Άρθρο Θ. Καράογλου στην ιστοσελίδα του free press περιοδικού «Polis», που δημοσιεύτηκε την Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017
«Από τις αυταπάτες στον ρεαλισμό»
Αυτές τις ημέρες ζούμε το απόλυτο θέατρο του πολιτικού παραλόγου.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πρωθυπουργός της άδικης και ακραίας φοροεπιδρομής, της εξαθλίωσης νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αλλά και των δυο μνημονίων, φόρεσε το φιλοεπενδυτικό του προσωπείο και προσπάθησε να παραστήσει τον «κανονικό» πρωθυπουργό. Εκείνον που δεν διακατέχεται από ιδεολογικούς φανατισμούς και προτάσσει πάνω από όλα το εθνικό συμφέρον.
Προκειμένου να μας πείσει για αυτό, δεν ανέφερε ούτε μια φορά στην ομιλία του, στα εγκαίνια της 82ης ΔΕΘ τη λέξη «Αριστερά». Μάταιος κόπος, όμως...
Ο ψεύτης, παραμένει ψεύτης.
Προτού καλά-καλά συμπληρωθούν 24 ώρες από τις αναφορές του περί «βελτίωσης του επιχειρηματικού κλίματος» και το «αυξημένο επενδυτικό ενδιαφέρον» για τη χώρα μας, οι υποσχέσεις του αποδείχθηκαν για ακόμη μια φορά «λόγια του αέρα».
Προσωπικά δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη, διότι πολύ απλά στην πολιτική του διαδρομή έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Εδώ έφτασε στο σημείο να αποποιηθεί τον χαρακτήρα του πρώην «Κομμουνιστή», προσποιούμενος τον «φιλελεύθερο». Μόνο που στο πολιτικό του DNA είναι «γραμμένες» λέξεις όπως πορείες, διαδηλώσεις, κρατικοποιήσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν γνωρίζει πώς να φέρει επενδύσεις, μονάχα πώς να τις διώξει. Εχθρεύεται την ιδιωτική οικονομία για αυτό και στην Ελλάδα, τα χρόνια που κυβερνά, η προσέλκυση επενδύσεων μοιάζει με κακόγουστο αστείο.
Ποιος επενδυτικός όμιλος θα θελήσει να μεταφέρει κεφάλαιά του στην πατρίδα μας όταν βλέπει την αντιμετώπιση που τυγχάνει μια τεράστια επένδυση όπως της Eldorado Gold στη Χαλκιδική;
Ποιος επιχειρηματίας θα σκεφθεί θα ιδρύσει μια επιχείρηση στην Ελλάδα όταν το καθεστώς έκδοσης αδειών είναι τόσο χρονοβόρο;
Σε τελική ανάλυση ποιος επιχειρηματίας θα πάρει τη μεγάλη απόφαση να ανοίξει ένα εργοστάσιο στη χώρα μας, όταν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι λόγω της εξοντωτικής φορολογίας το κράτος είναι στην ουσία «συνεταίρος» στα κέρδη του;
Είναι ξεκάθαρο ότι με αυτό το ύψος της φορολογίας δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάπτυξη. Η συνεχιζόμενη καθίζηση της ζήτησης, η έλλειψη ρευστότητας και οι δυσβάσταχτες οφειλές σε δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία λειτουργούν αποτρεπτικά. Όπως είναι ξεκάθαρο ότι η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη κεφάλαια από τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να ορθοποδήσει.
Πριν τα υποδεχθεί, ωστόσο, προέχει η μετεξέλιξή της σε πραγματικά ελκυστικό επενδυτικό προορισμό. Στο πλαίσιο αυτό απαιτείται η υιοθέτηση ενός φορολογικού συστήματος που θα στηρίζεται στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ένα σταθερό και ευνοϊκό φορολογικό περιβάλλον, η αλλαγή του δημοσιονομικού μείγματος, ανταγωνιστικοί φορολογικοί συντελεστές, εκλογίκευση των ασφαλιστικών δαπανών και περιορισμός του ενεργειακού κόστους. Μικρές αλλά σημαντικές πολιτικές, που μόνο μια Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να εφαρμόσει. Μιας κυβέρνησης η οποία πιστεύει στην ιδιωτική οικονομία.
Συνοψίζοντας, η έξοδος της χώρας από την εποπτεία των μνημονίων προϋποθέτει τη μετάβαση από τις αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα στον ρεαλισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα. Στο χέρι μας είναι να τα καταφέρουμε!
