Άρθρο του Θεόδωρου Καράογλου στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» (23.09.2015)
«Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει»
«Ο της φιλοδοξίας έρως, των ανθρώπων νουν επιθολεί»
Αίσωπος
(μτφ: Η φιλοδοξία θολώνει το μυαλό)
Επέλεξα να ξεκινήσω την εισαγωγή μου με το παραπάνω απόφθεγμα, γιατί πιστεύω ότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή, κάθε άνθρωπος πρέπει να... απλώνει τα πόδια του μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα και να μην παρασύρετε από παιδικά πάθη, τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα να βλέπει τη σκιά του και να θεωρεί το ύψος του μεγαλύτερο από όσο πραγματικά είναι.
Συνδέω την αυτογνωσία, με την φιλοδοξία και τη ματαιοδοξία, γιατί θέλω να καταδείξω την ποιοτική και πολλές φορές χαοτική διαφορά ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ.
Το «θέλω» τις περισσότερες φορές περιορίζεται στη βούληση και την επιθυμία, ενώ το «μπορώ» μαρτυρά ικανότητα και αποτελεσματικότητα. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που οι δυο λέξεις συμβαδίζουν.
Κάνω αυτήν την επισήμανση γιατί οι παροικούντες την «γαλάζια» Ιερουσαλήμ, ακούμε και διαβάζουμε από το πρωί της Τρίτης να παρελαύνουν στον Τύπο ονόματα επίδοξων διαδόχων του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.
Φυσικά και δεν πρόκειται να κάνω αναφορά σε συγκεκριμένα ονόματα. Ωστόσο εκείνο που θέλω να τονίσω είναι πως το μείζον κατά τη γνώμη μου (και το γράφω χωρίς να διακατέχομαι από το σύνδρομο του υποψήφιου... υποψήφιου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας), είναι η διαδικασία εκλογής του νέου ή της νέας Προέδρου να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο σοβαρότητας και να μην αντιμετωπιστεί από ορισμένους ως αφετηρία προσωπικής προβολής ή μέσο υπενθύμισης πολιτικής παρουσίας.
Αυτό είναι κατ' εμέ το ουσιώδες στην εκλογή νέου επικεφαλής στη Νέα Δημοκρατία. Διότι οι επίδοξοι «μνηστήρες», πέραν των διαπιστευτηρίων που θα πρέπει να παρουσιάσουν στην εκλογική μας βάση, η οποία με τη σειρά της θα επιλέξει με τη ψήφο της τον καταλληλότερο ή την καταλληλότερη, πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους δυο σημαντικούς παράγοντες.
Πρώτον τις τρέχουσες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις και δεύτερον το βαρύ φορτίο που θα κληθούν να κουβαλήσουν στις πλάτες τους, διαδεχόμενοι εφόσον εκλεγούν εξέχουσες πολιτικές προσωπικές όπως ο αείμνηστος Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γεώργιος Ράλλης, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Μιλτιάδης Έβερτ, ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς.
Με λίγα λόγια, κανένας απ' όσους δηλώνουν σήμερα ότι ενδιαφέρονται να διεκδικήσουν την ηγεσία του κόμματος (μέλη της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας και μη) δεν έχει το δικαίωμα να το ευτελίσει, παίζοντας προσωπικά παιχνίδια εις βάρος της κορυφαίας εσωκομματικής διαδικασίας, προσδοκώντας ως αντάλλαγμα μερικά λεπτά πρόσκαιρης δημοσιότητας ή την πολιτική του... νεκρανάσταση.
Και επειδή η υποψηφιότητα για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι... πασαρέλα αλλά θέση ευθύνης, προτείνω ως απαραίτητη προϋπόθεση κάθε ενδιαφερόμενος να μπορεί να υποβάλλει υποψηφιότητα μονάχα όταν έχει εξασφαλίσει τη στήριξη από το 20% των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, του 20% των μελών της Πολιτικής Επιτροπής και ίσο αριθμό του παραπάνω αθροίσματος (μέλη Κ.Ο. και μέλη Π.Ε.) από απλά μέλη του κόμματος. Όσον αφορά στη θητεία του εκάστοτε Προέδρου, αυτή προτείνω να ανανεώνεται με ψήφο εμπιστοσύνης σε κάθε τακτικό Συνέδριο (ανά τριετία δηλαδή).
Τούτες τις ώρες η Ελλάδα χρειάζεται τη Νέα Δημοκρατία περισσότερο από ποτέ.
Και η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται με τη σειρά της όχι... πρόεδρο 15μελούς ή κάποιον-α κατ' ομοίωση του Αλέξη Τσίπρα, αλλά Πρόεδρο που θα διακρίνεται για το ήθος, την επιμονή, την προσήλωσή του στον ρεαλισμό και την ικανότητά του να επικοινωνεί μηνύματα ελπίδας.
Κάποιον ή κάποια που θα έχει όραμα, πυγμή, παιδεία, καθημερινή τριβή με την κοινωνία, συναίσθηση του καθήκοντος που αναλαμβάνει και να ξέρει να παίρνει δύσκολες αποφάσεις.
Κάποιον ή κάποια που ξέρει τι σημαίνει να είσαι ηγέτης.
Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στην παράταξη, στην πατρίδα και την πολιτική μας ιστορία.
Σε τελική ανάλυση, κάθε ένας οφείλει να έχει το γνώθι σαυτόν.
Άλλωστε, για να επικαλεστώ ακόμη μια φορά τη ζωή και την πολιτική, λίγη σοβαρότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...
