Φίλες και φίλοι,
Πρώτα από όλα εύχομαι σε όλους προσωπική και οικογενειακή υγεία.
Το 2014 να είναι μια καλύτερη χρονιά, με τόνωση της ανάπτυξης και της απασχόλησης.
Και πιστεύω ακράδαντα ότι θα είναι, διότι μετά από έξι χρόνια ύφεσης και σκληρής δοκιμασίας η πατρίδα μας:
-αφήνει πίσω την κρίση
-και πλέον στέκεται ξανά στα πόδια της,
περνώντας επιτέλους σε φάση εξυγίανσης και ανάκαμψης.
Φίλες και φίλοι,
σήμερα έχω το προνόμιο να απευθύνομαι σε εσάς που:
-ενσαρκώνετε τη συνείδηση της παράταξής μας
-και αποτελείτε τη ψυχή της Νέας Δημοκρατίας,
όχι για να σας μιλήσω σχετικά με την κυβερνητική πολιτική, αλλά για τον ξεριζωμό:
-του Ελληνισμού
-και του Χριστιανισμού
από τη Μικρά Ασία.
Είμαστε εδώ για:
-να αναμοχλεύσουμε,
-να συντηρήσουμε
-και να διαφυλάξουμε την ιστορική μνήμη,
αξιοποιώντας την ως πολύτιμο εργαλείο βελτίωσης της εθνικής μας σκέψης.
Προσωπικά πιστεύω ότι μια αλησμόνητη πατρίδα, ζει πάντοτε στα απαραβίαστα πνευματικά σύνορα της εθνικής μας συνείδησης.
Χρέος δικό μας είναι να αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής σε εκείνους τους απλούς ανθρώπους που αν και τα ονόματά τους δεν αναφέρονται σε κάποιο βιβλίο ιστορίας, εν τούτοις είναι εκείνοι που δημιούργησαν την ιστορία.
Είναι εκείνοι που αποτελούν τους πρωταγωνιστές της Μικρασιατικής Καταστροφής και εκείνοι τους οποίους καλούμαστε να γνωρίσουμε στις νεότερες γενιές των Ελλήνων, προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι η μνήμη τους:
-δεν θα λησμονηθεί,
-δεν θα χαθεί.
Να διασφαλίσουμε ότι οι Έλληνες της Μικράς Ασίας:
-εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους,
-σφαγιάστηκαν,
-εξοντώθηκαν μαζικά
-και δεν συνωστίστηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης, περιμένοντας κάποιο καράβι για να φύγουν προς την Ελλάδα.
Για αυτό και απευθύνω έκκληση σε όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως αν έχουν Μικρασιατικές ρίζες ή όχι, να μεταφέρουν από στόμα σε στόμα τη μια και μοναδική αλήθεια, λειτουργώντας ως κήρυκες:
-της ένδοξης ιστορίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας,
-αλλά και της άνευ προηγουμένου καταστροφής της.
Ποια είναι αυτή η αλήθεια;
Ότι 2,5 εκατομμύρια Έλληνες απομακρύνθηκαν βίαια από την πατρογονική γη ενός ακμαίου Ελληνισμού και περίπου το ένα εκατομμύριο από αυτούς εξοντώθηκε με τραγικό τρόπο.
Η Σμύρνη, το Αϊβαλί, και άλλες πόλεις χάθηκαν.
Ο Μητροπολίτης Σμύρνης, εθνομάρτυρας Χρυσόστομος που έκτιζε ελληνικές ψυχές, σφαγιάστηκε όπως και πλήθος ιερέων.
Εκκλησίες και σπίτια κάηκαν, σχολεία ερήμωσαν.
Εκατομμύρια Έλληνες κοιμήθηκαν νοικοκυραίοι και ξύπνησαν πρόσφυγες, χωρίς πατρίδα.
