Επιτρέψτε μου να συγχαρώ τους διοργανωτές της αποψινής εσπερίδας για την πρωτοβουλία τους να διοργανώσουν αυτήν τη συζήτηση, γύρω από ένα ιδιαίτερα σημαντικό θέμα προβληματισμού:
-τόσο για την οικονομία
-όσο και για την κοινωνία μας.
Καταρχήν, πιστεύω ότι όλοι όσοι βρισκόμαστε σε αυτήν την αίθουσα συμφωνούμε πως η ανεργία αποτελεί το πλέον:
-επώδυνο
-και επικίνδυνο
σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης, με μεγάλο κοινωνικό κόστος.
Πρόσφατα στοιχεία της Eurostat υπολόγισαν ότι το ποσοστό ανεργίας στη χώρας μας κυμαίνεται στο 26%, ενώ ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη η Ελληνική Στατιστική Αρχή το ανεβάζει στο 31,4%.
Το πρόβλημα της ανεργίας όμως δεν είναι μόνο... λογιστικό.
Κυρίως είναι ανθρωπιστικό.
Οικογενειακοί προϋπολογισμοί ακυρώνονται,
-αναδύονται φαινόμενα περιθωριοποίησης
-και απομονωτισμού χιλιάδων συνανθρώπων μας
-και μοιραία η κοινωνική συνοχή δοκιμάζεται.
Το μεγαλύτερο θύμα της ανεργίας είναι οι νέοι άνθρωποι και σε αυτούς πρέπει να προσφέρουμε ευκαιρίες.
Θα σας αναφέρω ένα απλό παράδειγμα.
Σύμφωνα με μελέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οικονομικές απώλειες στην πατρίδα μας από την ανεπαρκή ενσωμάτωση των νέων στην οικονομία, αγγίζουν το 2% του ΑΕΠ.
Ως εκ τούτου είναι προφανές ότι δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο και πρέπει να δράσουμε άμεσα, προτού να είναι πολύ αργά.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αξιοποιήσουμε όλα τα κατάλληλα εργαλεία, προκειμένου να επαναφέρουμε μια μεγάλη μερίδα ανέργων στο δρόμο της απασχόλησης.
Πως θα γίνει αυτό από τη στιγμή που σήμερα οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας είναι ελάχιστες;
Με το σπάσιμο του φαύλου κύκλου της χαμηλής ανταγωνιστικότητας που:
-ταλανίζει την ελληνική οικονομία
-και καθηλώνει τις προσδοκίες των πολιτών,
-καθώς και με δημιουργία ενός νέου μοντέλου που θα ενισχύσει την αναπτυξιακή δυναμική της πατρίδας μας.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η ανάπτυξη σε αυτόν τον τόπο μπορεί να έρθει μόνο μέσα από:
-την υγιή επιχειρηματικότητα
-και την ιδιωτική πρωτοβουλία,
που κάποιοι επέλεξαν συνειδητά να ενοχοποιήσουν τις προηγούμενες δεκαετίες.
Θα έρθει αν ξεφύγουμε από τη νοοτροπία που μας διακατείχε όλους:
-να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι
-και προσπαθήσουμε επιτέλους να αναδείξουμε την αστείρευτη δημιουργικότητα που μας διακρίνει ως λαό.
Ο ασφαλέστερος δρόμος προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η λεωφόρος:
-των αλλαγών
-και των μεταρρυθμίσεων
που ακολουθούμε τον τελευταίο χρόνο.
Ένας δρόμος:
-μεγάλος,
-ανηφορικός,
-με δύσκολες αποφάσεις,
-αλλά αναγκαίος.
Ένας δρόμος που για πρώτη φορά η ελληνική κοινωνία τον βαδίζει με περισσή ωριμότητα.
Με αυτές τις σκέψεις χαιρετίζω τη διοργάνωση της αποψινής πρωτοβουλίας, όντας σίγουρος ότι μέσα από τις εργασίες σας θα αναδείξετε όλες εκείνες:
-τις δράσεις
-και ενέργειες
που συνθέτουν μια ολοκληρωμένη καινοτόμα παρέμβαση για την ενίσχυση:
-της απασχόλησης,
-της επιχειρηματικότητας,
-της ανάπτυξης,
-της κοινωνικής συνοχής
-και κατ' επέκταση της αποτελεσματικότερης αντιμετώπισης της ανεργίας.
Σας ευχαριστώ.
