Η ομιλία του Θ. Καράογλου στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Νίκου Λαδιανού με τίτλο: "Δεν Πωλείται"

Η ομιλία του Θ. Καράογλου στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του δημοσιογράφου Νίκου Λαδιανού με τίτλο: "Δεν πωλείται", που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:

φίλες και φίλοι,

να σας καλησπερίσω και εγώ με τη σειρά μου και να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του δημαρχιακού Μεγάρου Θεσσαλονίκης, όπου έχω:
-τη χαρά
-και την τιμή
να είμαι ένας από τους ομιλητές για την ποιητική συλλογή του:
-καλού φίλου
-εξαιρετικού επαγγελματία
-και έγκριτου δημοσιογράφου, Νίκου Λαδιανού.

Κάνω αυτήν τη μικρή εισαγωγή διότι ο Νίκος συμπυκνώνει τρεις αρετές που δύσκολα τις συναντά κανείς στις ημέρες μας.
Δεν ξέρει μόνο να γράφει!
Πρωτίστως γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι να ακούει τον συνομιλητή του και αυτό είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα του που μαρτυρά ότι ως πολυσχιδής προσωπικότητα έχει:
-συγκροτημένη σκέψη,
-«τετράγωνη» λογική
-και γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι αφουγκράζεται κανείς την κοινωνία.

Για αυτό εξάλλου είναι και ένας εξαίρετος δημοσιογράφος με:
-ξεκάθαρη ματιά στα γεγονότα,
-αποκρυσταλλωμένη άποψη για όσα συμβαίνουν γύρω μας
-και εγκυρότητα στα λεγόμενα, μα και στη γραφή του.

Φίλε Νίκο, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν συναντηθήκαμε στο γραφείο μου και μου έδωσες την ποιητική σου συλλογή, η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα.

Ομολογώ πως δεν γνώριζα ότι η ενασχόλησή σου με την ποίηση έφτασε σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Άλλωστε είχα μπροστά μου έναν δημοσιογράφο που ασχολείται με το στρατιωτικό ρεπορτάζ. Έναν άνδρα σκληραγωγημένο σε στίβους μάχης, ο οποίος ωστόσο αποτυπώνει στα ποιήματά του τον προβληματισμό που τον διακατέχει για τα τεκταινόμενα, μα και τα μελλούμενα.

Τον απασχολούν:
-το δίκαιο,
-το άδικο
και μας καθιστά ως αναγνώστες κοινωνούς των εμπνευσμένων δημιουργημάτων του.

Δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο ποιητικό μοτίβο. Αφήνει την καρδιά και το πνεύμα του να γράψουν ελεύθερα.

Δεν αυτολογοκρίνει την πένα του αλλά της επιτρέπει να χαράξει γράμματα, σκαλίζοντας τις ψυχές μας.
Ανοίγει την πόρτα της προσωπικής του αντίληψης για τον κόσμο και την τέχνη της ποίησης, γράφοντας:
-ρητά,
-ευθαρσώς
-και σε πρώτο πρόσωπο.

Και το κάνει με αξιοζήλευτη:
-λιτότητα
-και δωρικότητα,
λέξεις οι οποίες έτσι και αλλιώς συμπυκνώνουν στο εσωτερικό τους την ευρύτερη έννοια της ποίησης.

Το περιέγραψε εξάλλου και ο Κωστής Παλαμάς, λέγοντας ότι: «Ποίηση δεν είναι τίποτα παρά συμπύκνωση».

Ως εκ τούτου, η ευχάριστη έκπληξη που ένιωσα όταν άρχισα να διαβάζω την ποιητική συλλογή του Νίκου Λαδιανού έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν διαπίστωσα και τη δυναμική του ποιητικού του έργου.

Δεν θα σταθώ τόσο στο αισθητικό αποτέλεσμα, διότι αυτό είναι υποκειμενικό. Εμένα μου άρεσε και το δηλώνω με το χέρι στην καρδιά.

Ξεχωρίζω όμως:
-την αμεσότητα
-και την ειλικρίνεια που διακρίνουν όλα τα ποιήματα.

Ο Νίκος, φίλες και φίλοι, αποτυπώνει στο χαρτί:
-σκέψεις,
-εικόνες
-και συναισθήματα.

Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις!

Αντίθετα διατυπώνει:
-τις αγωνίες
-τους φόβους
-και τους προβληματισμούς που τον διακατέχουν.

Θέτει το ερώτημα: «που βαδίζουμε ως κοινωνία και ως οντότητες», προσπαθώντας να διακρίνει παράλληλα:
-τι καινούργιο φέρνει
-και τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει
αυτή η δραματική ανατροπή που βιώνουμε καθημερινά.

