Χαιρετισμός Υφυπουργού Εσωτερικών (Μακεδονίας και Θράκης), κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην εκδήλωση της Ένωσης Ομογεών εκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ελλάδος, για τα 100 χρόνια από την έναρξη της Μικρασιατικής εκστρατείας, που πραγματοποιήθηκε στις 08 Δεκεμβρίου 2019
Υψηλοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι,
βρίσκομαι ενώπιών σας, στην όμορφη εκδήλωση που διοργανώνει:
-η Ένωση Ομογενών εκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ελλάδος,
-με την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος,
όχι με την ιδιότητα του Υφυπουργού Εσωτερικών (Μακεδονίας και Θράκης), αλλά του απόγονου οικογένειας που βίωσε την πίκρα:
-της προσφυγιάς
-και του ξεριζωμού.
Είμαι και εγώ ένας από εσάς, γι' αυτό θεώρησα:
-χρέος,
-και τιμή
να θέσω την όλη πρωτοβουλία υπό την αιγίδα του Διοικητηρίου.
Φίλες και φίλοι,
κατά την προσωπική μου άποψη, μια αλησμόνητη πατρίδα ζει πάντα στα απαραβίαστα πνευματικά σύνορα της εθνικής μας συνείδησης.
Και το αναφέρω μετά λόγου γνώσεως καθότι, καταγόμενος από την Ανατολική Ρωμυλία, μεγάλωσα και εγώ με:
-τα νάματα της προσφυγιάς
-και τα μοιρολόγια
για τις πατρίδες που αφήσαμε πίσω.
Στους ώμους μας κουβαλάμε ένα εθνικό καθήκον. Να μη σβήσει ποτέ το καντήλι της ιστορικής μνήμης.
Ειλικρινά, το έχουμε ανάγκη τώρα που η πατρίδα μας ορθώνει και πάλι υπερήφανη το εθνικό της ανάστημα.
Ως σύγχρονοι θεματοφύλακες του Μικρασιατικού Ελληνισμού, καλούμαστε να κρατήσουμε ακέραια τα γεγονότα του 1922.
Οφείλουμε να γίνει απολύτως κατανοητό σε κάθε συμπατριώτη μας ότι οι Έλληνες της Μικράς Ασίας:
-εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους,
-σφαγιάστηκαν,
-εξοντώθηκαν μαζικά.
Ακόμη θυμάμαι τις διηγήσεις του παππού μου, Θόδωρου, για τα γεγονότα της εποχής.
Ακόμη και τώρα, χρόνια μετά, ακούω τον κόμπο στο λαιμό που έβγαινε από τα βάθη της ψυχής του, όπως δεν μπορώ να ξεχάσω τα βουρκωμένα μάτια της μητέρας μου, όταν θυμόταν τα όσα μαρτυρικά βίωσαν οι γονείς της.
Ο όρκος που έχω δώσει, όπως είμαι σίγουρος ότι πράξατε και εσείς, είναι να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου:
-τα καραβάνια,
-ο θρήνος
-και η καταστροφή
να παραμείνουν αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα.
Περίπου 2,5 εκατομμύρια Έλληνες απομακρύνθηκαν βίαια από τη γη που γεννήθηκαν.
700.000 υπολογίστηκαν οι νεκροί,
-άλλοι 300.000 χάθηκαν στις μαρτυρικές πορείες χωρίς γυρισμό στα βάθη της Τουρκίας,
-και 1,5 εκατομμύριο έγιναν πρόσφυγες.
Ξεριζώθηκαν! Δεν συνωστίστηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης...
Δεν πρόκειται, λοιπόν, για άλλη μια καταστροφή, αλλά για τον αφανισμό ενός πολιτισμού.
Για ένα Ολοκαύτωμα του ελληνισμού της Ανατολής.
Απόψε, είμαστε εδώ, για:
-να αναμοχλεύσουμε,
-να συντηρήσουμε,
-να διαφυλάξουμε
-και να διδαχθούμε από την ιστορική μνήμη,
αξιοποιώντας την ως πολύτιμο εργαλείο βελτίωσης της εθνικής μας σκέψης.
Με αυτές τις λίγες κουβέντες, θέλω να συγχαρώ τους διοργανωτές της εκδήλωσης μνήμης.
Κάνατε εξαιρετική δουλειά και σας αξίζουν πολλά μπράβο.
Εξυπακούεται ότι βρίσκομαι δίπλα σας και οι πόρτες του γραφείου μου θα είναι πάντα ανοικτές για εσάς.
Σας ευχαριστώ πολύ.
