Άρθρο του Θ. Καραόγλου στην free press εφημερίδα «HELLENIC MAIL» που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016
«Συνταγματική αναθεώρηση: Ή τώρα ή ποτέ..."
Στον πυρήνα της βαθιάς θεσμικής και οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, δεν νοείται θολή κρίση σε ό,τι αφορά στην κορυφαία θεσμική διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης.
Ιδίως από τη στιγμή που, ως πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας, αποτελεί υποχρέωσή μας να αναλάβουμε την ευθύνη λήψης αποφάσεων που απαιτούνται για να κερδίσουμε το αύριο, δημιουργώντας συνθήκες προόδου και ευημερίας ενός ολόκληρου λαού με σεβασμό στις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος.
Δεδομένου, λοιπόν, ότι η χώρα χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, μια θεσμική ανασυγκρότηση, προχώρησα στην έκδοση του βιβλίου «Ορκίζομαι», καταθέτοντας 19 στοχευμένες προτάσεις για τη συνεχή βελτίωση της ουσίας και της ποιότητας της Δημοκρατίας μας.
Μέσα από τις σελίδες του αναφέρομαι στην ενίσχυση της διαφάνειας στο δημόσιο βίο, καθώς στην εμπέδωση κοινωνικού κράτους δικαίου, ευθύνης και αποτελεσματικότητας. Ταυτόχρονα εστιάζω στη διασφάλιση ανθρωποκεντρικής, δυναμικής και βιώσιμης ανάπτυξης, φιλοδοξώντας να εμπλουτίσω το δημόσιο διάλογο με σκέψεις για προοδευτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Αλλαγές που θα περιορίζουν τη γραφειοκρατία, θα πατάσσουν τη διαφθορά, θα εξυπηρετούν τον πολίτη, θα προασπίζουν ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, μα πάνω από όλα θα στέκονται μακριά από ιδεοληψίες και κομματικές σκοπιμότητες.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι η Μεταπολίτευση εγκαθίδρυσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια σταθερή δημοκρατία, η οποία δεν κινδύνευσε, ούτε κινδυνεύει.
Παρά τις όποιες μικρές ή μεγάλες αδυναμίες του, το Σύνταγμα του 1975 υπήρξε βαθύτατα δημοκρατικό, εγκαινιάζοντας επί της ουσίας μια καινούργια (για την τότε εποχή) περίοδο για την Ελλάδα, η οποία ωστόσο πλησιάζει όλο και περισσότερο προς το τέλος της.
Για αυτό και σήμερα, 41 χρόνια μετά, όλοι αναγνωρίζουμε ότι το τέλος της κρίσης που μας ταλανίζει ως Έθνος ταυτίζεται απόλυτα με την ανάγκη μιας ριζικής συνταγματικής αναθεώρησης.
Τα δυο αυτά θέματα συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, κατά την προσωπική μου άποψη, διότι με εξαίρεση το 1985 το Σύνταγμά μας ουδέποτε αναθεωρήθηκε στον πυρήνα του, παρά το γεγονός ότι στις 4 δεκαετίες που μεσολάβησαν η πραγματικότητα και η καθημερινότητα όλων μας έχουν αλλάξει κατά πολύ.
Για παράδειγμα η απουσία φιλελεύθερης οπτικής οδήγησε στον κρατισμό, άνοιξε την πόρτα στην αμφισβήτηση της λειτουργίας του κράτους, κατέστησε τη δημόσια διοίκηση «όμηρο» συντεχνιακών «ρετιρέ» και εμμέσως επέβαλε στο θεσμικό κομμάτι του πολιτεύματός μας να λειτουργεί με τηλεοπτικούς όρους των δελτίων των 8.
Επιπρόσθετα δεν νοείται η θητεία της κάθε Βουλής να εξαρτάται από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν νοείται, επίσης, να είναι ακόμα σε εξέλιξη η συζήτηση για το εάν πρέπει να καταργηθεί ή όχι η βουλευτική ασυλία ή το εάν πρέπει να κατοχυρώσουμε συνταγματικά την εξάντληση της κυβερνητικής τετραετίας. Ή μήπως δεν είναι ώρα να καθιερώσουμε τη δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών αλλά και μη κερδοσκοπικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων;
Καλούμαστε, λοιπόν, να χτίσουμε πραγματικό κράτος δικαίου, ανθρώπινο και αποτελεσματικό.
Καλούμαστε και πρέπει να σπάσουμε το φαύλο κύκλο των χαμένων ευκαιριών. Να συγκρουστούμε με τα αίτια που αναπαράγουν τα μεγάλα καθημερινά προβλήματα και να διασφαλίσουμε μια νέα προοπτική για τον τόπο.
Για αυτό και στις τοποθετήσεις μου κατά την παρουσίαση του βιβλίου μου στη Βέροια, τη Θεσσαλονίκη, το Κιλκίς, τις Σέρρες και τον Πολύγυρο Χαλκιδικής, επισήμανα ότι η Συνταγματική Αναθεώρηση είναι μια ακόμα σημαντική πρωτοβουλία στο δρόμο για το μέλλον. Μια γόνιμη σύνθεση ιδεών που παράγουν απτά αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο.
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ανατρέψουμε το τεκμήριο ενοχής που περιβάλλει κόμματα και πολιτικούς και να ξαναγράψουμε τους όρους λειτουργίας του κράτους, της κοινωνίας, της ηθικής και της οικονομίας μας.
Δεν πιστεύω ότι μέσα στο καζάνι της οργής όλα επιτρέπονται και όλα δικαιολογούνται. Όπως, επίσης, δεν πρέπει να επιτρέψουμε την προσπάθεια κατάλυσης των βασικών αρχών του κοινωνικού πολιτισμού.
Όπως έγραψε εξάλλου και ο Ρήγα Φεραίος στο «Θούριο» του: «Ο νόμος να' ναι ο πρώτος και μόνος οδηγός και της πατρίδας ένας να γίνει αρχηγός, γιατί και η αναρχία μοιάζει με σκλαβιά».
Και στέκομαι ιδιαίτερα στην παραπάνω φράση διότι η Συνταγματική Αναθεώρηση οφείλει να υπηρετεί τη διεύρυνση των δρόμων της ανάπτυξης και της προόδου, τη διασφάλιση ισχυρής οικονομικής και βιώσιμης ανάπτυξης σε όλη τη χώρα, μα και τη συνέχιση των δομικών μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται τόσο από την ίδια την κοινωνία, όσο και από την εποχή που βιώνουμε.
Αυτό είναι το χρέος όλων μας για την Ελλάδα που πρέπει να αλλάξει. Να προσαρμόσουμε, δηλαδή, τις ανάγκες της κοινωνίας στο μέλλον και τις επόμενες γενιές και να μην τις περιορίσουμε σε προσωπικές προσλαμβάνουσες και προτεραιότητες.
Μονάχα τότε η ανάγκη διαχρονικής, συνεπούς και απρόσκοπτης λειτουργίας των συνταγματικών θεσμών θα ενισχύσει την εμπέδωσή τους, την εμπιστοσύνη που οφείλουν να εμπνέουν στον πολίτη και θα τους καταξιώσει στη συνείδηση της κοινωνίας!