Εμένα μου κεντρίζει το ενδιαφέρον ότι γράφει κοινωνικοποιημένα.

Γράφει ως άνθρωπος της δράσης και αφήνει το στίγμα του.

Δεν επιτρέπει στις καταστάσεις να τον παρασύρουν ανάλογα με τη φορά του ρεύματος, αλλά διυλίζει τις σκέψεις του αναζητώντας τροφή:
-για αναζητήσεις
-και προβληματισμό.

Διακρίνω όμως και μια απογοήτευση στους στίχους του, η οποία με βάζει σε σκέψεις και έντονο προβληματισμό για το αύριο της πατρίδας μας.

Γράφει για παράδειγμα για:
-«παρακμή,
-φθορά,
-ανοησία
-και ελπίδα μαζί,
λίγο πριν εκραγεί το ηφαίστειο».

Καταγράφει, επίσης, την «ανόητη υπεροψία» που συναντούμε γύρω μας. Αυτήν που θολώνει το νου και γεμίζει «μικρούς ανθρώπους» με την ψευδαίσθηση ή την αυταπάτη ότι είναι:
-τρανοί
-και σπουδαίοι,
επειδή τους ξεγελά η «σκιά» τους.

Προσωπικά στάθηκα στη σελίδα 18 και στο ποίημα «ψευδείς προσδοκίες». Γράφει ο Νίκος Λαδιανός:
«Πέντε φράγκα πάνω, πέντε κάτω, θα τα βρούμε...».
Πόσο αλήθεια έχει άραγε αυτή η φράση, δεδομένου ότι στη σύγχρονη Ελλάδα τα αντιμετωπίζουμε όλα με αυτήν την παράδοξη ελαφρότητα. Μου θυμίζει το: «Όσα έρθουν και όσα πάνε».

Μόνο που τίποτα στη ζωή δεν γίνεται τυχαία. Όλα είναι θέμα επιλογών και στόχευσης.

Και ξέρετε, όπως σημειώνει στην επόμενη σελίδα, τη 19: «Πιο θλιβερό από την ήττα της επανάστασης είναι η καρικατούρα της επανάστασης».

Θα μπορούσα να πω πολλά επί του τελευταίου στίχου, αλλά δεν έχω καμία πρόθεση:
-να πολιτικοποιήσω την παρουσίαση,
-ούτε να καταχραστώ το χρόνο που έχω στη διάθεσή μου.

Για αυτό και θα σταθώ στη θετική, κατ'εμέ, αναφορά που κάνει στη σελίδα 42, στο ποίημα του με τίτλο «πλειοψηφίες»: «Να μη χάσουμε τη δύναμη της αλήθειας και του αυτονόητου».
Στέκομαι σε αυτήν τη φράση διότι για εμένα είναι το κεντρικό μήνυμα αυτής της ποιητικής συλλογής.

Οφείλουμε να αντισταθούμε στην παρακμή και τη φθορά.

Οφείλουμε να δώσουμε μάχη για την αλήθεια:
-Να τη φωτίσουμε,
-να τη στηρίξουμε,
-να την αναδείξουμε.

Μα πάνω από όλα να καταστήσουμε σαφές, εντός και εκτός συνόρων, ότι η ψυχή μας: «Δεν πωλείται».

Όπως ακριβώς είναι και ο τίτλος της ποιητικής συλλογής.

«Ίσως η μεγαλύτερη επανάσταση θα ήταν να βρούμε όσα μας ενώνουν, αντί αυτών που μας χωρίζουν». Σελίδα 45, αναφορά στον Καζαντζάκη.

Φίλε Νίκο,
οι εξομολογητικοί σου στίχοι θέτουν βαθύτερα πολιτικά και κοινωνικά ερωτήματα. Παράλληλα επιβεβαιώνουν όσους πιστεύουν ότι για να μπορέσει κάποιος να εκφραστεί με λυρισμό πρέπει να έχει ανεπτυγμένο τον ορθολογισμό.

Να μπορεί, δηλαδή:
-να αφουγκράζεται την κοινωνία,
-να κατατάσσει τα γεγονότα
-και από την ανάλυσή τους να καταλήγει σε χρήσιμα συμπεράσματα.

Σου εύχομαι ολόψυχα η ποιητική σου συλλογή να είναι καλοτάξιδη και οι στίχοι σου να αγγίξουν όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους.

Το χρειαζόμαστε!

Όπως χρειαζόμαστε περισσότερη ευαισθησία προκειμένου να ενεργοποιηθούν πτυχές:
-της ψυχής
-και του χαρακτήρα μας,
που μέσα στον κυκεώνα της καθημερινής τριβής με τα προβλήματα παραμένουν αδρανείς.

Σας ευχαριστώ.