Άρθρο του Θ. Καράογλου στο vimapress.gr, που δημοσιεύτηκε στις 27 Ιουνίου 2016
"Brexit ή Euroexit;"
Το Brexit μας πηγαίνει πολλά βήματα εμπρός... προς τα πίσω, επαναφέροντας στον πυρήνα της πολιτικής συζήτησης τα θεμελιώδη ζητήματα που απασχολούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από το 2009, όταν η οικονομική κρίση άρχισε να μονοπωλεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον, μέχρι σήμερα.
Κατ' αρχάς δεν χωρά καμία αμφιβολία πως είναι μια (σεβαστή) επιλογή που γεννά προβληματισμό και αβεβαιότητα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον με τη μορφή που τη γνωρίζαμε μέχρι το πρωί της Παρασκευής 24 Ιουνίου 2016.
Ωστόσο αποτελεί και μια «χρυσή» ευκαιρία να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις και να δοθούν ουσιαστικές απαντήσεις στο δημόσιο διάλογο που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια για το τι είδους Ευρώπη θέλουμε.
Με τον ευρωσκεπτικισμό να διογκώνεται συνεχώς, την πλειοδοσία πατριωτισμού να χτίζει πολιτικές καριέρες, το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα να είναι εκτός ελέγχου, τις Βρυξέλλες να εξελίσσονται σε πεδίο εθνικών στρατηγικών και τα λαϊκίστικα κινήματα με τα εύκολα συνθήματα να βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στην κοινή γνώμη, πιστεύω πως είναι ώρα αφύπνισης για το σύνολο των Ευρωπαϊκών κρατών.
Ιδίως τώρα που η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μοιάζει να έχει αποκοπεί από τα ιστορικά θεμέλια της ευρωπαϊκής συνύπαρξης, η στροφή στις εθνικές περιχαρακώσεις, οι αποσχιστικές τάσεις και το κλείσιμο συνόρων δεν είναι η λύση στο πρόβλημα που απειλεί να αποσυνθέσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η λύση είναι περισσότερη Ευρώπη, πιο ανταγωνιστική Ευρώπη, πιο καινοτόμα Ευρώπη, πιο «ανθρώπινη» Ευρώπη.
Να εμποδίσουμε, δηλαδή, την ευρωπαϊκή ποικιλομορφία να υπερτερήσει της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο θα ξυπνήσει από το λήθαργο τις πολιτικές ηγεσίες, με αποτέλεσμα όλοι μας να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά και, επιτέλους, η ασφυκτική λιτότητα που «στραγγαλίζει» λαούς και έθνη να δώσει τη θέση της στο κοινωνικό κράτος της Ευρώπης.
Σε διαφορετική περίπτωση, πολύ φοβάμαι ότι το Brexit θα είναι η πρώτη θηλιά στο ξήλωμα ενός πουλόβερ που τα τελευταία χρόνια πλέκεται με... λάθος τρόπο, επιτρέποντας τη δημιουργία μιας Ευρώπης ανισοτήτων.
Η Ευρώπη του 2016 δεν είναι η Ευρώπη του Σουμάν, του Αντενάουερ, του Μπεχ, του Τσόρτσιλ και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είχε ως κύριες αρχές της τον διάλογο, τη συνεννόηση και την προστασία των κοινών ευρωπαϊκών συμφερόντων, βασιζόμενη στη Δημοκρατία, την ισότητα και το κράτος δικαίου.
Αυτοί οι σπουδαίοι πολιτικοί μας δίδαξαν ότι Ευρώπη σημαίνει αλληλεγγύη και όχι η επιβολή του νόμου του ισχυρού.
Μας έμαθαν ότι η Ευρώπη είναι ένα μοντέλο ειρήνης και συνεργασίας στη σύγχρονη ιστορία, στο εσωτερικό της οποίας ζουν επί ίσοις όροις 500 εκατομμύρια κάτοικοι των 27 κρατών-μελών. Αποδεχόμενοι τα παραπάνω ιδεώδη, θα μπορέσουμε να διαψεύσουμε τον Φρανσουά Μιτεράν που είχε δηλώσει κάποτε πως: «Όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είναι για να χασμουρηθεί».
Καλούμαστε, με λίγα λόγια, να αποφασίσουμε ποιοι είμαστε, που βαδίζουμε και που κατευθυνόμαστε ως μια ενιαία οικονομική και πολιτική οντότητα. Και το μήνυμα που πρέπει να εκπέμψουμε τούτες τις ώρες, ζώντας σε ένα τοπίο ρευστών συσχετισμών, πρέπει να είναι σαφές και ξεκάθαρο. Θέλουμε μια Ευρώπη πιο αποτελεσματική, πιο ευέλικτη, πιο ανταγωνιστική, πιο ασφαλή. Μια Ευρώπη υπεύθυνη, σταθερή και περισσότερο αλληλέγγυα.
Δεν συμμετέχουμε σε μια Ένωση για να αθροίσουμε αδυναμίες. Αντίθετα την χρειαζόμαστε για να πολλαπλασιάσουμε τα πλεονεκτήματα και τις συνέργειές μας.
Αναφέρω όλα τα παραπάνω διότι Ευρώπη σημαίνει κοινό παρόν, κοινοί στόχοι, κοινό μέλλον. Χωρίς αυτό το τρίπτυχο, ανησυχώ ότι το Brexit δεν θα απέχει πολύ από το euroexit...
