(Άρθρο): "Οι χρήσιμοι... μπαχαλάκηδες και η εργαλειοποίηση της βίας"

Άρθρο Θ. Καράογλου στην ιστοσελίδα «Thessnews.gr», που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 07 Ιουνίου 2018

«Οι χρήσιμοι... μπαχαλάκηδες και η εργαλειοποίηση της βίας»

Για όσους μεγάλωσαν έχοντας στο προσκεφάλι τους το κομμουνιστικό μανιφέστο του Μαρξ, «η βία είναι η μαμή για κάθε παλιά κοινωνία που εγκυμονεί μια νέα».

Βάσει αυτής της αριστερόστροφης προσέγγισης την οποία ασπάζονται στο Μέγαρο Μαξίμου, μιας και δεν πέρασε πολύς καιρός από το... χιούμορ του Αλέξη Τσίπρα πως οι βόμβες μολότοφ δεν έχουν τίποτα το... κακό, οι βίαιες διαδηλώσεις και οι καταστροφές δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας είναι δικαιολογημένες πράξεις (δήθεν) αντίστασης.

Πίσω από την παραπάνω προσπάθεια συγκεκριμένων κύκλων να προσδώσουν «επαναστατικό» πρόσημο στη βία, με απώτερο σκοπό να την εξαγνίσουν κοινωνιολογικά, κρύβεται μια συντονισμένη τακτική που έχει ξεκινήσει από το 2008 με απώτερο σκοπό η ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίζει πλέον ως «φυσιολογική» κάθε ανάλογη πράξη.

Η πρόσφατη δολοφονική επίθεση στο λεωφορείο των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη κατά την οποία ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα, η έφοδος κουκουλοφόρων στο υπουργείο Ανάπτυξης, η καταδρομική εισβολή του Ρουβίκωνα στο Συμβούλιο της Επικρατείας, είναι κάποια από τα περιστατικά που εντάσσονται σε αυτήν την προσέγγιση και συντηρούνται από τη λογική του «όλα επιτρέπονται».

Η ασυλία που απολαμβάνουν την τελευταία τριετία όσοι σπάνε, λεηλατούν και πυρπολούν ανενόχλητοι είναι πρωτοφανής, υπονομεύοντας την κοινωνική συνοχή.

Η χρονική στιγμή, ωστόσο, κατά την οποία εκδηλώνονται αυτού του είδους οι παραβατικές συμπεριφορές μου δίνει την αίσθηση ότι οι «χρήσιμοι μπαχαλάκηδες» εργαλειοποιούν τη βία κάθε φορά που η προσοχή της κοινής γνώμης πρέπει να στραφεί μακριά από τα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας.

Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο βοηθούν στην αλλαγή της πολιτικής ατζέντας, αλλά κυρίως τρομοκρατούν την αντίθετη άποψη καθηλώνοντάς την στην ασφάλεια του σπιτιού της.

Ως εκ τούτου καταλήγω στο συμπέρασμα ότι στην κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά αυτού του είδους τα θλιβερά φαινόμενα, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν!

Και αυτό πιστοποιείται από τις μέχρι τώρα πολιτικές τους επιλογές.
Σε ποια δυτική δημοκρατία ο αρμόδιος υπουργός θα όριζε ως συνομιλητές του διάφορες «συλλογικότητες»;
Σε ποια ευνομούμενη χώρα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θα περιέγραφε μια οργάνωση όπως ο Ρουβίκωνας ως ένα «ιδεολογικό μωρό που μπουσουλάει»;
Σε ποια κοινωνία τα περιπολικά της ελληνικής Αστυνομίας θα χρησιμοποιούνταν ως «ταξί» για να μεταφέρουν στα σπίτια τους τα μέλη μιας οργάνωσης που επιχείρησε να εισβάλλει στο Κοινοβούλιο;

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να «βυθιστούμε» στον φαύλο κύκλο της ανασφάλειας, ούτε να επιτρέψουμε την απόπειρα σύγχυσης της ελευθερίας με την ασυδοσία. Αυτή είναι η ιδεοληπτική εμμονή του αναρχισμού η οποία όσο επιτρέπουμε να παγιώνεται, τόσο θα τραυματίζει τους θεσμούς.

Σε τελική ανάλυση η διασφάλιση της δημόσιας τάξης είναι δείκτης μιας ευνομούμενης κοινωνίας.