Άρθρο Θ. Καράογλου στην εφημερίδα "Βραδυνή της Κυριακής" που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 25 Ιουνίου 2017
«Καρέ της... αποτυχίας!»
Με την απόφαση του Eurogroup της 15ης Ιουνίου ολοκληρώθηκε ο κύκλος των χαμένων διαπραγματευτικών στόχων του Αλέξη Τσίπρα. Δεν πέτυχε ελάφρυνση του χρέους, δεν πέτυχε ένταξη στον μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης, δεσμεύτηκε για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και πήρε νέα σκληρά μέτρα-θηλιά για την οικονομία και την κοινωνία.
Καρέ της αποτυχίας δηλαδή, για εκείνον που τον Ιανουάριο του 2015 κραύγαζε ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα διαγράψει το χρέος και θα βαράει το νταούλι για να χορεύει η Ευρώπη.
Πρακτικά να το δει κανείς, η αλήθεια είναι ότι θα κληθούμε να πληρώσουμε 43 δισεκατομμύρια ευρώ για να πάρουμε τη δόση των 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Και ας πανηγυρίζει το Μέγαρο Μαξίμου ότι «υπήρξαν ριζικές αλλαγές σε σχέση με την απόφαση του Eurogroup της 22ας Μαΐου». Είναι τόσο ριζικές που δεν μπορεί να τις διαπιστώσει και να τις εντοπίσει κανείς...
Το περιέγραψε πολύ γλαφυρά ο Βόλφανγκ Σόϊμπλε όταν δήλωνε ότι η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου «ζήτησε τρεις εβδομάδες προθεσμία για να διαχειριστεί επικοινωνιακά το θέμα».
Μεγάλος χαμένος, φυσικά, είναι η ελληνική οικονομία. Η τελευταία εκτίμηση του ΟΟΣΑ προβλέπει ότι η φετινή ανάπτυξη θα είναι μόλις 1,1 του ΑΕΠ, έναντι 2,7% που ανέμενε ο προϋπολογισμός και 2% που προβλέπει η Κομισιόν.
Εξίσου μεγάλες χαμένες είναι και οι επόμενες γενιές Ελλήνων, οι οποίοι θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι σε καθεστώς αέναης λιτότητας, μιας και για 43 χρόνια θα πρέπει να κυνηγάμε ως χώρα υψηλά πλεονάσματα (3,5% μέχρι το 2022 και από το 2023 μέχρι το 2060 2% και πάνω).
Και δεν είναι μόνο αυτό...
Όσο καθυστερούν η λύση για το χρέος και το QE, κερδίζει έδαφος η άποψη εκείνων που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα καταφέρει του καλοκαίρι του 2018 να ενταχθεί σε προληπτική πιστωτική γραμμή. Εξέλιξη που μπορεί να μας οδηγήσει σε νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης και άρα νέο μνημόνιο...
Δυσάρεστες εξελίξεις θα έχουμε και στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, τον οποίο παρακολουθώ ως αρμόδιος Τομεάρχης της Νέας Δημοκρατίας. Με τα νέα δεδομένα οποιαδήποτε αλλαγή στο θέμα των ελεύθερων διαπραγματεύσεων προϋποθέτει τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Θυμίζω ότι στη συμφωνία γινόταν λόγος για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στο τέλος του προγράμματος του 2018.
Όσον αφορά στο ασφαλιστικό, παγώνουν οι συντάξεις μέχρι το 2022, κάτι που αποτελούσε απαίτηση των δανειστών. Θυμίζω ότι βάσει παλαιότερης διάταξης του ασφαλιστικού Κατρούγκαλου, οι αυξήσεις στις συντάξεις θα ήταν μπλοκαρισμένες μέχρι το 2021.
Γίνεται, λοιπόν, εύκολα αντιληπτό ότι η διαπραγμάτευση Τσίπρα-Τσακαλώτου οδηγεί σε έναν οικονομικό και κοινωνικό βανδαλισμό. Προκάλεσαν ανήκεστο βλάβη στην Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσουν λίγο παραπάνω χρόνο παραμονής στην εξουσία. Ανέλαβαν την εξουσία με την οικονομία να βρίσκεται ένα βήμα πριν την έξοδο από τα μνημόνια και κατάντησαν την πατρίδα μας αποικία χρέους για πάντα.
Και εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα: Μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά του χρέους; Η απάντηση είναι ναι, αρκεί να αλλάξουμε επιτέλους το μείγμα πολιτικής.
Στη Νέα Δημοκρατία αφήνουμε τον Αλέξη Τσίπρα με τη γραβάτα στο χέρι και κοιτάζουμε το μέλλον, έτοιμοι να συγκροτήσουμε μια ισχυρή, αξιόπιστη και ικανή Κυβέρνηση, αποφασισμένη να κάνει καλή δουλειά για τη χώρα.
