Η τοποθέτηση του κ. Καράογλου στην παρουσίαση του βιβλίου της Αλεξάνδρας Συμεωνίδου με τίτλο: "Οι δαίμονες της ερήμου", τη Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018
Φίλες και φίλοι,
ξεκινώντας θέλω να χαιρετήσω την πρωτοβουλία του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη να διοργανώσει στη Θεσσαλονίκη την αποψινή παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Αλεξάνδρας Συμεωνίδου, με τίτλο «Οι δαίμονες της ερήμου».
Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω:
-όλες
-και όλους εσάς
για την παρουσία σας, αλλά ιδιαίτερα τη συγγραφέα για την τιμητική πρόταση που μου έκανε να είμαι ένας από τους ομιλητές.
Η κυρία Συμεωνίδου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Πρωταγωνιστεί στα συγγραφικά δρώμενα ούσα ιδιαίτερα:
-αγαπητή
-και αποδεκτή
από το αναγνωστικό κοινό διότι δεν αφομοιώθηκε από την κρατούσα αντίληψη ότι η συγγραφή ενός βιβλίου είναι μια τεράστια βιομηχανία:
-παραγωγής,
-προώθησης,
-διαφήμισης
-και πώλησης.
Ένας εμπορικός κόσμος, δηλαδή, με μέτρο τον αριθμό των πωλήσεων και όχι με γνώμονα την αξία του κειμένου.
Προσωπικά πιστεύω ότι το καλό βιβλίο δεν έχει ημερομηνία λήξης, ούτε είναι προϊόν κατανάλωσης ή μιας χρήσης.
Αντίθετα, ως διαγνωστικό εργαλείο, είναι πάντα επίκαιρο και δεν εγκαταλείπεται ποτέ.
Σου δίνει τα ερεθίσματα να δεις τη μεγάλη εικόνα και να στοχαστείς. Να «ωριμάσεις» ως άνθρωπος μέσω ενός αδιάλειπτου προβληματισμού που οδηγεί σε ταξινόμηση:
-σκέψεων,
-αξιών
-και προταγμάτων ζωής.
Κάθε βιβλίο καθοδηγείται από μια δημιουργική ιδέα. Συνδιαμορφώνει το νου, βοηθώντας τον να αξιολογεί σφαιρικά τις τρέχουσες εξελίξεις, απαλλαγμένος από:
εμμονές και ιδεοληψίες.
Νομίζω ότι όσοι βρισκόμαστε σε αυτήν την αίθουσα και έχουμε διαβάσει τα κείμενα της Αλεξάνδρας Συμεωνίδου, έχουμε αντιληφθεί ότι ως προσωπικότητα η συγγραφέας διεισδύει σε διδακτικά μαθήματα ζωής. Διαθέτει άλλωστε:
-την εμπειρία
-τα βιώματα
-και πληθώρα παραστάσεων
να βαδίσει σε αυτόν τον δρόμο!
Οι «δαίμονες της ερήμου» με συντρόφευσαν αρκετά βράδια από τη στιγμή που τους κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου. Βλέπετε, η πολιτική είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και μόνο τότε έχω την πολυτέλεια να αφιερώσω χρόνο στο διάβασμα.
Από τις πρώτες σελίδας κατάλαβα ότι το συγκεκριμένο βιβλίο παράγει τέχνη διότι:
-είναι προσιτό στον μέσο αναγνώστη
-και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του.
Ιδιαίτερα από τη στιγμή που έχει ως σημείο αναφοράς τον Μέγα Αλέξανδρο και στον πυρήνα του πραγματεύεται τα αίτια του θανάτου του στην αρχαία Βαβυλώνα.
Είτε συμφωνεί κανείς, είτε διαφωνεί με όσα έχουν γράψει κατά καιρούς ιστορικοί και μελετητές ανά τον κόσμο για τον ξαφνικό θάνατό του, ουδείς αμφισβητεί ότι πρόκειται για μια προσωπικότητα η οποία:
-νίκησε το χρόνο
-και υπερέβη τα γεωγραφικά όρια.
Πάρτε για παράδειγμα την ηρωίδα του βιβλίου, την Λίζα Φέργκιουσον, η οποία γαλουχήθηκε με την απεριόριστη λατρεία προς την αξεπέραστη προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Μπορεί μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να μας δίνεται η αίσθηση ότι η Αμερικανίδα αρχαιολόγος ακροβατεί μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, ζώντας σε έναν επίπλαστο κόσμο όπου κυριαρχεί η εξιδανικευμένη μορφή του αρχαίου Μακεδόνα, ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει αυτό που επισημαίνει στη σελίδα 13 η κα. Συμεωνίδου. Ότι, δηλαδή, ο σπουδαίος Έλληνας, ο σπουδαίος Μακεδόνας «ήταν και εκείνος άνθρωπος».
Ο Αλέξανδρος έγινε Μέγας διότι:
-ηγήθηκε,
-προπορεύθηκε
-και καθοδήγησε το στρατό του με οξυδέρκεια.