Όπως πολύ σωστά ανέφερε χαρακτηριστικά και η σπουδαία συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου, αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων του 1922: «Η πτώση της Κωνσταντινούπολης για το έθνος μας δεν είχε τόση σημασία, όπως η έξοδος του ελληνισμού από τη Μικρασία. Στην άλωση της Πόλης το ελληνικό στοιχείο παρέμεινε στα πατρογονικά εδάφη. Το ’22 ξεκληρίστηκε ο ελληνικός πολιτισμός και το ελληνικό πνεύμα απ’ ολόκληρη την Ανατολία».
Δεν πρόκειται δηλαδή για άλλη μια καταστροφή, αλλά για τον αφανισμό ενός πολιτισμού.
«Η φωτιά απλωνόταν παντού. Κόσμος, εκατοντάδες, χιλιάδες, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει από όλα τα στενοσόκακα και τους βερχανέδες στην παραλία σαν μαύρο ποτάμι.
Μπρος θάλασσα, πίσω φωτιά και σφαγή. Οι φλόγες ξεθεμελιώνουνε την πολιτεία ολάκερη.
Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. Όποια γλώσσα και αν μιλάς, λόγια δεν θα βρεις να τονε περιγράψεις», εξιστορεί γλαφυρά στο βιβλίο «Ματωμένα χώματα» η Διδώ Σωτηρίου.
Ένα μήνα μετά την καταστροφή της Σμύρνης, εκκενώνεται και η Ανατολική Θράκη -από την οποία κατάγομαι και εγώ- και ένα εκατομμύριο ακόμη πρόσφυγες αναζητούν καταφύγιο στην Ελλάδα.
90 χρόνια μετά, οι πληγές που άφησε στο κορμί του νεότερου ελληνισμού η Μικρασιατική τραγωδία παραμένουν ανοικτές, διότι η βίαιη αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της πατρογονικής γης είναι εμπειρία:
-οδυνηρή
-και δυσβάσταχτη.
«Τη σκέψη του πρόσφυγα», έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης, «τη σκέψη του αιχμαλώτου, τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε και αυτός πραμάτεια, δοκίμασε να την αλλάξεις. Δεν μπορείς…».
Για αυτό και οι Έλληνες, κυρίες και κύριοι, οφείλουμε να θυμόμαστε.
Η Μικρασιατική Καταστροφή τολμώ να πω ότι δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεται με «πολιτική ορθότητα».
Είναι ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός.
Η ιστορική μνήμη ούτε ξεριζώνεται, ούτε… συνωστίζεται στις σελίδες ενός βιβλίου, αλλά παραμένει ζωντανή από γενιά σε γενιά.
Και το λέω αυτό γιατί, κατά την ταπεινή μου άποψη, η γνώση της πραγματικής ιστορίας είναι το μόνο αντίδοτο στη λήθη.
Όλοι θέλουμε την ειρήνη ανάμεσα σε γειτονικά κράτη και πρέπει να καλλιεργούμε τη φιλία μεταξύ των λαών.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραχαράσσουμε την ιστορία μας και να αρνούμαστε ότι υπήρξε:
-καταστροφή,
-θρήνος
-και καραβάνια προσφύγων που ήρθαν στη «μητέρα» πατρίδα και αντιμετωπίστηκαν ως ξένοι.
Καραβάνια εκδιωγμένων Μικρασιατών οι οποίοι, παρά τις δυσκολίες, μπολιάστηκαν με τις εδώ κοινωνίες και από τις στάχτες της Σμύρνης έφεραν στην Ελλάδα έναν αέρα:
-πιο ανατολίτικο,
-πιο κοσμοπολίτικο.
Χάρη στην τεχνογνωσία και στην έφεση του προσφυγικού ελληνισμού για δημιουργία, που μετέφεραν ως προίκα στην Ελλάδα, προσέφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες ώστε η τότε μικρή πατρίδα μας να ανοίξει τα φτερά της, αναπτύσσοντας εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες με τη Δύση.
