Άρθρο του Θεόδωρου Καράογλου στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» (30.05.2015)
Άρθρο: «Πρώτη φορά Αριστερά και... τελευταία»
Από τις 28 Μαΐου 1979 μέχρι σήμερα πέρασαν 36 χρόνια από την ημέρα που ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε τη συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και χρειάστηκαν μόλις 120 ημέρες για να φτάσουμε στο σημείο να κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα.
Ποτέ ξανά μια ευρωπαϊκή Κυβέρνηση, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έκανε τόση μεγάλη ζημιά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Με τη δημιουργική τους ασάφεια, "έθαψαν" την οικονομική ανάπτυξη κάτω από την παρατεταμένη αβεβαιότητα, τις καθημερινές αντιφάσεις και τον ενορχηστρωμένο αποπροσανατολισμό. Και με δική τους ευθύνη περάσαμε από την ελπίδα του 2014 στην αβεβαιότητα και την... απόλυτη κρίση του 2015.
Δεν παριστάνω τον λογοτέχνη, ούτε λογοτεχνώ.
Απλά περιγράφω όσο πιο γλαφυρά μπορώ την προσπάθεια της πρώτης φοράς Αριστερής Κυβέρνησης να καλύψει το έλλειμμα πολιτικής σκέψης και δράσης, με επικοινωνιακούς τακτικισμούς και "επαναστάσεις" εσωτερικής κατανάλωσης.
Τα όσα υπόσχονταν προεκλογικά αποδεικνύονται τελικά... φαντασιώσεις. Και ο λαός μας, που έχει το κακό συνήθειο να αναζητά μεσσίες, απογοητεύτηκε για ακόμη μια φορά μόλις αντιλήφθηκε ότι με την ψήφο του δεν κατάφερε ούτε το βαρύ χρέος που κουβαλά στις πλάτες του να "κουρέψει", ούτε μια άλλη πολιτική να φέρει.
Οι μόνες που "κουρεύτηκαν"... σύριζα, ήταν οι προσδοκίες και οι ελπίδες.
Δυστυχώς, κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα συνειδητοποίησε ότι υπάρχει ειδοποιός διαφορά μεταξύ της προεκλογικής και της μετεκλογικής περιόδου.
Καμία χώρα δεν κυβερνάται με πλάνες και εντυπώσεις, ούτε οι διαπραγματεύσεις γίνονται στις πλατείες. Όπως, επίσης, καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί την εξουσία εγκλωβισμένη σε ριζοσπαστικές "φούσκες", ούτε συμπεριφερόμενη σαν... πεισματάρικο παιδί που κρατά... μούτρα στους Ευρωπαίους επειδή δεν του έκαναν το χατίρι.
Γιατί πολύ απλά, πολιτική δεν σημαίνει να χειροκροτείς αυτάρεσκα τον εαυτό σου ή να αποκαλείς υποκριτικά ως "κοινωνική δικαιοσύνη" αυτό που κατέκρινες μέχρι χθες ως "βόλεμα", αλλά να βρίσκεις έγκαιρα λύσεις και να αποτρέπεις τα χειρότερα όταν αυτά έρχονται κατά πάνω σου με καλπασμό.
Επί τέσσερις μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ παριστάνει τον εθνικό εισαγγελέα. Ξέρει μονάχα να κουνά το δάκτυλο καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα, διότι πολύ απλά αυτό έμαθε να κάνει ως κόμμα του 4%.
Η καλύτερη απάντηση στα όσα υποσχέθηκαν προεκλογικά περί "ελπίδας" και "Αλλαγής" είναι τα λόγια του Χαρίλαου Φλωράκη μετά τις εκλογές του 1981, όταν σχολίασε την τότε Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου: "Αλλαγές βλέπω, αλλαγή όμως όχι. Βλέπω βήματα στο παλιό μονοπάτι και όχι σε νέο δρόμο. Δεν είναι μια νέα πολιτική υπέρ του λαού και του τόπου, δεν είναι αλλαγή".
Για αυτό και τα δανεικά της ιστορίας θα επιστραφούν στον ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο εμφατικό και μάλιστα γρηγορότερα από όσο περιμένουν κάποιοι.
Και τότε όλοι θα λένε "πρώτη φορά Αριστερά και... τελευταία", κάτι που ήδη αρχίζουν να ψιθυρίζουν οι περισσότεροι.
ΥΓ: Τελικά αναλογίζομαι ότι ίσως μια "κακή" Δεξιά είναι πολύ πιο αποτελεσματική από μια "καλή" Αριστερά!
