Άρθρο Θ. Καράογλου στο Politesoraiokastrou.gr που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017
«God bless America»
Ότι θα ζούσα τι στιγμή που θα έβλεπα εκείνον που τα τελευταία χρόνια πρωτοστατούσε στις πορείες φωνάζοντας «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», να υποκλίνεται στον Ντόναλντ Τράμπ και να βάζει το δεξί του χέρι στο μέρος της καρδιάς όταν άκουγε τον ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, είναι κάτι που πραγματικά με ξεπερνά...
Όσο το καλοσκέφτομαι, ωστόσο, η αλήθεια είναι πως δεν θα έπρεπε να με ξαφνιάζει καθόλου. Ο άνθρωπος είναι συνεπής στην ασυνέπειά του!
Στην πολιτική του διαδρομή ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι είναι πολιτικός χαμαιλέοντας. Ανάλογα με τις διαμορφωθείσες συνθήκες, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να μεταμορφώνεται από αντιμνημονιακός σε πιστό υπηρέτη της Τρόϊκα, από επαναστάτη έφηβο σε δουλοπρεπή αμερικανόφιλο και από Αριστερό σε φθηνή απομίμηση εκσυγχρονιστή.
Η ιδιαίτερα «ερωτική σχέση» που έχει με την... καρέκλα είναι γνωστή και για χάρη της ξεπουλά ιδεολογίες και «συντρόφους» χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό. Το απέδειξε εξάλλου τόσες και τόσες φορές στην πολιτική του διαδρομή.
Άρα, δεν του ήταν κόπος να το επιβεβαιώσει ακόμη μια φορά με την άνευ όρων παράδοσή του στον Ντόναλντ Τράμπ, η οποία χρέωσε τους Έλληνες φορολογούμενους με επιπλέον 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια, δημιουργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ και όχι στην πατρίδα μας.
Το ζητούμενο, λοιπόν, αυτού του άρθρου δεν είναι να αναδείξω άλλη μια "kolotoumpa" του Αλέξη Τσίπρα, ούτε να στηλιτεύσω το γεγονός ότι λίγο έλειψε να κλείσει την ομιλία του στο κήπο των ρόδων, στον Λευκό Οίκο, αναφωνώντας το γνωστό «God bless America» (Ο Θεός να ευλογεί την Αμερική). Σκοπός μου είναι να καταδείξω ότι στο Μέγαρο Μαξίμου συγχέουν την πραγματικότητα με τους ευσεβείς πόθους.
Καλές οι δημόσιες σχέσεις με τον Πλανητάρχη στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, καλές οι υποσχέσεις και οι θετικές προθέσεις, όμως δεν αρκούν.
Η Ελλάδα έχει σήμερα ανάγκη από χειροπιαστές λύσεις, οι οποίες να συνοδεύονται από θεσμική προστασία της επιχειρηματικότητας, φορολογική σταθερότητα και οικονομική ελευθερία.
Για αυτό αντί ο Πρωθυπουργός να διατρανώνει την πρόθεσή του να καταστήσει την πατρίδα μας θελκτικό τόπο υποδοχής επενδύσεων, θα υπηρετούσε καλύτερα το εθνικό συμφέρον εάν στήριζε τις υφιστάμενες που βρίσκονται μεταξύ φθοράς και στασιμότητας.
Δεν θα υπήρχε καλύτερο μήνυμα προς τους διεθνείς και εγχώριους υποψήφιους επενδυτές από το ξεμπλοκάρισμα των επενδύσεων στο Ελληνικό, στον Ερημίτη της Κέρκυρας, στην Αφάντου της Ρόδου και της Eldorado Gold στη Χαλκιδική. Επενδύσεις που όχι μόνο θα δημιουργήσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας, αλλά θα δώσουν πολύτιμες ανάσες στην επίτευξη του στόχου για πραγματική ανάπτυξη στην Ελλάδα.
Η «βόμβα» της ΕΛΣΤΑΤ, σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία της οποίας η ελληνική οικονομία έκλεισε το 2016 με ύφεση 0,2%, δεν μεγαλώνει απλώς το χάσμα της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αλλά πολύ φοβάμαι ότι μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στο επόμενο μνημόνιο.
Η τελευταία φορά που η χώρα μας είχε ανάπτυξη ήταν το 2014, όταν άγγιξε το 0,7% αντί για αρχική εκτίμηση 0,3%. Έκτοτε και μετά από τρία καταστροφικά χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι σε ύφεση, με έναν στους τρεις Έλληνες (ποσοστό 38%) να απειλείται από φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό ή να ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα της Δημοκρατίας μας.
Δυστυχώς από τον Ιανουάριο του 2015 Τσίπρας και Καμμένος δεν δημιούργησαν προϋποθέσεις στιβαρής ανάκαμψης της οικονομίας. Δεν γνώριζαν πώς να το πετύχουν, ούτε τους απασχολούσε, με αποτέλεσμα σήμερα να κυνηγάμε ως χώρα την... ουρά μας και οι δημοσιονομικοί στόχοι να αναθεωρούνται μονίμως προς τα κάτω.
Με την κλεψύδρα να αδειάζει επικίνδυνα, ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε ως κοινωνία την προοπτική του μέλλοντος.
Δεδομένου ότι η ώρα της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα πλησιάζει, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας συστρατεύεται με το σχέδιο διακυβέρνησης που έχει καταθέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μέσω της «Συμφωνίας Αλήθειας».
Στον βασικό πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας βρίσκονται η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα μέσα από την αξιολόγηση, οι επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα, η γιατρειά της παραλυτικής αποδιοργάνωσης που αποδυναμώνει την παραγωγική δυναμική, ο χώρος της εκπαίδευσης και η σύνδεσή του με την αγορά εργασίας, αλλά και η οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας με τους ευρωπαίους εταίρους.
Μεταρρυθμίσεις δεν σημαίνουν απολύσεις και αύξηση φόρων, ούτε είναι η νομοθετική αντικατάσταση μιας πολιτικής με μια άλλη. Για εμάς μεταρρυθμίσεις είναι η αλλαγή προσανατολισμού και η κυριάρχηση ενός νέου πνεύματος που θα διαμορφώνει την Ελλάδα του αύριο.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει να διαβούμε για να αφήσουμε πίσω μας την επιτροπεία των μνημονίων.
Δρόμος δύσκολος και ανηφορικός, μα κυρίως αποτελεσματικός!