Παράλληλα προσέφεραν:
-εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό,
-επιχειρηματικό πνεύμα
-και δυτικές αντιλήψεις,
με αποτέλεσμα τη δεκαετία 1922-1932 να διπλασιαστούν οι Ελληνικές βιομηχανικές Μονάδες.
Σε αυτό το διάστημα λειτούργησαν για πρώτη φορά:
-κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια,
-μονάδες ταπητουργίας,
-αλλά και παραγωγής αλευροβιομηχανικών προϊόντων.
Καταλυτική ήταν επίσης και η συμβολή τους στην ανάπτυξη του αγροτικού τομέα.
Η εγκατάστασή τους στη Μακεδονία και τη Θράκη για παράδειγμα, είχε ως αποτέλεσμα να διπλασιαστεί η γεωργική παραγωγή και οι καλλιεργούμενες εκτάσεις να αυξηθούν κατά 50%.
Όπως συνέβη στη βιομηχανία, έτσι και στη γεωργία:
-αναπτύχθηκαν νέες καλλιέργειες,
-επεκτάθηκαν εκείνες του καπνού και του βαμβακιού,
-ενισχύθηκαν η αλιεία και η κτηνοτροφία.
Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε, επίσης, η πολιτιστική τους προσφορά, ως προς την τόνωση της πνευματικής ζωής και τη διαμόρφωση μιας νέας ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας.
Ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, λοιπόν, έδωσε στην ελληνική οικονομία την ώθηση που της έλειπε, διαδραματίζοντας καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Για να μη ξεφύγω όμως από το θέμα μας επανέρχομαι στα της Μικρασιατικής καταστροφής, θέλοντας να επισημάνω ότι η ιστορία δεν επανορθώνει καταστροφές, βοηθά ωστόσο στην αποφυγή νέων.
Κυρίες και κύριοι,
το έχω πει πολλές φορές, θα το επαναλάβω και σήμερα.
Οι μνήμες ενός λαού:
-δεν θάβονται,
-δεν σβήνουν,
-δεν διαγράφονται.
Με αφορμή λοιπόν τη συμπλήρωση 90 χρόνων από εκείνη την αποφράδα μέρα για τον Ελληνισμό, ας παραδειγματιστούμε:
-από τις παραλείψεις
-και τα λάθη
που οδήγησαν στη μεγαλύτερη, ίσως, καταστροφή του ελληνικού έθνους, ευχόμενοι ο Ελληνισμός να μην ξαναζήσει παρόμοια εθνική συμφορά.
Και επειδή κατά έναν περίεργο τρόπο η ιστορία επαναλαμβάνεται, η μνήμη μπορεί και πρέπει να μας διδάξει πώς να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Μόνον έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά, αποκηρύσσοντας την εθνική μιζέρια και ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία και ελπίδα.
Οι μεγάλες ιδέες και τα οράματα είναι αυτά που καθορίζουν την υπεραξία ενός λαού.
Και ο ελληνισμός, σύσσωμος, είχε πάντοτε:
-υψηλά ιδανικά
-και το βλέμμα στραμμένο στο αύριο.
Έτσι και εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες:
-με απόλυτο σεβασμό
-και αποδοχή της ιστορικής μνήμης,
οφείλουμε να θυμόμαστε πάντα κάτι που μας δίδαξε η Μικρασιατική Καταστροφή.
Την ανάγκη, δηλαδή, να αναζητήσουμε ενωμένοι πρόσφορες λύσεις για να ξεπεράσουμε την κρίση και να δώσουμε στην πατρίδα μας τη θέση που της αξίζει στην παγκόσμια κοινωνία.
Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, για αυτό θα κλείσω την ομιλία μου με το ποίημα του Θεόδωρου Ξύδη για τη Σμύρνη του ΄22.
«Πρόσφυγας ο καημός,
κρατάει της μνήμης τα θυμιατήρια.
Μαζί με της μοίρας τον ανείπωτο ξεριζωμό
ταξίδεψε η καρδιά της Μικρασίας σταυρωμένη».
Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή.
Καλή χρονιά σε όλους.
