Άρθρο Θ. Καράογλου στην εφημερίδα "Δημοκρατία", που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017
«Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια»
Είτε ως σύνθημα, είτε μεμονωμένες, οι έννοιες πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια είναι οι πιο συκοφαντημένες και κακοποιημένες στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Η καπήλευσή τους εξυπηρέτησε τη λειτουργία μιας καλοστημένης Αριστερής προπαγάνδας, η οποία με συστηματικό τρόπο δαιμονοποίησε τις τρεις θεμελιώδεις αρχές του Ελληνισμού. Άλλωστε, ο χλευασμός και η απαξίωση αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία των απανταχού «Αριστερών», στην προσπάθεια επιβολής της ιδεολογικής τους ταυτότητας.
Προς Θεού, δεν θέλω να ερεθίσω τα πνεύματα. Ούτε να προκαλέσω αντιδράσεις. Όμως μου μοιάζει πλέον ακατανόητο ο ιδεολογικός χώρος που πιστεύω και υπηρετώ να βρίσκεται σε μόνιμη γραμμή άμυνας απέναντι στον Αριστερό φονταμενταλισμό που επιχειρεί να επιβάλλει στην ελληνική κοινωνία η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τρόπο υπερβολικό, ακραίο και ενίοτε υστερικό...
«Η ιστορική πείρα», όπως σημείωσε σε πρόσφατο ξέσπασμά του κατά των κυβερνώντων ο Μίκης Θεοδωράκης, «μας έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει χειρότερος ολοκληρωτισμός από αυτόν που επέβαλαν στους λαούς τους οι ποικιλώνυμοι πρώην αριστεροί».
Και έχει δίκιο αν αναλογιστούμε ότι ο ιδεολογικός πυρήνας του σκεπτικού του Αλέξη Τσίπρα επιδιώκει την αποδόμηση των συνεκτικών στοιχείων του Ελληνισμού.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, η πατρίδα είναι η γη των προγόνων μας και άρα η κοινή μας καταγωγή. Η Θρησκεία αποτελεί το δεύτερο βασικό στοιχείο ενός Έθνους μετά τη γη του και η οικογένεια το αρχέγονο κύτταρο της κοινωνίας μας.
Αν σε αυτήν την εξίσωση προστεθούν η γλώσσα και η παιδεία, τότε σχηματοποιείται ο γενετικός κώδικας του λαού μας. Η αλληλεπίδραση των παραπάνω εννοιών ενσαρκώνει την τελευταία γραμμή εθνικής άμυνας, καλλιεργώντας την ταυτότητα του Έθνους και αυτό που ονομάζουμε ελληνική συνείδηση.
Για αυτό και δεν μπορώ να ανεχτώ, στο όνομα μιας αριστερόστροφης πολιτικής ορθότητας, να θεωρείται συντηρητικό να έχεις στις ημέρες μας μια «δεμένη» οικογένεια ή οπισθοδρομικό το να τηρείς τον αξιακό σου κώδικα, έχοντας υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πατρίδα.
Πολύ φοβάμαι ότι η δικτατορία της αμετροέπειας είναι εδώ για να διαλύσει τα πάντα. Χάνουμε το μέτρο, χάνουμε τον εαυτό μας, χάνουμε τις ρίζες μας, στο όνομα ενός ψευτοπροοδευτισμού...
Από πού και ως πού πρόοδος θεωρείται η αποποινικοποίηση της Κάνναβης;
Από πού και ως πού γίνεται προοδευτική μια κοινωνία όταν αποδέχεται τον καθημερινό κανιβαλισμό των Εξαρχείων και την απαξίωση των στελεχών και του έργου της ΕΛ.ΑΣ.;
Από πού και ως πού θεωρείται προοδευτισμός η ανοχή στην Αριστερή αλαζονεία, στην επιπόλαιη ημιμάθεια και τις κυβερνητικές αυταπάτες;
Σκοταδισμός και παρακμή είναι...
Αντίθετα πραγματική πρόοδος είναι η ανάπτυξη, η δουλειά, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, οι επενδύσεις, η κίνηση προς τα εμπρός. Η αριστεία, η αξιοκρατία, η αξιοπιστία, η ατομική και εθνική αξιοπρέπεια.
Ανάμεσα στη βιωματική και τη ΣΥΡΙΖΑϊκή πρόοδο, επιλέγω την πρώτη, διότι στον δικό μου αξιακό κώδικα πρόοδος σημαίνει εξέλιξη, ανανέωση, αναβάθμιση, μεταρρυθμιστική διεργασία, κοινή αφετηρία για όλους και ευκαιρίες για τους πολλούς.
Είναι το δημόσιο σχολείο που δημιουργεί τους υπεύθυνους πολίτες του αύριο. Τα δημόσια νοσοκομεία που σέβονται τους ασθενείς παρέχοντάς τους αξιοπρεπή νοσηλεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα δημόσια πανεπιστήμια που συνδέονται με την παραγωγή. Τα εργοστάσια που παρέχουν σταθερή απασχόληση με καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Το μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στην καινοτομία και την εξωστρέφεια και όχι στα δανεικά και τις επιδοτήσεις. Το συμμάζεμα των ελλειμμάτων χωρίς να εξαντλούμε φορολογικά τους πολίτες.
Μα πάνω από όλα, πρόοδος είναι να χτίσουμε την Ελλάδα του αύριο, κατεβαίνοντας από το άρμα της παραφροσύνης, βρίσκοντας τον χαμένο αξιακό μας κώδικα και παύοντας να ζούμε εις βάρος των επόμενων γενεών!
