Άρθρο του Βουλευτή Β΄ Θεσσαλονίκης της ΝΔ, κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», που δημοσιεύτηκε το Σάββατο 27 Μαρτίου 2021
«Οι δαυλοί του 1821 φωτίζουν το δρόμο»
«Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά»!
Σε αυτήν τη στροφή του εθνικού μας ύμνου, που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός και μελοποίησε ο Νικόλαος Μάντζαρος, συνοψίζεται το νόημα της Επανάστασης του 1821. Δεν είναι μόνο ένας «ύμνος εις την Ελευθερίαν», αλλά μέσα στις λέξεις περικλείονται οι πόθοι ενός υπόδουλου Έθνους το οποίο «διψούσε» να γευτεί το νερό της εθνικής ανεξαρτησίας.
Ο ξεσηκωμός της 25ης Μαρτίου του 1821 ήταν η αξίωση ενός υπόδουλου λαού να σπάσει τα δεσμά της «σκλαβιάς» και να πορευτεί ελεύθερος εντός ενός πλαισίου παλιγγενεσίας και εθνικής κυριαρχίας. Ήταν η απαίτηση και το όραμα να γραφτεί στον κατάλογο των Εθνών. Ήταν η βαθιά συνείδηση πως ήρθε η ώρα η Ελλάδα να «αναστηθεί». Γι' αυτό και το «ελευθερία ή θάνατος» δεν ήταν ένα απλό σύνθημα του αγώνα, μα εθνική επιταγή και σημαντική ψηφίδα της παγκόσμιας ιστορίας.
Απελευθερωθήκαμε με αίμα και θυσίες. Περάσαμε από το σφυρί και το αμόνι της ιστορίας κρατώντας ψηλά το λάβαρο της αντίστασης και με οδηγό τους δαυλούς της ελευθερίας που κράτησαν στιβαρά οι ήρωες του '21, περπατούμε με υπερηφάνεια για το παρελθόν και με αυτοπεποίθηση για το μέλλον.
Η Επανάσταση του 1821 έθεσε τις βάσεις της ελεύθερης Ελλάδας. Σήμερα, 200 χρόνια μετά, με σεβασμό στην ιστορία μας και τιμώντας τους ένδοξους προγόνους μας, έχουμε την πολύτιμη ευκαιρία να θέσουμε τις βάσεις της ισχυρής Ελλάδας. Να περιγράψουμε το αύριο ενός Έθνους που αν και αντιμετώπισε δυσκολίες, εν τούτοις μπορεί να προβληθεί ως μια σύγχρονη και εξωστρεφής χώρα που ατενίζει τον ορίζοντα με αισιοδοξία και διαθέτει ισχυρές συμμαχίες. Το αποδεικνύει, εξάλλου, η παρουσία στις επετειακές εκδηλώσεις υψηλών προσκεκλημένων από χώρες που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην έκβαση του αγώνα για την ανεξαρτησία.
Μέσα από τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης που θα πραγματοποιηθούν, το αγιασμένο 1821 απηχεί στο σήμερα και είναι στο χέρι μας να μην χαρακτηριστεί «προδομένο». Η αποτίμηση των γεγονότων είναι εκείνη που θα μας επιτρέψει να χαράξουμε νέους δρόμους και μέσα από αυτούς να δημιουργήσουμε νέους εθνικούς σταθμούς, έχοντας προηγουμένως μελετήσει σοβαρά και υπεύθυνα την ιστορία μας.
Το 1821 ήταν το έτος ανάδειξης της πατρίδας μας. Το 2021 μπορεί να εξελιχθεί σε έτος ορόσημο της οικοδόμησης μιας νέας Ελλάδας. Όπως τότε το όραμα της ελευθερίας μετέδωσε τη φλόγα της παλιγγενεσίας και λειτούργησε ως ενοποιητικός παράγοντας, έτσι και τώρα πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες για να βγάλουμε νέα κλαδιά ως Έθνος. Να παραμερίσουμε τα μικρά που μας χωρίζουν και να αναδείξουμε τα πολλά που μας ενώνουν. Γιατί ο στόχος ήταν, είναι και παραμένει κοινός, η ευημερία, η πρόοδος και η εξέλιξη της πατρίδας.
Σε διαφορετική περίπτωση φοβάμαι πως η ιστορία θα επαναληφθεί με γλαφυρό τρόπο, όπως ακριβώς την περιέγραψε ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματα του: «Στον πρώτο χρόνον είχαμεν μεγάλη ομόνοιαν και όλοι τρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας πήγαινε στον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα στο στρατόπεδο και αν αυτή η ομόνοια βαστούσε ακόμη δυο χρόνους, ηθέλαμεν κυριεύσει και την Θεσσαλίαν και την Μακεδονίαν και ίσως φτάναμε κι ως την Κωνσταντινούπολη. Τόσο τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουαν Έλληνα και φεύγαν χίλια μίλια μακριά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός κι ένα καράβι μια αρμάδα. Αλλά δεν εβάσταξε. Ήρθαν μερικοί και θέλησαν να γενούν μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι...».
