Τον Σεπτέμβριο του 2009, μεσούσης της παγκόσμιας οικονομική κρίσης, ο κ. Παπανδρέου εκβίασε τον Κώστα Καραμανλή να μην εφαρμόσει μέτρα στήριξης της οικονομίας, εκβιάζοντας ταυτόχρονα με πρόωρες εκλογές, εκμεταλλευόμενος την ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Ο τότε πρωθυπουργός, σε μια πράξη εθνικής υπευθυνότητας, αποφάσισε την προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία προκειμένου να μην συρθεί η χώρα σε μακρά προεκλογική περίοδο, ελπίζοντας ότι η επόμενη και ισχυρή κυβέρνηση θα λάβει τα απαιτούμενα μέτρα για να ξεπεράσουμε την κρίση.
Δύο χρόνια μετά, η τότε περίοδος φαντάζει ως «παράδεισος» μπροστά σε αυτά που ζούμε σήμερα. Η πανίσχυρη εκλογικά κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, συνειδητά, την οικονομία μας και την κοινωνία μας σε μια νέα «μικρασιατική καταστροφή».
Δεν εξηγείται αλλιώς μια σειρά αποφάσεων και ενεργειών που έχουν γίνει εδώ και δύο χρόνια, με αποκορύφωμα τη χθεσινή εξαγγελία για το δημοψήφισμα και μάλιστα σε 3 μήνες από σήμερα.
Είναι στιγμές που και η λέξη ανευθυνότητα είναι μικρή για να περιγράψει τις πράξεις του έντρομου και παραπαίοντα πρωθυπουργού της χώρας. Η απόφαση για δημοψήφισμα, ώστε εκβιαστικά να δεχτεί ο λαός τις ειλλημένες αποφάσεις της επικίνδυνης πολιτικής του, μόνο να διχάσει τους πολίτες μπορεί και να προκαλέσει νέες ανεξέλεγκτες συνέπειες στην οικονομία μας.
Τίθενται λοιπόν μια σειρά από ερωτήματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας. Γιατί αυτή η σπασμωδική κίνηση τη στιγμή που ξέρει ότι ο Ελληνικός Λαός θα πει «όχι»; Ένα «όχι» που θα στρέφεται απέναντι στον ίδιο και στην πολιτική του κυρίως και δευτερευόντως στην ουσία του ερωτήματος. Τι επιδιώκει λοιπόν;
- Βλέπει την πολιτική του να καταρρέει και επιχειρεί ηρωική έξοδο;
- Προκαλεί κρίση στο ευρώ, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την πτώχευση της;
- Προσπαθεί να διχάσει τον Λαό και εκβιαστικά να επιβάλλει το νέο μνημόνιο;
- Εκτιμάει ότι έτσι θα αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, θα εκτονωθεί η λαϊκή οργή και θα κερδίσει χρόνο στην εξουσία;
Ένα είναι σίγουρο. Ότι πλέον νοιάζεται για την πολιτική του επιβίωση και όχι για την επιβίωση της χώρας. Αδυνατεί να κυβερνήσει, να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους, να εφαρμόσει έστω μέρος όσων έχει σχεδιάσει. Ίσως λοιπόν δεν είναι τυχαία η εχθρότητα με την οποία μας αντιμετωπίζουν σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης οι Κοινοτικοί αξιωματούχοι.
Η χώρα μας όμως και ο λαός δεν αντέχει άλλους πειραματισμούς. Οφείλει λοιπόν να προκηρύξει άμεσα εκλογές, έτσι ώστε μια νέα κυβέρνηση, μια νέα Βουλή, με νωπή λαϊκή εντολή, να ψάξει να βρει τα «λεφτά που υπήρχαν» και χαθήκανε τα δύο αυτά χρόνια. Να δώσει τις λύσεις που απαιτούνται σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Να ξανακερδίσει τη χαμένη αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό.
Εδώ και μήνες που ζητάμε εκλογές, η κυβέρνηση έλεγε ότι δεν έχουμε περιθώρια και προσφυγή στις κάλπες ισοδυναμεί με χρεοκοπία. Σήμερα και εν όψει τρίμηνης ακυβερνησίας, ακόμα και το επιχείρημα αυτό έχει ακυρωθεί.
Μόνη λύση οι εκλογές!
