Χαιρετισμός Υφυπουργού Εσωτερικών (Μακεδονίας και Θράκης) κ. Θεόδωρου Καράογλου για τα 24 χρόνια από την ίδρυση του οργανισμού "Χαμόγελο του παιδιού", που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019
Αξιότιμε Πρόεδρε του "Χαμόγελου του Παιδιού", αγαπητέ Κώστα Γιαννόπουλε,
Υψηλοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι,
εκπροσωπώντας την κυβέρνηση σας μεταφέρω τις θερμότερες ευχές του Πρωθυπουργού, κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, για τη συμπλήρωση 24 χρόνων προσφοράς του Χαμόγελου του παιδιού.
Σας ευχαριστούμε για όσα έχετε προσφέρει και για όσα θα συνεχίσετε να κάνετε ακόμη, "στολίζοντας" τις ζωές μικρών παιδιών και βοηθώντας τα να "γιατρέψουν" τα τραύματα που αφήνουν στις ψυχές τους:
-η βία,
-τα προβλήματα υγείας,
-η φτώχεια
-και η έλλειψη επικοινωνίας με τους μεγαλύτερους.
Για να είμαι ειλικρινείς μαζί σας, μου είναι δύσκολο να σταθώ σε αυτό το βήμα μόνο με την ιδιότητα του Υφυπουργού Εσωτερικών, αρμόδιου για τα θέματα Μακεδονίας και Θράκης.
Προτιμώ να σας μιλήσω ως γονιός, διότι δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή που ως τηλεθεατής είδα τον μικρό Ανδρέα Γιαννόπουλο να ζωγραφίζει με τα δάκτυλά του ένα χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο.
Ο Ανδρέας του Κώστα Γιαννόπουλου, ο Ανδρέας όλων μας, από εκείνη τη στιγμή έγινε σύμβολο, ζητώντας όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν το δικαίωμα να χαμογελούν ευτυχισμένα.
Ο 10χρονος Ανδρέας έγινε άγγελος, χάρη όμως σε εκείνη τη μικρή κίνησή που έκανε με τα χέρια του βοήθησε ώστε σήμερα, 24 χρόνια μετά, να ανθίζει το χαμόγελο στα πρόσωπα 1.600.000 παιδιών και των οικογενειών τους.
Κώστα Γιαννόπουλε, είμαι σίγουρος ότι σήμερα ο γιος σου Ανδρέας είναι πολύ υπερήφανος για όσα προσφέρεις στην κοινωνία και σε κοιτάζει από εκεί ψηλά με καμάρι, διότι έκανες το όραμά του πράξη.
Αισθάνομαι πολύ αμήχανα για το τι άλλο μπορώ να πω, όταν μπροστά μου έχω έναν πατέρα που βίωσε τον απόλυτο πόνο.
Και όμως, μέσα από τη δική του θλίψη κατάφερε να λάμπει σαν τον ήλιο και να φωτίζει κάθε σκοτεινό μονοπάτι της ζωής για τα παιδιά που ζουν σε ένα περιβάλλον που δεν τους αξίζει.
Για αυτό δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ με σεβασμό στο μεγαλείο του ανδρός που ομορφαίνει τα πάντα γύρω του.
Στο μεγαλείο του ανδρός που δεν επέτρεψε στη μοίρα να τον λυγίσει παρά τα δυνατά χτυπήματα που του επεφύλαξε, αλλά ξανασηκώθηκε όρθιος προσφέροντας μέσα από τον οργανισμό που δημιούργησε:
-την αγάπη,
-τη συντροφιά,
-τη βοήθεια
σε όσους το έχουν ανάγκη.
Σπάνια συναντάς τις ημέρες μας προσωπικότητες να προσφέρουν απλόχερα:
-ανθρωπιά,
-καλοσύνη,
-αισιοδοξία,
-πίστη
-ελπίδα
-και ένα στοργικό άγγιγμα που λέγεται "αγκαλιά".
Αυτοί οι άνθρωποι, όπως ο Κώστας Γιαννόπουλος, είναι οι αληθινοί μαχητές της ζωής. Εκείνοι που πορεύονται:
-με αρχές
-και ήθος
χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα και που όταν τους γνωρίζεις από κοντά αισθάνεσαι μόνο δέος για το πρόσωπό τους.
Φυσικά, το "χαμόγελο του παιδιού" δεν είναι μόνο ο Κώστας. Είναι όλοι:
-οι αφανείς ήρωες,
-τα μέλη της μεγάλης οικογένειας
που δημιούργησε πριν 24 χρόνια, οι οποίοι έχουν στην ψυχή τους μόνο απέραντη αγάπη για αυτό που κάνουν.
Πίσω από κάθε χαμόγελο ενός παιδιού κρύβονται:
-θυσίες,
-δάκρυα
-και θέληση μιας ομάδας που στηρίζει κάθε χρόνο χιλιάδες παιδιά.
Πίσω από κάθε αριθμό κρύβεται και ένα ξεχωριστό παιδί με ζοφερό παρελθόν.
Πίσω από κάθε ιστορία που μαθαίνουμε κρύβεται ένας διαρκής αγώνας για να ξεπεραστούν μικρές και μεγάλες δυσκολίες.
Αυτό είναι το χαμόγελο του παιδιού.
Αυτός είναι:
-ο σκοπός,
-το έργο,
-η καθημερινότητά του.
Είναι παράδειγμα ανιδιοτελούς προσφοράς για όλους.
Είναι η απόδειξη πως όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά όλου του κόσμου να χαμογελούν. Όχι μόνο στο πρόσωπο, μα κυρίως στην ψυχή τους.
Το χαμόγελο ενός παιδιού είναι σημαντικότερο από κάθε τι άλλο στον κόσμο, διότι τα παιδιά μας είναι η κινητήριος δύναμη του κόσμου.
Και επειδή τα περισσότερα χαμόγελα ξεκινούν συνήθως από ένα άλλο χαμόγελο, η εικόνα του μικρού Ανδρέα Γιαννόπουλου να χαμογελά δεν πρόκειται να σβήσει από τη μνήμη κανενός.
Η θετική του στάση ζωής, γεμάτη υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, αποτέλεσε παράδειγμα:
-εθελοντισμού,
-συλλογικότητας
-και αλληλεγγύης.
Κοιτούσες το βλέμμα του και χανόσουν γιατί σε διαπερνούσε η γενναιότητα ενός παιδιού που ανέβαινε το δικό του βουνό.
Ενός παιδιού που είχε όραμα να κάνει τον κόσμο καλύτερο και το κατάφερε.
Ενός παιδιού που ήθελε να βλέπει τους γύρω του να χαμογελούν.
Ενός παιδιού που υπήρξε ο γιος όλων μας.
Ενός παιδιού που θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και θα βρίσκεται πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι τελικά η ζωή είναι όμορφη, παρά την ασχήμια που μπορεί να συναντήσουμε σε αυτήν.
Κώστα Γιαννόπουλε, σε ευχαριστούμε για όλα.
Εσένα, τον γιο σου Ανδρέα, το χαμόγελο του παιδιού.
Σας ευχαριστώ πολύ!
