Άρθρο Θ. Καράογλου στο «e-Koufalia.gr» που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018
«Σκοπιανό: Η εκδίκηση της Αριστεράς»
Στη διαπραγμάτευση για το Σκοπιανό Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς τα έκαναν όλα λάθος! Υποχώρησαν από κάθε εθνική θέση, δεν κράτησαν καμία «κόκκινη γραμμή» και έδωσαν τα πάντα στην κυβέρνηση των Σκοπίων χωρίς να πάρουν τίποτα, πέρα από την... γραβάτα του Ζάεφ.
Με μια υπογραφή «ξεπούλησαν» το όνομα, την εθνότητα, τη γλώσσα και χάρισαν στο γειτονικό κρατίδιο το κλειδί που θα του ανοίξει την πόρτα στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε, αδιαφορώντας για τη βούληση εκατομμυρίων Ελλήνων που βροντοφωνάζουν τη μια και αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Ότι, δηλαδή, η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική!
Το αντεπιχείρημα που προτάσσει το Μέγαρο Μαξίμου είναι ότι με τη συγκεκριμένη συμφωνία η Ελλάδα «κερδίζει» την ειρήνη και τη συμφιλίωση με τα Σκόπια. Ωστόσο ξεχνά ηθελημένα κάτι σημαντικό, πως με το γειτονικό κρατίδιο ΚΑΙ εμπορικές σχέσεις διατηρούμε ΚΑΙ καλή γειτονία έχουμε.
Για του λόγου το αληθές παραθέτω δυο συγκεκριμένα παραδείγματα. Πρώτον: Οι ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν εγκατασταθεί στα Σκόπια για φορολογικούς λόγους παράγουν το 20% του ΑΕΠ του κρατιδίου. Δεύτερον: Χιλιάδες Σκοπιανοί κατακλύζουν κάθε χρόνο τις ελληνικές παραλίες για τουρισμό χωρίς να αντιμετωπίζουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει και με τους συμπατριώτες μας που περνούν τα σύνορα για να επισκεφθούν τα καζίνο των Σκοπίων ή να βάλουν καύσιμα...
Άρα ποια είναι ακριβώς τα «ελληνικά συμφέροντα» που εξυπηρετεί η συμφωνία, την οποία σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ «πατριωτική» όπως την χαρακτήρισε ο κ. Κοτζιάς;
Για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας επέδειξε τέτοια βιασύνη να υπογράψει στις Πρέσπες μια εγκληματική συμφωνία η οποία όχι μόνο συντηρεί, αλλά και ενισχύει τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων μέσω της εκχώρησης του ονόματος, της γλώσσας και της εθνότητας;
Εάν ισχύουν όσα ομολογούν -κατόπιν εορτής- υψηλόβαθμα στελέχη των ΑΝΕΛ πως η κυβέρνηση αντιμετώπισε το μείζον εθνικό θέμα ως προϊόν συναλλαγής, «δίνοντας» δηλαδή το όνομα με αντάλλαγμα να «πάρει» μια... θολή λύση για το θέμα του χρέους, τότε δεν χωρά καμία αμφιβολία πως υποθήκευσαν το μέλλον της Μακεδονίας μας προκειμένου να εξυπηρετήσουν προσωπικά τους συμφέροντα και κομματικούς δογματισμούς. Και αυτό το βάρος θα το κουβαλούν μια ζωή στην πολιτική τους διαδρομή.
Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν ανέκαθεν με θέρμη και περισσή προκλητικότητα ότι τα Σκόπια πρέπει να αναγνωριστούν με τη συνταγματική τους ονομασία.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ούτε θεωρώ ότι πρόκειται για ιστορική ειρωνεία, το γεγονός πως Τσίπρας και Ζάεφ επέλεξαν το χωριό Ψαράδες για να υπογράψουν τη συμφωνία. Θυμίζω ότι εκεί, στις 25 και 26 Μαρτίου του 1949, συνήλθε το 2ο συνέδριο του ΝΟΦ, με τον τότε ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη να διακηρύττει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του «μακεδονικού» λαού. Και όπως γνωρίζετε πολύ καλά οι συμβολισμοί στην πολιτική έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία.
Για αυτό πιστεύω ότι με τη διαπραγμάτευση για το Σκοπιανό ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να πάρει μια... εκδίκηση από την ιστορία, δεδομένου ότι τα στελέχη του ζουν μέσα στους κατασκευασμένους μύθους της Αριστεράς, αδιαφορώντας για τη σημασία του Μακεδονικού Αγώνα και τη θυσία των Μακεδονομάχων.
Να θυμούνται, ωστόσο, ότι η ιστορία τους έχει κρίνει και τους έχει ήδη καταδικάσει στη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού. Το επιβεβαιώνει με τον πιο ηχηρό τρόπο η απογοήτευση και η θλίψη εκατομμυρίων Ελλήνων που αισθάνονται προδομένοι από την κυβέρνηση της χώρας.
