Άρθρο του Θ. Καράογλου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής", την Κυριακή 30 Ιουλίου 2017
«Ποιοι μας κυβερνούν, Θεέ μου...»
Σαράντα τρία χρόνια και μια ημέρα από τη στιγμή που ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκατέστησε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, στις 24 Ιουλίου 1974, η χώρα μας συνταράσσεται από τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις που φέρνουν στο φως της δημοσιότητας τα αποσπάσματα του βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη για το Α΄ εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το «βρώμικο 2015».
Από τη μια πλευρά αισθάνομαι ανακουφισμένος γιατί ειλικρινά η πατρίδα μας, θύμα αυτής της νεοελληνικής τραγωδίας, σώθηκε κυριολεκτικά στο παρά... ένα.
Από την άλλη ωστόσο, αυθόρμητα, γιγαντώνεται μέσα μου η αγωνία για το γεγονός ότι αυτή η αδηφάγα, ετερόκλητη, επικίνδυνη, τυχοδιωκτική, εμμονική και ιδεοληπτική παρέα που πουλούσε Αριστερισμό, με μοναδικό συγκολλητικό συστατικό μεταξύ των μελών της την κατάληψη της εξουσίας, εξακολουθεί να κυβερνά ακόμα!
Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κάνουν πράξη την ονείρωξη της κυβερνώσας Αριστεράς, με ολίγη από... εθνικισμό.
Πριν ακόμη διαβούν την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου υπονόμευαν το μέλλον της χώρας, προετοιμάζοντας μεθοδικά το σχέδιο εκτροπής που είχαν καταστρώσει προκειμένου να εγκαθιδρύσουν μια Σοβιετία του χάους με απερίγραπτη φτωχοποίηση των Ελλήνων, διεθνή απομόνωση, ακραίο αυταρχισμό, πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα και «δανεικά» από τη Ρωσία.
Ξεσκονίζοντας, πλέον, κάθε πτυχή της αφήγησης Βαρουφάκη καθίσταται σαφές ότι η Αριστερά των παράνομων ηχογραφήσεων, των δυο χειρότερων μνημονίων, της έμμεσης απαλλοτρίωσης της περιουσίας της μεσαίας τάξης και του ανήθικου μειονεκτήματος, είναι το μεγάλο ψέμα του 20ου και του 21ου αιώνα.
Εκείνοι που ευαγγελίζονταν τη λύτρωση του ελληνικού λαού από τα δεινά του μνημονίου αποδείχθηκε στην πράξη πως στην πραγματικότητα ήταν πλήρως ανίκανοι.
Αδυνατούσαν να αντιληφθούν τι συνέβαινε στον διεθνή περίγυρο και αυτό αποτυπώνεται στη φράση «τα κάναμε σαλάτα», που αποδίδει στον Αλέξη Τσίπρα το πρώην «asset» του.
Φυσικά ο Βαρουφάκης δεν είναι αθώος του αίματος. Εκείνος επινόησε τη «δημιουργική ασάφεια», εκείνος υπέγραψε τον Φεβρουάριο του 2015 την παράταση του μνημονίου χωρίς να εισρεύσουν χρήματα στην Ελλάδα, εκείνος δήλωνε βέβαιος ότι οι δανειστές θα υποχωρούσαν από τις απαιτήσεις τους αν απειλούσαμε με Grexit, εκείνος μετέτρεψε τη δήθεν ελπίδα σε απόγνωση, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά την ιστορία η οποία μας έχει καταδείξει ότι τα πλέον καταστροφικά σχέδια εκπονούνται από μικρόψυχους ανθρώπους με μύχιους πόθους.
Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην ομολογία Τσίπρα, όπως τουλάχιστον την αποδίδει και πάλι ο συγγραφέας: «Τους έδωσα περισσότερα από τον Σαμαρά», παίρνοντας ως αντάλλαγμα τα πιο σκληρά μέτρα και εκχωρώντας τους τον εθνικό μας πλούτο για τα επόμενα 99 χρόνια.
Πλέον όλοι γνωρίζουμε με ποιους μπλέξαμε, με ποιους έχουμε να κάνουμε! Το πάθημα μας κόστισε περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά θέλω να πιστεύω ότι επιτέλους μάθαμε από τα λάθη μας.
Και επειδή κάθε τέλος πρέπει να είναι και μια νέα αρχή, εύχομαι και προσδοκώ το δικό τους (πολιτικό) τέλος να σηματοδοτήσει την αρχή μιας διαφορετικής Ελλάδας που δεν θα ζει με αυταπάτες, δεν θα παρασύρεται από ευχολόγια, ούτε θα κυβερνάται με αυταρχισμό.
Μιας Ελλάδας που θα συμβολίζει την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ατομική και κοινωνική πρόοδο, την περηφάνια, την ελπίδα, την ευημερία!
Ας μην τους επιτρέψουμε, λοιπόν, να μας πάρουν αυτό που κερδίσαμε στις 24 Ιουλίου του 1974, με πόνο και θυσίες.
