Άρθρο του Θεόδωρου Καράογλου στην εφημερίδα «Μακεδονία» «Scripta manent»
Είναι πολύ κοντά ο καιρός που η ελληνική ιστορία θα αποδώσει πολιτική δικαιοσύνη και θα κατατάξει την Κυβέρνηση Σαμαρά στη θέση που πραγματικά της αξίζει.
Αναμφίβολα η «συγκατοίκηση» με το ΠΑΣΟΚ ήταν από περίεργη έως άβολη, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να της καταλογίσει ότι επί δυόμιση χρόνια λειτούργησε χωρίς κοινωνικό πρόσημο.
Δεν έβαλε την υπογραφή της στο μεγαλύτερο κύμα εξώσεων της ελληνικής ιστορίας, ούτε έφερε το μεγαλύτερο κύμα αυξήσεων στο ΦΠΑ. Άλλοι παραδίδουν τα σπίτια στα χέρια των... τραπεζιτών και κάνουν ακόμα ακριβότερο των καλάθι της νοικοκυράς.
Δεν υποσχέθηκε ότι θα επαναφέρει την 13η σύνταξη, ούτε έκοψε το ρεύμα λόγω οφειλών σε χιλιάδες νοικοκυριά. Άλλοι κόβουν ακόμη και την 11η σύνταξη και ξεκινούν τις μαζικές διακοπές ρεύματος.
Δεν μετέτρεψε τη Βουλή σε αρένα καταγγελιών, ούτε έκοψε στο μισό το επίδομα θέρμανσης. Άλλοι κορόιδεψαν συνειδητά την ελληνική κοινωνία και εν συνεχεία την εκμαύλισαν με κούφια λόγια, λαϊκισμούς, αγώνες στα πεζοδρόμια, αντιδράσεις, προτροπές για αντίδραση και υπόθαλψη διαφόρων μελών του κινήματος «δεν πληρώνω».
Δεν καπηλεύτηκε την ψήφο του λαού, ούτε εκτόξευσε την ανεργία των νέων στο 60%. Άλλοι παριστάνουν τους «Αριστερούς» κρατώντας βιβλία για τον Άρη Βελουχιώτη και βάλθηκαν να εξαφανίσουν κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα.
Να πάω και παραπέρα με αφορμή την περίφημη «Πανουσιάδα»;
Όταν αποκαλύφθηκε «γκρίζα» περίπτωση υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους που συνομιλούσε με στέλεχος της Χ.Α. παύθηκε από τα καθήκοντά του. Άλλοι σπεύδουν στον Άρειο Πάγο στέλνοντας ηχηρό μήνυμα σιωπής και συγκάλυψης, εφαρμόζοντας την παλιά κομμουνιστική θεωρία περί «δολοφονίας της προσωπικότητας» εκείνου που καταγγέλλει.
Τα υπενθυμίζω όλα αυτά γιατί, παρατηρώντας την αντίδραση του κόσμου γύρω μου τους τελευταίους μήνες, αρνούμαι να δεχθώ ότι στην Ελλάδα του 2015 τα Εξάρχεια τείνουν να εξελιχθούν σε κυρίαρχη ιδεολογία.
Το vivere pericolosamente (το ζην επικινδύνως ελληνιστί) του αριστερού εθνολαϊκισμού και ο παραμυθένιος κόσμος στον οποίο ζουν Τσίπρας και Καμμένος, οι οποίοι βλέπουν γύρω τους μονάχα «θετικές εξελίξεις» επειδή (όπως ισχυρίζονται) διαπραγματεύονται... σκληρά, δεν μπορεί να εκφράσει μια κοινωνία.
Πολύ περισσότερο να την κρατήσει όρθια ενόψει των μεγάλων δυσκολιών που βρίσκονται μπροστά μας.
Θα μου πείτε, γιατί τα γράφω όλα αυτά...
Γιατί scripta manent (τα γραπτά μένουν ελληνιστί). Και την ώρα της πολιτικής κρίσης θέλω να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, παραπέμποντας στα κείμενά μου όσους με περίσσευμα πολιτικής ελαφρότητας επαναλάβουν την περίφημη φράση της εποχής: «Όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είστε».
Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αφιερώσω και δυο γραμμές στα εσωκομματικά μας.
Φίλοι και στελέχη του κόμματος ρωτούν καθημερινά την άποψή μου για το ποιος από τους υποψηφίους είναι καταλληλότερος για Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.
Τους απαντώ (μονότονα είναι η αλήθεια) λέγοντας: «Εκείνος που διασφαλίζει την ενότητα της παράταξης».
Προσωπικά πιστεύω ότι η ανανέωση είναι ζητούμενο στο κόμμα μας. Αρκεί, φυσικά, να μην γίνει με λάθος τρόπο, αλλά με πολιτικές αρχές και αξίες, εθνικά οράματα και κοινωνικά αφηγήματα που θα ξαναφέρουν πίσω τον κόσμο μας.
Στέκομαι στο τελευταίο, διότι το ηλικιακό δεν πρέπει να είναι το μοναδικό κριτήριο.
Θέλω για Πρόεδρο του κόμματος κάποιον που μπορεί να αναφωνήσει «Ζήτω η Νέα Δημοκρατία» επειδή βγαίνει αυθόρμητα από την ψυχή του και όχι γιατί το διάβασε στην ομιλία του.
Θέλω για Πρόεδρο κάποιον που δεν λιποτάκτησε στα δύσκολα και δεν πάσχει από σύνδρομα Βοναπαρτισμού.
Θέλω για Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας εκείνον που σέβεται την ιστορία της και ήταν πάντα μαζί μας, δίπλα μας, στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
Αυτή είναι η άποψή μου, με αυτά τα κριτήρια θα ψηφίσω στις 22 Νοεμβρίου.
