(Video) Ομιλία του Βουλευτή Β' Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρου Καράογλου, στο 2ο Συνέδριο Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης στην Ογκολογία που διοργάνωσε το Άλμα Ζωής Αχαΐας (27-05-2023)
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Εκλεκτοί διοργανωτές,
Υψηλοί προσκεκλημένοι,
Φίλες και φίλοι,
ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή στο 2ο Συνέδριο Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης στην Ογκολογία, που διοργανώνει το Άλμα Ζωής του Νομού Αχαΐας.
Είναι χαρά μου να βρίσκομαι μαζί σας και να συμμετέχω στη συζήτηση για την ανάδειξη της ψυχοκοινωνικής διάστασης του καρκίνου σε όλα τα στάδια της νόσου:
-τόσο για τους πάσχοντες
-όσο και για τις οικογένειες τους.
Είμαι εδώ για να συνδράμω με τις δυνάμεις μου στον γόνιμο διάλογο που θα πραγματοποιηθεί, αλλά και να μοιραστώ την εμπειρία μου.
Να μιλήσω για τα συναισθήματα που προκάλεσε η διάγνωση, όπως επίσης για:
-τις ανησυχίες
-και τις δυσκολίες που δημιούργησε.
Ως δημόσιο πρόσωπο πήρα τη συνειδητή απόφαση να δώσω δημόσια τη μάχη με τον καρκίνο.
Δεν το μετάνιωσα στιγμή, διότι:
-η αγάπη
-και τα μηνύματα
που έλαβα μου έδωσαν μια απίστευτη δύναμη να απομακρύνω το φόβο που φώλιασε μέσα μου τις πρώτες ημέρες.
Έτσι αισθάνομαι την εσωτερική ανάγκη να στηρίξω με τη σειρά μου τους συνανθρώπους μου που δίνουν σιωπηλά τη δική τους μάχη με την ασθένεια.
Στο πλαίσιο αυτό αισθάνομαι:
-υπερηφάνεια
-αλλά και αίσθημα καθήκοντος
να αποτελώ ενεργό μέλος των ενημερωτικών εκστρατειών που διοργανώνει το «Άλμα Ζωής».
Το έπραξα στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, όπου συζητήσαμε για την πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού. Το πράττω και σήμερα προκειμένου να καταδείξω ότι τον καρκίνο δεν πρέπει να τον φοβόμαστε!
Αντίθετα, τον... ξορκίζουμε μονάχα όταν τον κοιτάμε κατάματα!
Προφανώς δεν παραβλέπω ότι το πιο δύσκολο σκέλος είναι η διάγνωση και το μετέωρο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να κατανοήσεις πλήρως τι ακριβώς έχεις και πως θα το αντιμετωπίσεις...
Άλλωστε, η συγκεκριμένη ασθένεια «είναι η σκοτεινή πλευρά της ζωής, μια δεύτερη υπηκοότητα» όπως εύστοχα έγραψε η Αμερικανίδα συγγραφέας Σούζαν Σόνταγκ.
Όμως, σε καμία περίπτωση, εν έτει 2023, δεν πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τη νόσο προσωπική τους αποτυχία.
Στη δική μου περίπτωση τολμώ να πω ότι ήμουν τυχερός γιατί η διάγνωση έγινε έγκαιρα και πριν η ασθένεια πάρει διαστάσεις.
Ας είναι καλά η σύζυγός μου, η Γιώτα!
Με τη στήριξή της είπα «όχι» στη μεμψιμοιρία. Βροντοφώναξα «ναι» στη ζωή και έθεσα έναν στόχο για τον οποίο εργάστηκα σκληρά: Να τα καταφέρω!
Η μάχη δόθηκε, κερδήθηκε και τώρα λέω «τέλος καλό, όλα καλά», καθώς δεν χωρά καμία αμφιβολία πως η έγκαιρη διάγνωση είναι αυτή που σώζει ζωές.
Φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την πρώτη φορά που κοίταξα τον γιατρό στα μάτια όταν με χαρακτήρισε καρκινοπαθή...
Ήταν μια βίαιη σύγκρουση με την πραγματικότητα. Άκουσα τι μου είπε, αντιλήφθηκα το γεγονός, αλλά αρνούμουν να το αποδεχθώ.
Αυτόματα το άκουσμα της λέξης «καρκινοπαθής» με έβαλε σε μια διαδικασία σκέψης για το εάν αυτό που έως εκείνη τη στιγμή αποκαλούσα και θεωρούσα «κανονική ζωή» θα επέστρεφε ποτέ στη θέση της.
Φοβήθηκα, έκλαψα, κλείστηκα στον εαυτό μου, αναρωτήθηκα «γιατί σε εμένα»...
Η απάντηση ήταν απλή: «Γιατί καμία ασθένεια δεν κάνει διακρίσεις».
Δεν παριστάνω τον ατρόμητο...
Ήταν πολλές οι ώρες της περισυλλογής...
Περισσότερες οι στιγμές της εσωτερικής μοναξιάς...
Όμως στις πιο γκρίζες στιγμές είχα δίπλα την οικογένεια μου. Τη σύζυγο και τα παιδιά μου...
Που δεν με άφησαν λεπτό να λυγίσω και να παρασυρθώ από τα συναισθήματά μου.
Αυτό μου έδωσε τη δύναμη να υποκρίνομαι τις πρώτες ημέρες, διότι όταν διαγνώστηκα με καρκίνο του στήθους, ετοιμάζαμε τον γάμο του γιου μου, του Γιώργου.
Κάντε το εικόνα...
Φίλοι και γνωστοί να εύχονται οι «ώρες οι καλές» και εγώ να «φοράω» το καλύτερο χαμόγελο προκειμένου να μην καταλάβει κανείς τίποτα.
