Άρθρο Θεόδωρου Καράογλου στην εφημερίδα "Παρασκήνιο" (07-11-2015)
«Έρχεται βαρύς... Αριστερός χειμώνας»
Αν και δεν είναι δόκιμο, θα ξεκινήσω το άρθρο μου με την ίδια φράση που επέλεξα για τίτλο: "Στην Ελλάδα έρχεται βαρύς "αριστερός" χειμώνας".
Επιλέγω αυτόν τον τρόπο όχι γιατί στερούμαι έμπνευσης και επιχειρημάτων, αλλά γιατί θέλω να δείξω τι μας περιμένει όλες και όλους ως φορολογούμενους πολίτες.
Μικρό το (συγγραφικό) κακό θα μου πείτε, από τη στιγμή που η πατρίδα μας μεταβάλλεται καθημερινά σε μια υποπολιτισμένη χώρα, όπου στον δημόσιο βίο κυριαρχούν αδόκιμες καταστάσεις και στον δημόσιο λόγο γίνεται κατάχρηση εισαγγελικού ύφους και ηθικολογίας, από ανθρώπους που δεν δίστασαν να δώσουν τον λόγο της τιμής τους (και φυσικά όχι να τον κρατήσουν) μόνο και μόνο για να ανέβουν τα σκαλιά της εξουσίας.
Επειδή όμως υπάρχει και όριο λέξεων στο συγκεκριμένο άρθρο, ας μην παρασύρομαι.
Η περίοδος ανοχής προς την Κυβέρνηση και τους Υπουργούς της δεύτερης φοράς "Αριστεράς" τελείωσε το μεσημέρι της Παρασκευής 30 Οκτωβρίου 2015, την ημέρα δηλαδή της τελευταίας προθεσμίας για την πληρωμή της πρώτης δόσης του ΕΝΦΙΑ που οι ίδιοι υποτίθεται ότι θα καταργούσαν.
Επί 9 μήνες στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύονται με τη λογική του "βόλεψε όσους μπορείς στην κρατική μηχανή, αφήνοντας τον λογαριασμό απλήρωτο για τους επόμενους".
Διαπραγματεύτηκαν δήθεν περήφανα με τα... πουκάμισα έξω, επί σχεδόν έναν χρόνο καταγγέλλουν τους... προηγούμενους, επιβάλλουν "σοσιαλιστικούς" φόρους όπως ο ΦΠΑ στην εκπαίδευση, στο μοσχαρίσιο κρέας και στα τέλη κυκλοφορίας, εξοντώνουν τη μεσαία τάξη, φόρεσαν στους "αγανακτισμένους" υπουργικά κουστούμια, έβαλαν τους επικεφαλής του κινήματος "Δεν πληρώνω" να καθίσουν σε υπουργικές καρέκλες, κατέστησαν το νομιμό συνώνυμο του ηθικού (βλέπε Φλαμπουράρης), ενώ την ίδια ώρα διακηρύσσουν ότι διαφωνούν με αυτά που συμφώνησαν και ψήφισαν, λες και το αυτομαστίγωμα τους βοηθά να ξεχνούν ότι καθημερινά διαψεύδουν τους εαυτούς τους.
Πορεύονται, δηλαδή, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, χωρίς σχέδιο, χωρίς ισοδύναμα, έχοντας ως κύριο ζητούμενο να καθησυχάσουν όσους φωνάζουν για λίγες ώρες κατά του τρίτου μνημονίου που φέρει τη δική τους υπογραφή.
Ξεχνούν, ωστόσο, κάτι πολύ βασικό. Ότι "το κράτος δεν είναι λύση (για να διορίζεις ημέτερους στην προκειμένη περίπτωση), αλλά το πρόβλημα", όπως συνήθιζε να λέει και ο Ρόναλντ Ρέϊγκαν.
Δυστυχώς στην Ελλάδα τίποτα δεν λειτουργεί πλέον οργανωμένα και πολύ φοβάμαι ότι από τη στιγμή που οι μεταρρυθμίσεις θα παραμείνουν κλειδωμένες στα υπουργικά συρτάρια, θα αργήσουμε να ψηλαφίσουμε ως χώρα τα πρώτα σημάδια ανάπτυξης.
Το μόνο που θα κάνουμε κάθε μήνα θα είναι να πληρώνουμε αβάστακτους "Αριστερούς" φόρους.
Με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας να βρίσκονται προ των πυλών, τις καταθέσεις (όσες απέμειναν στις τράπεζες) να απειλούνται με "κούρεμα", τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες να προκαταβάλλουν αυξημένο φόρο, τους δικαιούχους του επιδόματος θέρμανσης (οι οποίοι δεν το έχουν εισπράξει ακόμη) να μειώνονται δραστικά, τις συντάξεις να ψαλιδίζονται δραματικά μέσω της "αριστερής" αύξησης των κρατήσεων, τα δύσκολα είναι μπροστά μας.
Τελικά, όλα έγιναν για ένα κόκκινο υψωμένο γάντι.
Άραγε, τι θα γινόταν αν αυτά τα μέτρα τα λάμβανε η προηγούμενη Κυβέρνηση;
Ρητορικό το ερώτημα και φυσικά και δεν περίμενω απάντηση...
