Άρθρο του Βουλευτή Β΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην ιστοσελίδα «Politesoraiokastrou.gr» που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2022
«Κανένα οπαδικό κασκόλ δεν έχει μεγαλύτερη αξία από μια ζωή»
Η αποτρόπαιη δολοφονία του 19χρονου Άλκη δεν είναι αποτέλεσμα οπαδικής βίας αλλά ένα στυγερό έγκλημα επειδή κάποιος τόλμησε να δηλώσει στους δράστες την οπαδική του προτίμηση. Ειλικρινά δεν το χωράει ανθρώπινος νους ότι νεαροί αφαίρεσαν συνειδητά μια ζωή επειδή στο δικό τους τρόπο σκέψης ο αθλητισμός είναι προέκταση του εγωισμού τους. Επειδή στο δικό τους αξιακό κώδικα ένα οπαδικό κασκόλ έχει μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο...
Πρώτα ως γονιός και μετά ως ενεργός πολίτης συνασπίζομαι με όσους πιστεύουν ότι οι αθλητικές δραστηριότητες είναι παιχνίδι και σε καμία περίπτωση ζήτημα ζωής ή θανάτου. Ενώνω τη φωνή μου με τους συμπατριώτες μας που το ξημέρωμα της 1ης Φεβρουαρίου ένιωσαν ένα «μούδιασμα» στο άκουσμα της θλιβερής είδησης. Μακάρι ποτέ ξανά άλλη μάνα να μην ξανακλάψει το παιδί της!
Για να μην γίνουμε, όμως, στο ίδιο έργο θεατές, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι ο τοξικός οπαδισμός μετατρέπει τον φίλαθλο σε «στρατιώτη» και τα ομαδικά αθλήματα σε «πόλεμο», με το... ενδιαφέρον να μετατοπίζεται από τα γήπεδα στις πλατείες και τις γειτονιές.
Η φράση «καταδικάζουμε τη βία», που γράφτηκε και ειπώθηκε κατά κόρον τις τελευταίες ημέρες, πρέπει να γίνει κοινή πεποίθηση και αφετηρία ώστε να σπάσουμε το απόστημα. Σε τελική ανάλυση η δολοφονία του Άλκη δεν πρέπει να ξεχαστεί μετά τη σύλληψη και καταδίκη των δραστών, γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα τη βρουν μπροστά τους και άλλες οικογένειες.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο σημείο που με στοχευμένες παρεμβάσεις ο αθλητισμός πρέπει να αποκτήσει ξανά την αθωότητα που έχει απολέσει τα τελευταία χρόνια. Να μεταβούμε από την εποχή των... μαχαιριών, των συμπλοκών και του χουλιγκανισμού σε εκείνη που οι φίλοι δυο ομάδων θα μπορούν να παρευρίσκονται μαζί στο γήπεδο δίχως εντάσεις, προπηλακισμούς και καταστροφές.
Στο πλαίσιο αυτό η Κυβέρνηση πορεύεται με τρεις κατευθυντήριους άξονες για την αντιμετώπιση των φαινομένων της οπαδικής βίας. Μέτρα όπως η ακόμα μεγαλύτερη αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου σε ό,τι αφορά στη λειτουργία των Λεσχών Φιλάθλων και των παραρτημάτων τους, οι αναγκαίες προσαρμογές του ποινικού κώδικα και η εντατικοποίηση των ελέγχων από πλευράς της Ελληνικής Αστυνομίας που ανακοινώθηκαν τα τελευταία 24ωρα, προστίθενται σε μια σειρά άμεσων και αποτελεσματικών κυβερνητικών παρεμβάσεων που προηγήθηκαν από το 2019 έως σήμερα για την ενίσχυση των μηχανισμών πρόληψης και ελέγχου. Αναφέρομαι στην επιστροφή του «ιδιώνυμου», η εφαρμογή του οποίου μείωσε τα κρούσματα βίας στον επαγγελματικό αθλητισμό κατά 80%, στη ρύθμιση των οργανωμένων μετακινήσεων των οπαδών, στην επέκταση των τοπικών και χρονικών ορίων εφαρμογής των ποινικών διατάξεων για πράξεις αθλητικής βίας που έχουν αμιγώς οπαδικά κίνητρα, αλλά και στη δυνατότητα που δόθηκε στην ΕΛ.ΑΣ. να διενεργεί δειγματοληπτικούς ελέγχους στους κατόχους εισιτηρίων κατά την έλευσή τους στις αθλητικές εγκαταστάσεις.
Επειδή, όμως, πρέπει να βάλουμε το δάχτυλο εις τον τύπον των ήλων, καταθέτω τρεις ακόμα πρωτοβουλίες που εκτιμώ ότι κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Η πρώτη αφορά στην αυστηροποίηση των ελέγχων στους νόμιμους εκπροσώπους των συνδέσμων. Ως φυσικά πρόσωπα πρέπει να διώκονται όταν διαπιστώνονται παραβατικές συμπεριφορές από τους συνδέσμους που εκπροσωπούν. Η δεύτερη έχει να κάνει με τον ρόλο που διαδραματίζουν τα οπαδικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εφημερίδες, ιστοσελίδες, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης επηρεάζοντας την ανάπτυξη διάφορων κοινωνικών φαινομένων, συμπεριλαμβανομένου και του χουλιγκανισμού. Για χάρη του κλικ, της ακροαματικότητας τα οπαδικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης περνούν πολύ συχνά από την ενημέρωση στην υπερβολή. Τέλος, τη «φωτιά» της οπαδικής βίας πυροδοτούν και οι δηλώσεις αθλητικών παραγόντων. Είναι συχνό φαινόμενο ο οπαδισμός να μετατρέπεται σε μέσο άσκησης πίεσης για την εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων και κάπου εκεί το αθλητικό ιδεώδες μηδενίζεται.
Μπορεί για κάποιους να ακουστεί υπερβολικό, ωστόσο εφόσον το πάθημα δεν γίνει επιτέλους μάθημα, ο αποκλεισμός των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί ως μοχλός πίεσης. Δεν αρκεί να καταδικάζουμε τη βία. Ούτε φτάνει να καταδικαστούν οι αυτουργοί. Το ζητούμενο είναι να μιλήσουμε ανοιχτά για όσα και όσους οδηγούν τις καταστάσεις προς τα εκεί, μετατρέποντας τους οπαδούς των ομάδων σε εχθρούς του ενός για τον άλλον.
Σε τελική ανάλυση ο αθλητισμός ανήκει στη συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας που έχουν μείνει άφωνοι από τη θλίψη και τον πόνο για τον άδικο θάνατο του Άλκη.
Γι' αυτό κλείνω αυτές τις σκέψεις με μια ευχή που έγραψα παραπάνω: Μακάρι καμία άλλη μάνα να μην ξανακλάψει το παιδί της.