Ακόμα και την ώρα της δεξίωσης, χόρεψα με την ψυχή μου γιατί ζούσα κάθε δευτερόλεπτο, βίωνα κάθε στιγμή, με όλο μου το είναι.
Φυσικά με γνώση των κινδύνων, με σεβασμό στις οδηγίες των γιατρών, αλλά έχοντας ως προορισμό ένα ασφαλές λιμάνι και την πεποίθηση ότι έχω πολλά να δώσω ακόμα.
Έτσι εισέπραξα το πρώτο μεγάλο δώρο: Να κάνω κουράγιο μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της γιορτής υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, που πέρασα την πόρτα του χειρουργείου, ανταλλάσσοντας την ταυτότητα του «καρκινοπαθούς» με ένα εισιτήριο φυγής προς τα εμπρός.
Γιατί, κακά τα ψέματα, μετά τον καρκίνο δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω. Θέλεις να προχωρήσεις μπροστά!
Ενεργοποίησα όλες μου τις αισθήσεις και υπέγραψα μια συμμαχία σώματος, πνεύματος και ψυχολογίας στη μάχη κατά του καρκίνου.
Αυτός είναι ο τίτλος της τοποθέτησής μου.
Συμβολικός και ουσιαστικός...
Ξέρετε, η λέξη «καρκινοπαθής» έχει μια απόχρωση προσωρινότητας η οποία δεν με εκφράζει.
Γι' αυτό έκανα σημαία μου τη συμβουλή που μου έδωσε ένας καλός φίλος όταν διάβασε την ανάρτηση που έκανα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέσω της οποίας γνωστοποίησα την περιπέτεια της υγείας μου.
«Θόδωρε», μου είπε, «κάθε νέα ημέρα διαθέτει 1.440 λεπτά νέων επιλογών. Από εδώ και στο εξής αξιοποίησε κάθε δευτερόλεπτο όχι μόνο για τη δουλειά, αλλά και για τον εαυτό σου».
Είχε απόλυτο δίκιο, γιατί κάθε δευτερόλεπτο που κυλά είναι μια πολύτιμη ευκαιρία να δημιουργήσουμε και να συγκεντρώσουμε αναμνήσεις.
Να βιώνουμε στιγμές, να γεμίζουμε σελίδες στο ημερολόγιο της ζωής μας!
Με ρωτούν αν θα ξεχάσω την εμπειρία του καρκίνου... Δεν μπορώ, καθώς η ανάμνησή του είναι χαραγμένη στο σώμα μου.
Και δεν θέλω να την ξεχάσω, γιατί η εμπειρία του με εφοδιάζει καθημερινά με την ευγνωμοσύνη για την επίγνωση που απέκτησα ότι αξίζει να φροντίζω τον εαυτό μου.
Γι' αυτό η προτροπή μου είναι μια: Επισκεφθείτε τον γιατρό σας.
Μην αμελείτε την υγεία σας, μην αμελείτε τον εαυτό σας.
Εκτιμήστε και απολαύστε όσα έχετε σήμερα.
Σε τελική ανάλυση, ευτυχία στη ζωή σημαίνει να είσαι παρόν σε αυτήν.
Ευχαριστώ τον Θεό και τον γιατρό που με χειρούργησε γιατί ήμουν παρόν στο γάμο του γιου μου. Θα είμαι παρόν στο γάμο της κόρης μου όταν αποφασίσει να κάνει αυτό το βήμα και θα έχω τη χαρά να αγκαλιάσω τα εγγόνια μου όταν με αξιώσει ο Θεός.
Έχοντας περάσει αρκετούς μήνες από εκείνη τη δοκιμασία και κοιτώντας τα γεγονότα από απόσταση, είμαι σίγουρος ότι ξένισε πολλούς η είδηση πως ένας άνδρας μπορεί να προσβληθεί από καρκίνο του μαστού.
Είναι σπάνιος, όμως υπαρκτός.
Συγκριτικά με τις γυναίκες παρουσιάζεται σε ποσοστό 1:100, που σημαίνει ότι για κάθε 100 καρκίνους του μαστού που θα διαγνωσθούν στο γυναικείο πληθυσμό θα διαγνωσθεί και ένας σε άνδρα.
Με βάση το παραπάνω στοιχείο πήρα την απόφαση να μιλήσω ανοιχτά για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα.
Το έκανα με αίσθημα ευθύνης, διότι θέλησα:
-να κινητοποιήσω
-και να ευαισθητοποιήσω
κυρίως τους άνδρες που ως επί το πλείστον θεωρούμε τους εαυτούς μας «άτρωτους».
Μόνο που η πραγματικότητα είναι διαφορετική και
-θα το επαναλάβω- η πρόληψη σώζει!
Ο καρκίνος δεν είναι ταμπού!
Πόσο μάλλον ο καρκίνος του μαστού στους άνδρες. Είναι μια ασθένεια όπως όλες οι άλλες και εφόσον την εντοπίσεις έγκαιρα είναι ιάσιμη. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να στείλω με την παρουσία μου.
Επέλεξα να κρατήσω ανοιχτό το παράθυρο της ζωής.
Είπα στον καρκίνο: «Είσαι εδώ. Είμαι και εγώ εδώ... Ας αναμετρηθούμε και ας νικήσει ο καλύτερος».
Γιατί, τη διαδρομή αυτήν την περπατάς:
-είτε με θάρρος,
-είτε κλαίγοντας.
Επέλεξα τον πρώτο δρόμο.
Με αυτές τις σκέψεις θέλω να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση και το βήμα που μου δώσατε. Ελπίζω να ήμουν χρήσιμος και να μην σας κούρασα.
Σας ευχαριστώ.
