Άρθρο του Θεόδωρου Καράογλου στην εφημερίδα «Μακεδονία»
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016
«Η ήττα του νικητή»
Κυβέρνηση που καταρρέει μόλις 3-4 μήνες μετά τη νίκη της στις εκλογές ένα πράγμα μόνο μπορεί να σημαίνει.... Κυβέρνηση της Αριστεράς!
Και ο λόγος είναι προφανής. Αριστερά σημαίνει αντιπολίτευση, γκρίνια, «παχιά» λόγια, εύκολες υποσχέσεις, διχαστικός και προκλητικός λόγος χωρίς λύσεις.
Δείτε μονάχα πως πορεύτηκαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 13-14 μήνες. Από την ημέρα, δηλαδή, που προκηρύχθηκαν οι εθνικές εκλογές τον Δεκέμβριο του 2015 μέχρι και σήμερα.
Το πρώτο δίλημμα που έθεσε στο εκλογικό σώμα ήταν το βολικό: «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο». Με αυτό ως «σημαία» υφάρπαξε τη ψήφο των Ελλήνων, κέρδισε τις εκλογές και ανήλθε στην εξουσία.
Την περίοδο του δημοψηφίσματος ο «εχθρός» ήταν η Κυβέρνηση της τριετίας 2012-2015 και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έτσι μας κατηγοριοποίησαν σε «παλιό» και «καινούργιο» και ακούσαμε το περίφημο: «Τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», το οποίο υπάκουε πιστά στο μοτίβο του εθνολαϊκισμού, καταγγέλλοντας ως «δοσίλογους» και «υπηρέτες» του καπιταλισμού, του κεφαλαίου και του... Σόϊμπλε όλους τους εγχώριους πολιτικούς αντιπάλους.
Και αφού βγήκαν από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ... εξαγνισμένοι μεν, διεκπεραιωτές του σκληρότερου (τρίτου) μνημονίου δε, η διαρκής επινόηση και καταγγελία... εχθρών συνεχίζεται!
Αυτήν τη φορά το πολωτικό και ψευδεπίγραφο κυβερνητικό διχαστικό τέχνασμα ακούει στο εμφυλιοπολεμικό δίλημμα: «Αριστερά ή Δεξιά», δηλητηριάζοντας την κοινωνία με ταξικό μίσος και στρέφοντας την μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.
Με τη στάση αυτή ο Αλέξης Τσίπρας επιβεβαιώνει ότι, ως πολιτικός αριβίστας της Αριστεράς που βασίζει την πολιτική του επιβίωση σε τσιτάτα του Μάρξ και του Λένιν, χρησιμοποιεί τον λαϊκισμό ως όχημα άσκησης(;) πολιτικής και διατήρησης της εξουσίας!
«Εκπαιδεύει», δηλαδή, τους πολίτες να εστιάζουν στην επιφάνεια και όχι στην ουσία της πολιτικής, όπως είναι τα επιχειρήματα, οι προτάσεις και η ιδεολογική προσέγγιση των ζητημάτων που αφορούν στην κοινωνία, αρκούμενος στην επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων.
Μόνο που όταν μια χώρα έχει αρχίσει την πτώση στον γκρεμό, αυτού του είδους η προσέγγιση δεν αρκεί.
Τη δεδομένη στιγμή «εχθρός» ή καλύτερα «αντίπαλος» δεν πρέπει να είναι όποιος διαφωνεί μαζί μας λόγω των ιδεολογικών του καταβολών, αλλά ο παρασιτικός κρατισμός. Μια ιδεολογία ανισότητας και αντικοινωνικής ιδιοτέλειας.
Για αυτό και το πραγματικό δίλημμα σήμερα δεν είναι «Αριστερά ή Δεξιά». Είναι πιο απλό και πιο ξεκάθαρο: Είναι η επιλογή ανάμεσα στο χθες του «αριστερού» λαϊκισμού και στο αύριο της αλήθειας, είναι η επιλογή ανάμεσα στην υπευθυνότητα που παραδοσιακά αντιπροσωπεύει η Ν.Δ. και στην ανευθυνότητα εκείνων που φορτίζουν συναισθηματικά τον κόσμο προκειμένου να τον πείσουν ότι δεν έκανε δυο φορές λάθος επιλογή, είναι η αφορμή για να επιλέξουμε ως χώρα αν θα προχωρήσουμε μπροστά ή αν θα πάμε πίσω.
Το δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα «Αριστερά ή Δεξιά» εξυπηρετεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην παγίδευση των ψηφοφόρων και βοηθά τον Πρωθυπουργό να «τσιμπήσει» ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.
Άποψή μου είναι οτι αυτή η αντιπαράθεση πρέπει να αποκτήσει ξανά νόημα μόνο σε ό,τι αφορά στο πως θα βάλουμε οριστικό τέλος στην απελπιστική εθνική εσωστρέφεια του σήμερα και πως θα δρομολογήσουμε την ουσιαστική ανάκαμψη του αύριο, μέσω της δημιουργίας μιας παραγωγικής οικονομίας με διεθνείς προοπτικές.
Εύχομαι και ελπίζω η ήττα του νικητή των εθνικών εκλογών του Σεπτεμβρίου να μας έγινε εθνικό μάθημα και να συνειδητοποιήσαμε, έστω και αργά, ότι στην Ελλάδα το ευρώ δεν πέφτει σαν μάννα από τον ουρανό, καμία σκοτεινή δύναμη δεν εξυφαίνει περίπλοκες μηχανορραφίες σε βάρος της χώρας μας, ούτε είμαστε θύματα διεθνών δολοπλόκων.
Έχουμε και εμείς τις ευθύνες μας και μάλιστα είναι πολύ μεγάλες.
Ευκαιρία είναι να αντιστρέψουμε την κατάσταση...
