Άρθρο Θ. Καράογλου στην εφημερίδα "Μακεδονία" που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 23 Απριλίου 2017
«Η Ελλάς δεν ανέστη...»
Αν ο Αλέξης Τσίπρας και οι Υπουργοί του περνούσαν μερικές από τις ημέρες του Πάσχα στην επαρχία, θα έβγαζαν χρήσιμα συμπεράσματα για τον παλμό της κοινωνίας.
Στα καφενεία όπου είχα την ευκαιρία να βρεθώ τις Άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας δεν άκουγες τίποτα άλλο πέρα από συζητήσεις για τις νέες μειώσεις συντάξεων και διέκρινες στα μάτια των πολλών την απόγνωση για το αύριο, το θυμό για την απώλεια των κόπων και των μόχθων μιας ζωής, το αίσθημα προδοσίας για τα ψέματα που βαφτίστηκαν «αυταπάτες», μα και την απογοήτευση του μέσου Έλληνα που ανηφορίζει το δικό του Γολγοθά.
Όλοι μιλούν για «εκείνον», όπως αποκαλούν πλέον τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κέρδισε την ψήφο τους τάζοντας κοινωνικές παροχές 12 δισ. ευρώ (βλέπε «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» το 2014) και ως Πρωθυπουργός τους ισοπέδωσε με ασήκωτα φορολογικά βάρη 12,6 δισ. ευρώ.
Βλέπετε, δεν είναι λίγο πράγμα μόλις το 17,6% των ελληνικών νοικοκυριών να πληρώνει το 77,1% του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων.
Για να μην αναφερθώ στην υποκριτική, όπως τη χαρακτήρισαν πολλοί, παρουσία του με λαμπάδα το βράδυ της Ανάστασης στην Κέρκυρα, έχοντας δίπλα του την Κοινοβουλευτική εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Φωτεινή Βάκη η οποία τη Μεγάλη Εβδομάδα αποκάλεσε το Άγιο Φως ως «ψευδοθαύμα».
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε από εκείνους που έχουν αναγάγει τον λαϊκισμό σε... υψηλή πολιτική.
Για αυτό και κρατώ τη φράση που μου είπε ένας 80χρονος κατά τη διάρκεια της Αναστάσιμης Λειτουργίας: «Αυτοί παιδί μου, για να παραμείνουν λίγες ώρες παραπάνω στην εξουσία μέχρι και γονατιστοί στην Τήνο είναι διατεθειμένοι να πάνε».
Όπως και να έχει, όμως, το πιο ανησυχητικό φαινόμενο από όλα είναι ότι η οικονομική κρίση μετεξελίχθηκε σε πολιτική και αξιακή.
Επί 8 χρόνια σκιαμαχούμε μονίμως ως Έθνος με το παρελθόν. Χωρίς πυξίδα χάσαμε την πίστη στις δυνάμεις μας, απαξιούμε κάθε τι και αρνούμαστε να δώσουμε μάχες για το μέλλον.
Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και είμαστε έτοιμοι, ακόμη και τώρα, να παρασυρθούμε από κάθε από μηχανής Θεό που θα μας υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια.
Ωστόσο στις ιστορικές μεταβατικές περιόδους τη διέξοδο την προσέφεραν πάντα οι πολίτες. Ιδίως στις Δημοκρατίες, αυτό γίνεται με την ψήφο τους.
Κάνω αυτήν την αναφορά διότι ως πολίτης πιστεύω ακράδαντα στην ατομική ευθύνη και τη συλλογική προσπάθεια. Για αυτό και σε κάθε συζήτηση που έκανα τόσο τους προηγούμενους μήνες, όσο και τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, μιλώ πάντα για την αναγκαιότητα αλλαγής εθνικής νοοτροπίας και σεβασμού στο αυτονόητο.
Ακόμα και τώρα που η κοινωνία στρέφει την πλάτη της στα κοινά εξακολουθώ να πιστεύω ότι η απαξίωση δεν έχει θέση στη φωτεινή πλευρά της πολιτικής.
Όχι της πολιτικής του βολέματος, αλλά της πολιτικής που παράγει έργο και πηγάζει από το λαό για το λαό.
Της πολιτικής που έχει στο επίκεντρό της τη χώρα αλλά και τον άνθρωπο, που υπηρετεί αρχές, αξίες και ιδανικά και όχι τίτλους ή αξιώματα. Της πολιτικής που βρίσκεται δίπλα στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης που δίνουν εκατομμύρια συμπολίτες μας και αφουγκράζεται την επιθυμία χιλιάδων γονέων για την πρόοδο των παιδιών τους.
Η άρνησή μας, για παράδειγμα, ως Νέα Δημοκρατία να ψηφίσουμε τα βαρύτατα δημοσιονομικά μέτρα Τσίπρα-Καμμένου δεν υπαγορεύεται από μικροκομματική σκοπιμότητα. Αντίθετα είναι η απόδειξη ότι διαθέτουμε ρεαλιστική πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση η οποία, μέσω των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και της ανασύνταξης του κράτους, θα προσφέρει δουλειά και προκοπή.
Σε τελική ανάλυση είναι άδικο για έναν ολόκληρο λαό να στερήσουμε από την πραγματική οικονομία το ελάχιστο οξυγόνο που της παρέμεινε. Γιατί αυτό κάνει η δήθεν «περήφανη διαπραγμάτευση» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η δημιουργική κοινωνία είναι εκείνη που θα παρασύρει προς τα εμπρός την Ελλάδα και η Νέα Δημοκρατία, ως η επόμενη Κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένη να πετύχει.
Και θα πετύχει!