Κέρδισε και δεν υπέταξε μόνο τους λαούς που κατέκτησε.
Άφησε συλλογικές μνήμες ως Έλληνας όπου και αν πάτησε το πόδι του, ζώντας στην αιωνιότητα, όπως αναφέρει η κα. Συμεωνίδου στη σελίδα 120.
Έβγαλε τον ελληνικό πολιτισμό πέρα από τα στενά του όρια και τον επέκτεινε σε έναν άλλον κόσμο με διαφορετικές:
-ιδέες,
-κουλτούρες
-και αντιλήψεις.
Το διαπιστώνουμε, άλλωστε, από το σημείο που η συγγραφέας εξιστορεί τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σε κράτη όπου κυριαρχεί το Ισλάμ, όπως είναι για παράδειγμα το Ιράκ. Κάτι άλλωστε που βίωσε η ίδια η πρωταγωνίστρια του βιβλίου στον... γάμο της με τον Αλί.
Τότε, όπως επισημαίνεται στη σελίδα 249, όπου «ο φίλος έγινε:
-τύραννος,
-δυνάστης που θα τη διαφέντευε»,
φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να την προσφέρει ως ανθρωποθυσία στην αρχαία θεά Ιστάρ.
Δεν θέλω να πω περισσότερα για την πλοκή του μυθιστορήματος γιατί τότε θα χάσετε το ενδιαφέρον σας για το βιβλίο.
Επιλέγω να σταθώ περισσότερο στο μήνυμα που στέλνει η συγγραφέας για την αναγκαιότητα αναζήτησης της ιστορικής αλήθειας. Πόσο μάλλον τώρα, που με τη συμφωνία των Πρεσπών επιχειρείται ένα βίαιο «ξεπούλημα» της Μακεδονίας μας.
Δεν θέλω να πολιτικοποιήσω τη συζήτηση, ούτε να αντιπαρατεθώ με τον κ. Αβραμίδη που διετέλεσε βουλευτής των ΑΝΕΛ.
Οφείλω, όμως, να κάνω ειδική αναφορά στην ιστορική αλήθεια και πως αυτή τεκμηριώνεται από την αρχαιολογική σκαπάνη. Άλλωστε και η ηρωίδα μας αρχαιολόγος είναι.
Κατά την προσωπική μου άποψη η αρχαιολογία είναι μια από τις κύριες κατακτήσεις της ιστορικής μεθοδολογίας, αφού χάρη σε αυτήν τεκμηριώνονται οι γραπτές μαρτυρίες.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα, τα ίχνη της ανθρώπινης δραστηριότητας στα παρελθόντα έτη:
-αφενός δεν επιδέχονται παραποίηση,
-αφετέρου τροφοδοτούν με τον πλέον αυθεντικό αξιόπιστο τρόπο την ιστορική έρευνα.
Στη Μακεδονία το γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα, γιατί τούτα τα χώματα ήταν είναι και θα παραμείνουν Ελληνικά!
«Έστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία».
Γη μαρτύρων και ηρώων!
Η διαμάχη για το όνομα δεν αφορά μονάχα την ιστορία. Η οικειοποίηση του όρου «Μακεδονία» από τα Σκόπια «γεννά» γεωπολιτικό πρόβλημα το οποίο λειτουργεί ως όχημα του αλυτρωτικού τους επεκτατισμού.
Φίλες και φίλοι:
-η μεγάλη μας κληρονομιά,
-η εθνικότητά μας,
-η πίστη μας παρέμειναν ζωντανές με αγώνες και μας κληροδοτήθηκαν με θυσίες.
Χρέος μας είναι να κρατάμε πάντα αναμμένη στην καρδιά τη φλόγα της πίστης για την πατρίδα.
Το να αγαπάμε την Ελλάδα δεν είναι «φασιστικό».
Το να τιμάς και να σέβεσαι τον τόπο σου δεν είναι «ακροδεξιό».
Το να γνωρίζεις και να υπερασπίζεσαι την ιστορία σου δεν είναι «εθνικιστικό».
Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη!
Θυμηθείτε μονάχα πως κάποιοι έσπευσαν να απαξιώσουν άρον-άρον τον τύμβο Καστά. Το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης είναι η πιο πρόσφατη απόδειξη ότι Μακεδονία ίσον Ελλάδα και Ελλάδα ίσον Μακεδονία.
Προσωπικά νιώθω πολύ περήφανος που είχα τη χαρά, ως υπουργός Μακεδονίας και Θράκης, να χρηματοδοτήσω πρώτος αυτό το έργο, όταν πολλοί αρνούνταν να ακούσουν την κυρία Περιστέρη.
Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας...
Για να μην σας κουράζω, κλείνω συστήνοντάς σας ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το βιβλίο της κυρίας Συμεωνίδου. Εμένα με κέρδισε ως αναγνώστη και είμαι σίγουρος πως το ίδιο θα αισθανθείτε και εσείς. Συγχαρητήρια και στις εκδόσεις Λιβάνη για την προσεγμένη έκδοση!
Σας ευχαριστώ!
