη ζωή πιστεύοντας ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, όπως συμβαίνει άλλωστε με κάθε δογματικό.
Δείτε μονάχα πως αντιμετώπισαν τις τρεις τελευταίες μεγάλες καταστροφές. Τις φωτιές το καλοκαίρι, τη μόλυνση του Σαρωνικού και τώρα τις φονικές πλημμύρες στη δυτική Αττική.
Κανένας Υπουργός δεν ανέλαβε την παραμικρή ευθύνη για μια καταστροφή που οδήγησε στο θάνατο 23 αθώους ανθρώπους. Το μόνο που έκαναν είναι να επικαλούνται την οργή της φύσης και όλοι μαζί να δείχνουν με το δάκτυλο τους πρώην και τους... επόμενους, χρεώνοντάς τους τη δική τους ανικανότητα και ανεπάρκεια.
Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί εάν κυβέρνηση ήταν η Ν.Δ.
Αλλά τι διαφορετικό μπορεί να περιμένει κανείς από μια κάστα ανθρώπων που γαλουχήθηκαν με το θεώρημα ότι για όλα φταίνε οι άλλοι;
Τι προσδοκίες μπορεί να έχεις από εκείνους που προσπαθούν επί 40 και πλέον χρόνια να φορτώσουν στις πλάτες των υπολοίπων πολιτικών σχηματισμών τις δικές τους ευθύνες και πολιτικές «αμαρτίες»;
Τι απαιτήσεις διακυβέρνησης έχεις από εκείνους που μόλις απέκτησαν εξουσία συμπεριφέρονται ως καθυστερημένοι επιβάτες οι οποίοι προσπαθούν να προλάβουν το χαμένο τρένο του αστικού εκσυγχρονισμού;
Απλώς θυμηθείτε το πρόσφατο ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ. Τη μια ημέρα ο Πρωθυπουργός -που κάποτε φώναζε στις πορείες του Πολυτεχνείου «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι»- σφιχταγκάλιαζε τον Πλανητάρχη και την επομένη στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διοργάνωναν εκδρομές εξαγνισμού στη... Μακρόνησο.
Και όμως... Ενώ όλοι αναγνωρίζουμε ότι Αριστερά σημαίνει σαρωτικός μηδενισμός, εν τούτοις επιτρέψαμε την εξιδανίκευσή της. Δώσαμε το ελεύθερο στους εκφραστές της να επιβάλλουν τους κανόνες λειτουργίας των θεσμών. Με λίγα λόγια τους προσφέραμε το δικαίωμα να ορίζουν τους κανόνες διεξαγωγής του πολιτικού παιχνιδιού.
Και να τα αποτελέσματα...
Να μας μιλούν για ελευθερία και δημοκρατία οι οπαδοί του Στάλιν και του Λένιν...
Να μας κουνούν το δάκτυλο και να παριστάνουν τον εθνικό εισαγγελέα εκείνοι που ξεπούλησαν και τη ψυχή τους για την καρέκλα.
Να επικαλούνται το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» εκείνοι που έχουν μπλέξει στο μυαλό τους το «νόμιμο» με το «ηθικό» και το επικαλούνται κατά το δοκούν, επειδή πολύ απλά η πολιτική τους κουλτούρα δεν ταυτίστηκε ποτέ με την εθνική ταυτότητα, αλλά με τις ιδέες που πρεσβεύουν.
Τους υπενθυμίζω ότι η ηθική δεν έχει πολιτική ταυτότητα ή χρώμα. Ηθικός είσαι ή δεν είσαι! Και τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής τους δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση αυτήν την... έπαρση!
Και σε τελική ανάλυση τι πάει να πει «αγωνιστής της Αριστεράς;»
Εμείς δεν δώσαμε μάχες για την πατρίδα; Όχι για τη «δεξιά», για την ΠΑΤΡΙΔΑ!
Δεν αγωνιστήκαμε για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ισότητα;
Φυσικά δώσαμε! Και σκληρές μάλιστα... Μόνο που επιλέξαμε συνειδητά να μην τις διαφημίσουμε. Να μη χτίσουμε πολιτικές καριέρες πάνε σε αυτήν την προσπάθεια, γιατί πολύ απλά δεν μας ενδιέφερε να τις εξαργυρώσουμε...
Στο δικό μας αξιακό κώδικα υπεράνω όλων είναι οι αρχές και η αξία και όχι η ταμπέλα του «ιστορικού στελέχους», την οποία επικαλούνται πολλά μέλη της σημερινής Κυβέρνησης όταν θέλουν να βγουν από μια δύσκολη θέση. Λες και το να είσαι «ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς» λειτουργεί ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ που σε βγάζει άσπιλο και αμόλυντο στην κοινωνία...
Εν κατακλείδι, το «παραμύθι» της Αριστεράς έχει πολλούς δράκους και κανέναν ήρωα. Και σίγουρα δεν θα έχει ως επίλογο το «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Διότι πολύ απλά, όσο στο Μέγαρο Μαξίμου επιδιώκουν την κάθαρση της Αριστεράς και όχι την ανάκαμψη της Ελλάδας, τόσο η δική μας ζωή θα οδεύει προς το χειρότερο.
