Συζήτηση επί των άρθρων και των τροπολογιών του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης: «Για την περαιτέρω χρήση πληροφοριών του δημοσίου τομέα και τη ρύθμιση θεμάτων».

Το πρώτο κεφάλαιο να πούμε ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό, ενσωματώνει μια Ευρωπαϊκή οδηγία και αφορά την αξιοποίηση της πληροφορίας, που έχει υπολογιστεί ότι ανέρχεται στο 1% του Α.Ε.Π. της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην εποχή μας λοιπόν είναι κατανοητή η πολύ μεγάλη σημασία και αξία που έχει η πληροφορία και ανοίγονται προοπτικές για την περαιτέρω αξιοποίησή της.
Στο δεύτερο κεφάλαιο που υπάρχει μια αναφορά στη λειτουργία των Κ.Ε.Π., να πούμε εδώ ότι αυτοί που κινδυνολογούσαν στο παρελθόν και έλεγαν ότι η Νέα Δημοκρατία θα καταργήσει τα Κ.Ε.Π., βλέπουν το αντίθετο να συμβαίνει σήμερα, προς λύπη τους βέβαια, γιατί η Νέα Δημοκρατία στήριξε ουσιαστικά τα Κ.Ε.Π. και ρύθμισε και ρυθμίζει θέματα λειτουργίας τους και όχι μόνο αυτό, αλλά ρυθμίζει και τα θέματα προσωπικού που τόσα χρόνια οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. παρά τη λειτουργία των Κ.Ε.Π., φρόντιζαν να τους έχουν ομήρους στην πολιτική βούληση της τότε κυβέρνησης.
Θα σταθώ λοιπόν στο τελευταίο κεφάλαιο που αφορά ρυθμίσεις των ΟΤΑ και ειδικότερα την επίμαχη τροπολογία που κατά τη γνώμη της Αντιπολίτευσης έχει «ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου».
Εγώ συνάδελφοι, είχα μια ένσταση από την αρχή για τη συζήτηση και ψήφιση και στη συνέχεια την εφαρμογή του περίφημου νόμου «ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ», που έχω την αντίληψη ότι ο αείμνηστος Κυβερνήτης της Ελλάδας όταν ακούει αυτό, θα τρίζουν τα κόκκαλά του γιατί τέτοια παραποίηση και τέτοιος ψευδεπίγραφος νόμος δεν έχει γίνει ποτέ.
Γιατί λοιπόν θεωρείτε ότι είναι σωστός και τέλειος ο νόμος αυτός;
Με τι κριτήρια έγινε ο διαχωρισμός της χώρας στους εννιακόσιους δήμους που έχει σήμερα; Έγινε με επιστημονικά τεκμήρια; Έγινε μετά από συνεννόηση με τις τοπικές κοινωνίες; Αλήθεια, ποια ήταν τα κριτήρια αυτά; Ας μας ανακοινώσουν κάποτε, σοβαρά και υπεύθυνα, ποια ήταν και γιατί να είναι εννιακόσιοι δήμοι και να μην είναι χίλιοι ή χίλιοι οκτακόσιοι ή πεντακόσιοι. Αυτό είναι ένα ζήτημα που θέλει πολλή συζήτηση.
Δυστυχώς συνάδελφοι, γνωρίζουμε όλοι μας πάρα πάρα πολύ καλά, ότι ο νόμος αυτός και ο διαχωρισμός των κοινοτήτων σε δήμους, έγινε καθαρά, αποκλειστικά θα έλεγα, με κομματικά κριτήρια.
Και αναφέρομαι σε κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα που αφορούν το Νομό Θεσσαλονίκης. Έτσι λοιπόν, στο Νομό Θεσσαλονίκης έχουμε γεωγραφικές ενότητες αλήθεια, είμαι βέβαιος ότι οι παλιοί στην τοπική αυτοδιοίκηση θυμούνται πάρα πολύ καλά αυτό το διαχωρισμό- να συμπτύσσονται για να αποτελέσουν έναν ενιαίο δήμο γιατί έτσι βόλευαν τότε τα «κουκιά».
Επίσης, έχουμε παράδειγμα κοινότητας η οποία ανήκει σε δήμο που δεν έχει το όνομά της, ενώ το όνομα της κοινότητας αυτής το έχει άλλος δήμος. Αναφέρομαι στην Κοινότητα Απολλωνίας, η οποία ανήκει στο Δήμο της Νέας Μαδύτου, ενώ υπάρχει και Δήμος Απολλωνίας χωρίς τη συγκεκριμένη Κοινότητα, και καταλαβαίνετε λοιπόν πόσες παρεξηγήσεις γίνονται. Υπάρχει και μια σειρά άλλων τέτοιων παραδειγμάτων που αποδεικνύουν την προχειρότητα με την οποία έγινε ο νόμος αυτός και η εφαρμογή του και προκάλεσαν τόσες πολλές αντιδράσεις.
