Άρθρο του Θεόδωρου Καράογλου στην εφημερίδα «KARFITSA» (03.10.2015)
«Πρόεδρος της Ν.Δ. σημαίνει Πρωθυπουργός»
Όσο περνούν οι ημέρες από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ξεκίνησε τις διαδικασίες εκλογής νέου Προέδρου, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι στη Ν.Δ. πάσχουμε από το σύνδρομο του... χαλασμένου καθρέφτη.
Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτή η... μεταδοτική ασθένεια βλάπτει όλο και περισσότερους εντός του κόμματος, με αποτέλεσμα πολλοί να κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να βλέπουν το είδωλό τους ως τον επόμενο Πρόεδρο της παράταξης.
Μόνο που λησμονούν κάτι πολύ βασικό. Ότι η διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου δεν είναι... είδα φως και μπήκα, αλλά Πρόεδρος στη Νέα Δημοκρατία, σημαίνει Πρωθυπουργός.
Θέτω αυτήν τη σημαντική παράμετρο, ζητώντας από τους επίδοξους υποψήφιους αρχηγούς να αναρωτηθούν εάν και κατά πόσο μπορούν να σταθούν σε αυτό το επίπεδο.
Θεμιτές οι προσωπικές φιλοδοξίες και σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει για τον εαυτό του, ωστόσο σε τόσο κρίσιμες στιγμές η αυτογνωσία πρέπει να προηγείται της αυτοεκτίμησης, διότι ατομοκεντρικές πολιτικές κινδυνεύουν να ευτελίσουν την κορυφαία εσωκομματική μας διαδικασία.
Προσωπικά δεν σκοπεύω να σταθώ σε "καλαμοκαβαλάρηδες", ούτε σε εκείνους που είναι "ερωτευμένοι" με την τηλεοπτική τους εικόνα ή με υποψηφιότητες περιορισμένου πολιτικού βεληνεκούς, που στην πλειοψηφία τους είναι κενές περιεχομένου.
Εκείνο που έχει σημασία, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι η Νέα Δημοκρατία να ξαναμιλήσει με τον κόσμο που έχασε τη δουλειά του και να σταθεί πραγματικά δίπλα στον χειμαζόμενο ιδιωτικό τομέα.
Καλές και σωστές οι διαπιστώσεις ότι το κόμμα μας λέει πάντα την αλήθεια και προτάσσει το εθνικό συμφέρον. Όμως οι εκλογές δεν κερδίζονται μόνο με διαπιστώσεις. Απαιτείται και όραμα...
Πιστεύαμε, για παράδειγμα, ότι η συντριβή που υπέστη ο ιδιωτικός τομέας θα αποτυπωνόταν στην κάλπη, δυστυχώς όμως κάναμε λάθος. Πιστεύαμε, επίσης, ότι ένα μεγάλο μέρος των ανέργων θα κοιτούσε το μέλλον και θα επέλεγε με την ψήφο του εκείνους που μπορούν να φέρουν νέες θέσεις εργασίας μέσω των επενδύσεων. Δυστυχώς, όμως, κάναμε λάθος και σε αυτήν την εκτίμηση.
Για αυτό, λοιπόν, ισχυρίζομαι από την πρώτη στιγμή που "άνοιξε" αυτή η διαδικασία, ότι η εκλογή νέου Προέδρου δεν πρέπει να γίνει με όρους "ιδιοκτητών", "νοικιάρηδων" και "μουσαφίρηδων", ούτε φυσικά να περιοριστεί σε μια αναζήτηση ενός "αντι-Τσίπρα", αλλά να έχει αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά.
Να μπορεί, δηλαδή, να εκφράζει ολόκληρη την κοινωνία. Να μην είναι απλώς νέος, να τα λέει ωραία και να "γράφει" στο γυαλί, αλλά να είναι έμπειρος, ειλικρινής, ρεαλιστής, αποτελεσματικός, ηγέτης και με τον λόγο του να διεμβολίζει τον πολιτικό χώρο από την κεντροαριστερά μέχρι την πατριωτική δεξιά. Με λίγα λόγια, να εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων!
Και όλα αυτά με υπευθυνότητα, με γόνιμο και εποικοδομητικό διάλογο με την κοινωνία και όχι με περίσσιο λαϊκισμό.
Ίσως έτσι διαψεύσουμε τον σπουδαίο Γάλλο πολιτικό, Ζορζ Κλεμανσό, ο οποίος είχε πει ότι "στην πολιτική διαδέχεται κανείς ηλίθιους και αντικαθίσταται από ανίκανους".