Έτσι λοιπόν, εδώ και οκτώ χρόνια που εφαρμόζεται αυτός ο νόμος και είναι ένα αρκετά σημαντικό χρονικό διάστημα για να κάνουμε έναν απολογισμό, νομίζω ότι θα πρέπει να σταθούμε σε τρεις κραυγαλέες περιπτώσεις που οι δύο από αυτές σήμερα δικαιώνονται.
Πρώτα-πρώτα, στην περίπτωση του Βραχασίου, όπου όλοι μας ξέρουμε τους αγώνες που έδωσαν εκεί οι Κρητικοί πολίτες οι οποίοι δεν δέχτηκαν ποτέ τη λειτουργία τους στα πλαίσια ενός ενιαίου δήμου και ζητούσαν την αυτονομία τους. Δεύτερον, στην περίπτωση της Τσαρίτσανης της Λάρισας και τρίτον, στην περίπτωση του Νέου Μαρμαρά.
Θεωρώ πάρα πολύ σωστή την τροπολογία η οποία δικαιώνει τις δύο από τις τρεις περιπτώσεις το Βραχάσι και την Τσαρίτσανη της Λάρισας- αλλά θεωρώ μεγάλο λάθος το ότι δεν προβλεπόταν στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο η αναγνώριση και του Νέου Μαρμαρά ως αυτόνομη κοινότητα ή ως αυτόνομος δήμος αν είχε τα χαρακτηριστικά και τον πληθυσμό που θα έπρεπε να έχει.
Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να επαναξεταστεί. Πρόκειται για τρεις ακραίες περιπτώσεις οι οποίες δεν έγιναν αποδεκτές ποτέ και δεν λειτούργησαν στο πλαίσιο του Καποδίστρια και το λέω, χωρίς να έχω καμία ιδιαίτερη σχέση γιατί, όπως είναι γνωστό, πολιτεύομαι στο Νομό Θεσσαλονίκης και άρα, δεν με αφορά άμεσα.
Όμως, πρόκειται για περιπτώσεις αγώνα, όπου ή έχει το κράτος τη δύναμη και τη θέληση να επιβάλει τη θέλησή του δια της βίας στην περίπτωση αυτή, που αποδείχτηκε ότι κανείς δεν θέλει να το κάνει αυτό, ή αλλιώς έρχεται και συμβιβάζει και διορθώνει αυτή τη στραβή κατάσταση.
Βέβαια, βρήκαν την ευκαιρία κάποιοι λαϊκίζοντας τώρα, να βγουν και να πουν ότι πάμε χρόνια πίσω, ή ότι πρόκειται για αντίδραση και οτιδήποτε άλλο και δεν κατάλαβα ποια είναι η πρόοδος και ποια η αντίδραση. Δηλαδή, γιατί κάποιος που θέλει πεντακόσιους δήμους είναι προοδευτικός και κάποιος που θέλει εξακόσιους είναι αντιδραστικός; Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πρόοδο και την αντίδραση; Λυπάμαι, αλλά φαίνεται ότι στην εποχή μας έχουν παρεξηγηθεί πολύ οι έννοιες.
Και βέβαια, δεν είναι κακό να κάνει κάποιος λάθη. Κακό είναι να μην αναγνωρίζει αυτά τα λάθη και να μην προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες από αυτά τα λάθη που ο ίδιος έχει δημιουργήσει.
Είχαμε τον κ. Κουκουλόπουλο, τον Πρόεδρο της Κ.Ε.Δ.Κ.Ε., ο οποίος πριν από ενάμισι χρόνο περίπου στο Συνέδριο της Κ.Ε.Δ.Κ.Ε. το οποίο έγινε στη Χερσόνησο του Ηρακλείου, έλεγε ότι το πρόβλημα του Βραχασίου, κάτω από την πίεση της παρουσίας, αν θέλετε, των εκατοντάδων κατοίκων του Βραχασίου, πρέπει να λυθεί όχι μέσω του Κώδικα, αλλά μέσω νομοθετικής ρύθμισης και βγαίνει σήμερα και λέει ακριβώς τα αντίθετα. Θαυμάστε την αξιοπιστία του πολιτικού ανδρός και μάλιστα αυτού ο οποίος προΐσταται -με εκλογική διαδικασία βεβαίως δημοκρατική- του Κεντρικού Οργάνου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης,, του πρώτου βαθμού, της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων.
Θα ήθελα να ξεκαθαρίσει επιτέλους ποια είναι η θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ας ξεκαθαρίσει! Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. περηφανεύεται ότι έκανε συνεχώς διάφορες τομές και μεταρρυθμίσεις. Έτσι λοιπόν, στο παρελθόν είχαμε γεωγραφικές ενότητες, αναπτυξιακούς συνδέσμους, συμβούλια περιοχής τα οποία πριν ριζώσουν και πριν αποδώσουν έργο, την άλλη μέρα άλλαζαν, με συνέπεια να μην υπάρχει κανένα αποτέλεσμα.
Τώρα έρχεται μετά τον «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ» και μας λέει ότι κακώς έχουμε τόσους πολλούς δήμους και ότι θα πρέπει να πάμε σε πέντε περιφέρειες, να καταργηθεί η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και να πάμε σε τριακόσιους δήμους.
Ας βγουν, όμως, και στα χωριά να πουν αυτά τα πράγματα! Ας βγουν να πουν στους τριάντα ένα δήμους του Nομού Θεσσαλονίκης: «Ξέρετε, εμείς λέμε ότι θα πρέπει να μείνει το 1/3 των δήμων, να καταργηθούν οι δήμοι σας και από τριάντα ένα να πάμε στους δέκα». Γιατί βλέπετε ότι το παίζουν και «με τον παπά και με τον ζευγά». Όταν έρχονται εδώ, φωνάζουν και λένε ότι θα πρέπει να αλλάξει το σύστημα αυτό και ότι θα πρέπει να πάμε σε λιγότερους δήμους και όταν πηγαίνουν στα χωριά, στηρίζουν τα δίκαια αιτήματα πολλών κοινοτήτων που ζητούν την αυτονόμησή τους.
Κλείνοντας, θα αναφερθώ σε τέσσερις περιπτώσεις που αφορούν το Νομό Θεσσαλονίκης και που πιστεύω ότι θα πρέπει να τύχουν ιδιαίτερης προσοχής και αντιμετώπισης.
Πρώτα-πρώτα η αναγνώριση ως δήμου του ιστορικού Χορτιάτη. Ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να κάνω αναλυτική αναφορά, αλλά ο Χορτιάτης είναι μια περίπτωση που χάνεται στο διάβα της Ιστορίας. Είναι μια περίπτωση ενός μαρτυρικού χωριού, που έχει καταχωρηθεί στην παγκόσμια συνείδηση ως σύμβολο θυσίας. Θα πρέπει σίγουρα να τύχει, όπως άλλες περιπτώσεις ιστορικών, μαρτυρικών κοινοτήτων, της δικαίωσης και της αυτόνομης παρουσίας του.
Δεύτερον, στη δημιουργία ενός νέου δήμου, του Δήμου Μακεδονίας, όπως προτείνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι, αποτελούμενου από τα δημοτικά διαμερίσματα του Νέου Ρυσίου, του Κάτω Σχολαρίου και της Καρδίας.
Τρίτον, στη δημιουργία ενός νέου δήμου, του Δήμου Ανατολικής Ρωμυλίας, όπως οι ίδιοι επιθυμούν να ονομάζεται, ο οποίος θα προέρχεται από τη διάσπαση του Δήμου Αγίου Αθανασίου και θα αποτελείται από τα δημοτικά διαμερίσματα Νέας Μεσήμβριας, Αγχιάλου και Ξηροχωρίου. Για το συγκεκριμένο ζήτημα να σας πω ότι υπάρχει και ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Αγίου Αθανασίου, που συμφωνεί με τη διάσπαση αυτή.
Τέταρτη περίπτωση είναι η περίπτωση της επαναδημιουργίας του Δήμου Ιωνίας. Ο Δήμος Ιωνίας ήταν η μοναδική στα ελληνικά χρονικά περίπτωση Δήμου που είχε προκύψει από οικειοθελή συνένωση. Καθαρά για κομματικούς λόγους καταργήθηκε. Συγχωνεύτηκε σε άλλο δήμο, γιατί έτσι έβγαιναν τα «κουκιά».
Είναι, λοιπόν, καιρός να δικαιωθούν αυτοί που πρωτοποριακά και οικειοθελώς προχώρησαν στις συνενώσεις αυτές.
Παράλληλα, νομίζω ότι το θέατρο του παραλόγου και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός που από συγκεκριμένη πτέρυγα του Κοινοβουλίου -την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.- όλες αυτές τις μέρες είναι υπαρκτός θα πρέπει να σταματήσει. Θα πρέπει να υπάρχει ξεκάθαρη και ρητή θέση και όχι, όπως είπα και πριν, μέσα στο Κοινοβούλιο να μιλάμε μόνο για τριακόσιους δήμους, για περιορισμό των περιφερειών και κατάργηση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης και όταν βγαίνουμε στα χωριά, να συνηγορούμε υπέρ των αιτημάτων των κατοίκων των χωριών.
Ευχαριστώ πολύ.